ΣΙΝΕΜΑ
ΣΟΥΠΕΡ 8
Πέντε Αμερικανοί έφηβοι γυρίζουν το ερασιτεχνικό τους φιλμάκι με κάμερα σούπερ 8 και καταγράφουν άθελά τους ένα τρομερό σιδηροδρομικό ατύχημα. Πάνω στο φιλμ των 8 χιλιοστών αποτυπώνεται το μυστικό που κρυβόταν σε κάποιο από τα βαγόνια του εν λόγω τρένου. Απλό μυστικό; Για την ακρίβεια κάτι βγαίνει από αυτό το βαγόνι και προκαλεί δεκάδες προβλήματα στην ήσυχη αμερικανική κωμόπολη.
Μια χαρά ταινιούλα για θερινό σινεμά. Πράγμα που σημαίνει: περνάς τέλεια μαζί της και την ξεχνάς, ακόμη πιο τέλεια, μόλις τελειώσει. Διότι όλες οι «μέινστριμ καλοκαιρινές ταινίες», δεν στηρίζονται παρά στην ταχύτητα της απόλαυσης και της λήθης.
Το βασικό ατού του «Σούπερ 8» πάντως είναι η νοσταλγία των επιτυχημένων συνταγών των «Γκούνις», των «Σαγονιών του καρχαρία», του «Ε.Τ.» και άλλων εφηβικών ταινιών τρόμου και φαντασίας των δεκαετιών 70 και 80.
Σε μια εποχή που οι αντιγραφές συνταγών του παρελθόντος κουράζουν μέχρι αηδίας ο πανέξυπνος Τζέι Τζέι Αμπραμς (των τηλεοπτικών «Lost», «Felicity», «Alias» και του τελευταίου κινηματογραφικού «Star Trek») ενσωμάτωσε αυτή την αντιγραφή στην υπόθεση και το στυλ της δικής του ταινίας.
Αντί δηλαδή να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που κοπιάρει το Σπίλμπεργκ, τον βάζει παραγωγό και από κοινού φτιάχνουν μια ταινία που δείχνει ξεκάθαρα τις πηγές της.
LOVE STORY
Από τις πλέον απρόσμενες επανεκδόσεις του φετινού καλοκαιριού. Το κλασικό και (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) ανυπόφορο μελό του Αρθουρ Χίλερ δεν θα είχε την παραμικρή αξία αν δεν παρουσιαζόταν ως αντιστροφή της ίδιας της χαμηλής του ποιότητας.
Είναι δηλαδή τόσο ανόητο, προβλέψιμο και κακοφτιαγμένο που σε παρακινεί να το δεις μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Και για να θυμηθείς την εποχή που αποτελούσε «πολιτιστικό όνειδος».
Ο εκατομμυριούχος Ράιαν Ο’ Νιλ ερωτεύεται την πάμπτωχη Αλι ΜακΓκρό και την παντρεύεται παρά την αντίδραση του πατέρα του. Και για να γίνει το στόρι ακόμη πιο μελό, εκείνη έχει καρκίνο.
Σύμβολο του κακού εμπορικού σινεμά, ήρθε σε αντίθεση με την επαναστατημένη και εξόχως πλούσια δεκαετία του 70 (προβλήθηκε το 1970) έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία και πέτυχε επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ κερδίζοντας τελικά αυτό της μουσικής (Φράνσις Λε).
Στην πραγματικότητα βέβαια – και βλέποντας τα πράγματα με την αναγκαία ψυχραιμία των σαράντα χρόνων που έχουν περάσει- το «Love Story» δεν είναι παρά ένα γνήσιο προϊόν της εποχής του που κατά λάθος έγινε και παραμένει καλτ.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΓΙΟΓΙΟ
Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 60 (γυρίστηκε το 1965) ήταν για χρόνια απαγορευμένη λόγω μιας περίπλοκης εμπλοκής στα πνευματικά δικαιώματα του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της, του Πιέρ Ετέξ.
83 χρονών, και ακμαιότατος, σήμερα ο Ετέξ επανήλθε στην δημοσιότητα μετά την ανακαίνιση των ταινιών του και τη λύση των δικαστικών προβλημάτων. Έκπληκτοι οι νεότεροι κυρίως θεατές ανακάλυψαν ένα άγνωστο κινηματογραφικό ταλέντο, ένα άνθρωπο ορχήστρα- κωμικό ηθοποιό τεράστιας γκάμας και σπουδαίο σκηνοθέτη.
Σ’ αυτήν εδώ την ταινία ο Ετέξ διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του θεάματος, από το τσίρκο και το θέατρο του δρόμου και των αυτοσχεδιασμών, μέχρι το βωβό σινεμά κι από εκεί στην κυριαρχία του ήχου, την δύναμη των εφέ και την επιτυχία της τηλεόρασης.
