Τυχαία κάποιος με ρώτησε αυτές τις μέρες -που πολύς λόγος γίνεται για τις κρατικές επιχορηγήσεις- αν οι τόσο...
προσεγμένες παραστάσεις για παιδιά που ανεβάζω μαζί με τους συνεργάτες μου επιχορηγούνται από το κράτος. Απάντησα πως όχι, ούτε καν μας πέρασε από το μυαλό να κάνουμε αίτηση. Κι όταν ξαναρωτήθηκα γιατί, αφού οι παραστάσεις μας έχουν τις προϋποθέσεις, πάλι απάντησα πως δε θα μπορούσα να το διεκδικήσω, γιατί καμία σημασία δεν έχουν οι προϋποθέσεις δεδομένου ότι στη χώρα μας δε γίνεται τίποτα αξιοκρατικά.Αναμφισβήτητα, δεν εννοώ πως όλοι όσοι μέχρι τώρα είχαν την τύχη να επιχορηγηθούν, δεν ήταν άξιοι. Και άξιοι υπήρχαν ανάμεσά τους και ικανοί. Σίγουρα, όμως, δεν ήταν το αξιοκρατικό κριτήριο αυτό που έκανε τους υπεύθυνους των εκάστοτε επιτροπών να τους επιχορηγήσουν, αλλά κάποια μικρή ή μεγάλη γνωριμία, κάποια μικρή ή μεγάλη παρεούλα, κάποιο μικρό ή μεγάλο κομματικό όφελος. Από την άλλη μεριά, πιστεύω πως είναι καλύτερα να στηρίζεται κανείς στις δικές του δυνάμεις και στη δική του αξία, γιατί έτσι δε θα φοβάται ούτε αλλαγή κυβέρνησης, ούτε αλλαγή υπουργού, ούτε αντικατάσταση κάποιου προσώπου από την επιτροπή.
Σε μια ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού διάβασα ότι στις αρχές Ιουνίου θα ανακοινωθούν πολλά προγράμματα στήριξης του Θεάτρου και όχι μια απλή προκήρυξη που θα μοιράζει χρήματα. Στόχος του, λέει, είναι να τεθούν σαφή κριτήρια και να επικρατήσει η διαφάνεια και η αξιοκρατία. Για το σκοπό αυτό το υπουργείο Πολιτισμού συστήνει ειδική επιτροπή αξιολόγησης κλπ..κλπ… Μα αυτό υποτίθεται ότι γινόταν μέχρι τώρα! Εν πάσει περιπτώσει, εύχομαι αυτή τη φορά να γίνουν σωστά τα πράγματα και να βρεθούν τα κατάλληλα πρόσωπα που δε θα υποκύπτουν σε φιλίες, παρέες και κόμματα. Επιτρέψτε μου, όμως, πρώτα να το δω και μετά να το πιστέψω. Όπως πολλοί από το χώρο μας λένε “ναι” στις κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά με μέτρο και κριτήριο, το ίδιο θα πω κι εγώ αλλά θα πω ακόμα “ναι” και στα νέα σχήματα, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να δείξουν το όραμά τους.
Ακόμα θα ήθελα να πω σε αυτούς που θα πάρουν με την αξία τους μια επιχορήγηση, να προσέξουν, γιατί πολλοί επαναπαύονται και παύουν να αγωνίζονται και να δουλεύουν (μου θυμίζουν τους αγρότες που επειδή παίρνουν επιδοτήσεις δεν πάνε πια στα χωράφια τους).
Και τα κρατικά μας θέατρα που επιχορηγούνται αδρά τί κάνουν; Φέρονται αξιοκρατικά; Δε νομίζω… Και εδώ, δυστυχώς, τα ίδια συμβαίνουν. Γίνονται ακροάσεις κλειστές και όχι ανοιχτές, όπως θα έπρεπε, γιατί πάλι κάποιος βολεύει κάποιον. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου είναι ΘΕΟΣ. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν, κάνει ό,τι θέλει, ξοδεύει τα χρήματα του κόσμου όπως θέλει και κανείς δεν τον ελέγχει. Προσωπικά θα ήθελα έναν υπουργό Πολιτισμού που θα δεχόταν να ακούσει τους ανθρώπους του Θεάτρου, θα ήταν σχετικός με το αντικείμενό του, που δε θα διάλεγε διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο ή στην Εθνική Λυρική Σκηνή κάποιον, επειδή ο Τύπος ή κάποιος “σύμβουλος” του τον υπέδειξε. Θα ήθελα ο ίδιος να συζητούσε με κάθε υποψήφιο, να ρωτούσε το όραμά του, τα σχέδιά του, τις σκέψεις του, το ενδιαφέρον του, τον πόνο του για τα χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία και διαχειρίζεται, και τότε να του ανέθετε τη διεύθυνση του θεάτρου. Και αν μέσα στα όνειρα του καινούριου διευθυντή δε συμπεριλαμβανόταν το αρχαίο δράμα, να του το επέβαλλε, ώστε να υπάρξει φυτώριο αρχαίας κωμωδίας και τραγωδίας, για να μπορέσει να “χρησιμοποιήσει” τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και να επενδύσει σ’ αυτόν.
Θεέ μου, πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα και δεν τα κάνουμε.
ΥΓ: Να διευκρινίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι όλες οι παραστάσεις που κάνω για τα παιδιά δεν είναι δικές μου παραγωγές. Πάντοτε συνεργάζομαι με κάποιον θεατρικό επιχειρηματία. Εγώ απλώς γράφω, σκηνοθετώ και προλογίζω τις παραστάσεις, γιατί με ενδιαφέρει η επαφή με τα παιδιά. Βέβαια, αν ήθελα θα μπορούσα κι εγώ να διεκδικήσω μια επιχορήγηση, κινώντας τις ανάλογες διαδικασίες.
