Οι μέρες αγριεύουν. Το ποτάμι φουσκώνει. Οι ψύχραιμες φωνές χάνονται μέσα στις μούντζες και τις κραυγές. Χρειάζεται μεγάλη αντίσταση πια για να μην λαϊκίσεις. Το ένστικτο της επιβίωσης χτυπάει κόκκινο, ιδιαίτερα στο πολιτικό σύστημα.
Στην κρίση αναδεικνύεται ο χαρακτήρας του καθένα. Διότι στην κρίση οι αντιδράσεις είναι κατά κύριο λόγο αντανακλαστικές, ακόμα και για τους έμπειρους (πόσο μάλλον για τους πρωτάρηδες).Ας δεχτούμε ότι κανένας δεν θέλει να συνδέσει το όνομά του με μια καταστροφή. Ας δεχτούμε ότι κανένας δεν είναι ψυχοπαθής σαδιστής για να χαίρεται με την κατρακύλα της χώρας και την απόγνωση του κόσμου. Και το «ας δεχτούμε» δεν είναι υποθετικό, είναι παραίνεση, γιατί το πιστεύω.
Πιστεύω ότι το φαγοπότι που προηγήθηκε για χρόνια, βασίστηκε στην απληστία, απιστία, κατάχρηση εξουσίας και ασυνειδησία του πολιτικού συστήματος, ναι. Αλλά με την πεποίθηση ότι «εντάξει μωρέ, θα ξαναδανειστούμε», με την αβάσταχτη και ανεπίτρεπτη αυτή επιπολαιότητα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήταν σχέδιο εξόντωσης του Έλληνα πολίτη. Γιατί αν ήταν, αυτοί που το εξύφαναν, θα είχαν προβλέψει να ζουν τώρα σε μια μακρινή ήπειρο, όχι να αποκλείονται στη Βουλή. Από την άλλη μεριά, οι επιβλέποντες εταίροι ήταν τα τελευταία χρόνια λίγο «αφηρημένοι». Δέχονταν τα (κραυγαλέα παραποιημένα, όπως φαίνεται) στοιχεία ως αληθή. Με απώτερο σκοπό να εκμεταλλευτούν την κατάσταση που θα επακολουθούσε; Πιθανόν. Αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον, γιατί θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί από μας. Πέρα από τα σενάρια συνωμοσίας, εμείς και μόνο εμείς οδηγούσαμε την τύχη μας. Ανόητα και ασυνείδητα. Κάποιες φωνές που πήγαν να ακουστούν, για τον επερχόμενο κίνδυνο και την ανάγκη δημοσιονομικών αλλαγών, πνίγηκαν εν ονόματι του πολιτικού κόστους, αν δεν κάνω λάθος… (εντάξει μωρέ, θα ξαναδανειστούμε).
Ένα είναι σίγουρο αυτή τη στιγμή. Όλοι αγωνιούν. Με διαφορετικές πληροφορίες, με διαφορετικές ιδεολογίες, αλλά με αληθινή αγωνία. Όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε (κυρίως αυτοί που έχουμε την ευθύνη, χωρίς την πολυτέλεια να είμαστε μόνο κριτές – και δεν το λέω ειρωνικά, είναι ψυχική πολυτέλεια αυτές τις μέρες να μη φταις για τίποτα) ποια είναι η σωστή κίνηση σ’ αυτό το παγκόσμιο σκάκι. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ρωτήσουμε διεξοδικά, να ζητήσουμε απολογισμό λαθών, να πάρουμε εγγυήσεις ότι αυτή τη φορά οι θυσίες θα λειτουργήσουν όπως πρέπει. Όλοι είχαμε απαιτήσει τις προηγούμενες μέρες αυτή τη διαδικασία, ως προϋπόθεση, στη συζήτηση για τα νέα μέτρα. Το διευκρινίζω γιατί ρωτήθηκα από αυτήν την σελίδα. Απλώς επειδή το θεωρήσαμε αυτονόητο, δεν το δημοσιοποιήσαμε.
Μου είπε ένας φίλος χτες, «αντί για τους «αγανακτισμένους» εκείνο που χρειάζεται πιο πολύ τώρα είναι το κίνημα των «συνειδητοποιημένων». Κι αυτός ο σπόρος έβγαλε σήμερα μια σκέψη: Ένα μεγάλο μέρος των εσόδων που δεν ήρθαν – παρ΄όλες τις θυσίες – είναι από τη συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή. Δηλαδή, παίζουμε ακόμα το κρυφτούλι πάνω στοψυχορράγημα της χώρας! Ελάτε βρε πατριώτες, κάντε πέτρα την καρδιά, εμφανιστείτε οικειοθελώς, θα είναι τιμή η μεταμέλεια! Πείτε, έχω κάτι να δώσω, έτσι γιατί ξύπνησα αλλιώς σήμερα το πρωί! Γιατί μάλλον η χώρα με χρειάζεται, γμτ! Γιατί θα έχω τη χαρά να δω κάποιο απ’ τα μέτρα να ελαφραίνει…
ΥΓ. Η έκκληση αφορά πολιτικούς και πολίτες, προς αποφυγήν παρερμηνείας.