Ο Μαξ Λίντερ, ο Μπάστερ Κίτον, ο Φεντερίκο Φελίνι αλλά και ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ενσωματώνονται στα πλάνα του «Γιογιό» σε μια απίστευτη έκρηξη πρωτοτυπίας και φαντασίας.
Σινεμά, αληθινά, μεγάλων διαστάσεων και εξαίσιων ιδεών. Μην το χάσετε.
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Για πρώτη φορά μια ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών προβάλλεται τόσο γρήγορα στην χώρα μας. Σκηνοθέτης της ο Αμερικανός Τέρενς Μάλικ («Λεπτή κόκκινη γραμμή») και πρωταγωνιστές ο Μπραντ Πιτ και η, μέχρι τώρα άγνωστη αλλά υπέροχη, Τζέσικα Τσαστέιν. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται ο Σον Πεν.
Όμως προσοχή: η ταινία είναι πυκνή, φιλοσοφική και γεμάτη θεολογικά ερωτήματα. Απαιτεί προσήλωση και καθαρό μυαλό. Αν μέχρι την μέση «δεν έχετε καταλάβει που παν τα τέσσερα» απλώς σηκωθείτε και φύγετε. Δεν είναι ντροπή. Το ίδιο έκαναν και δεκάδες δημοσιογράφοι στις Κάννες.
Αν όμως σας συνεπάρει είστε τυχεροί: θα απολαύσετε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής σας.
Ένα 11χρονο αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με θαυμασμό μέχρι που βιώνει για πρώτη φορά γύρω του την αρρώστια, τον πόνο και το θάνατο. Η αναζήτηση της αλήθειας για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του, τον οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν.
Για τον Μάλικ πάντως αυτή αλήθεια βρίσκεται μόνο στον Θεό και γι αυτόν το λόγο φτιάχνει την προσωπική κοσμογονία του πρωταγωνιστή του αρχίζοντας από τη Μεγάλη Έκρηξη, την δημιουργία της Γης και τους δεινόσαυρους και καταλήγοντας σε ένα ιδανικό παράδεισο γαλήνης.
Καλλιγράφος όπως πάντα ο σκηνοθέτης απλώνει αργά και βασανιστικά τους συμβολισμούς του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, επαναλαμβάνοντας την καθαρή του ποιητικότητα.
Υπέροχες μουσικές, βουβά βλέμματα που συμπληρώνονται από την εκτός κάδρου αφήγηση και απουσία ουσιαστικής πλοκής. Θα μπορούσε να το πει κανείς και «ποιητικό σινεμά».
Μήπως όμως η αληθινή ποίηση δεν έχει πια και τόσο ανάγκη όλη αυτή την οπτική και ηχητική καλλιγραφία;
ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΙΒΙΚΗΣ. ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ
Επανάληψη όλων των γνωστών στερεοτύπων της σειράς, μάλλον αδύναμες οι σκηνές δράσης, και μέτριο το αποτέλεσμα του 3D. Αλλά και εντυπωσιακό περιτύλιγμα ειδικών εφέ, ανατροπών, αστείων και εξωτισμού. Όσο για τον Τζακ Σπάροου, αυτός κυριαρχεί στην οθόνη περισσότερο από κάθε άλλη, απόν τις τρεις προηγούμενες ταινίες.
Ο υποψήφιος για Όσκαρ και ειδικευμένος στα μιούζικαλ («Σικάγο», «Εννέα») σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ που αντικατέστησε τον Γκορ Βερμπίνσκι των τριών προηγούμενων ταινιών της σειράς, δεν κατάφερε να φέρει κάτι καινούριο στο διάσημο κινηματογραφικό φραντσάιζ, ενώ η απουσία της Κίρα Νάιτλι και του Ορλάντο Μπλουμ είναι αισθητή. Αντίθετα, πολύ καλή είναι η Πενέλοπε Κρουζ, η οποία μαζί με τον Τζόνι Ντεπ αναπληρώνουν το κενό και δημιουργούν ένα καινούριο, εντυπωσιακό ντουέτο.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σκοπός του Μάρσαλ ήταν να εκτελέσει κατά γράμμα την συνταγή του παραγωγού Τζέρι Μπρουκχάιμερ, ο οποίος είναι και ο πραγματικός δημιουργός των «Πειρατών». Δεν υπάρχει, γι αυτόν, «σκηνοθετικό όραμα» και άλλα τέτοια «καλλιτεχνικά παράξενα», αφού οι «Πειρατές» ήταν πάντα μια καλοκουρδισμένη μηχανή απλής και ανώδυνης νεανικής διασκέδασης και, κυρίως, ένας πακτωλός δισεκατομμυρίων δολαρίων.
ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ
Αυτό το παράξενο 3D ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς είναι τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- ένας ύμνος στο έργο της μεγαλύτερης χορογράφου του 20ου αιώνα, της Γερμανίδας Πίνα Μπάους.
Φίλος και συμπατριώτης της, ο Βέντερς σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια ταινία για/ ή με την Μπαους, ο ξαφνικός της θάνατος όμως, τον Ιούνιο του 2009, ακύρωσε τα πάντα. Ή μάλλον τα έβαλε σε μια άλλη βάση, αφού ο σκηνοθέτης των «Φτερών του Έρωτα» αναζήτησε την βοήθεια της 3D τεχνολογίας και ξαναζωντάνεψε την θρυλική χορογράφο μέσα από το έργο της.
Πήρε δηλαδή τις τέσσερις πιο διάσημες χορογραφίες της, («Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Καφέ Μίλερ», «Kontakhof», «Vollmont/ Full Moon») και τις ξαναδούλεψε με την υποστήριξη των συντελεστών του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όσοι δεν είχατε την τύχη να δείτε ζωντανά κάποιες από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους (έχουν παρουσιαστεί και στο Ηρώδειο) μην χάσετε την ταινία του Βέντερς. Θα σας παρασύρει.
ΟΙ ΝΑΥΑΓΟΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ (ΑΥΓΕΣ)
Σκηνική σύνθεση από το Θέατρο του Ήλιου σε σκηνοθεσία Αριάν Μνουσκίν.
Υπάρχει μια παλιομοδίτικη γοητεία στα έργα της Αριάν Μνουσκίν η οποία εδώ και σαράντα χρόνια επιμένει σε ένα –ας τον πούμε- «πολιτικό νατουραλισμό», χτίζοντας θεατρικά γεγονότα που ξεπερνούν την εποχή και την χώρα της τη Γαλλία.
Δεν είναι βέβαια πάντοτε επιτυχημένα ούτε έχει καταφέρει να νικήσει την πλήξη του σύγχρονου θεατή μπροστά στα συχνά επαναλαμβανόμενα και πολύωρα θεατρικά της σχήματα.
Το συγκεκριμένο έργο, εντυπωσιακό και πολύπλευρο, ξεδιπλώνει τις πολιτικές θέσεις του πάνω σε μια γεμάτη σκηνή, καθώς η λογοτεχνία, το σινεμά και το ίδιο το θέατρο γίνονται φορείς ενός ιδιότυπου μετα-ιδεολογικού φόβου- όλη η δράση εξάλλου έχει τοποθετηθεί στην εποχή των μεγάλων ιδεολογικών εκρήξεων, λίγο πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Χρησιμοποιώντας ένα, μάλλον άγνωστο, βιβλίο του Ιουλίου Βερν, τους «Ναυαγούς του Ιωνάθαν», η Μνουσκίν και οι τριάντα έξι ηθοποιοί της, υπερασπίζονται ένα καθολικό θέαμα που έχει την μορφή «μαγικών κουτιών»: μοιάζουν ερμητικά κλειστά αλλά όσο τα ανοίγεις σου αποκαλύπτονται νέοι κόσμοι.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ – METROPOLITAN EXPO- ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ ΑΘΗΝΩΝ. Ώρα έναρξης 19:00. Συνολική διάρκεια παράστασης 225 λεπτά.
ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Πρώτα καθιερώθηκε στη Γαλλία το 1982 από τον σοσιαλιστή Υπουργό Πολιτισμού της Τζακ Λάνγκ και βασίστηκε βεβαίως στο θερινό ηλιοστάσιο την μεγαλύτερη δηλαδή μέρα του χρόνου, την 21η Ιουνίου.
Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτή την περίοδο (23 ή 24 Ιουνίου) όλοι οι Χριστιανοί (Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Προτεστάντες) γιορτάζουν τη γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή που την συνδέουν με την φωτιά- οι φωτιές και τα γλέντια του Αη Γιάννη δεν είναι μόνο ελληνική παράδοση.
Η Γιορτή της Μουσικής λοιπόν έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη και δεν περιορίζεται μόνο την 21η Ιουνίου.
Αυτό που την χαρακτηρίζει πάντα όμως είναι οι ανοιχτοί χώροι, η δωρεάν είσοδος και η μεγάλη ποικιλία. Δεν υπάρχει μουσικό είδος που να μην χωράει στην Γιορτή της Μουσικής.
Φέτος στην Αθήνα τα βασικά σημεία είναι τρία:
- Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων: 20 και 21/ 6 με πλούσιο πρόγραμμα ροκ, τζαζ, φανκ και λοιπά γκρουπ Από 18:00
- Πλατεία Κλαυθμώνος: 21/6 Νεανικό το κλίμα, πιο ελεύθερο και πιο χορευτικό. Μπορεί να βρει επαφή και με «αγανακτισμένους» από άλλες πλατείες. Χαρντ κορ, χιπ-χοπ, κλπ. Από 17:30
- Μέγαρο Μουσικής (στον κήπο): τα χάλκινα της ΚΟΑ, η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, το Melow Brass και η Καμεράτα σε ένα χαλαρό και πιο κλασικό πρόγραμμα Από 20:00.
