Γιατί επιτέλους το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο...
Πριν από λίγο καιρό, σε άρθρο μου με αφορμή τα γεγονότα στο Στάδιο Καραϊσκάκη στον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, είχα αναρωτηθεί πότε θα ενηλικιωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις μόνο λίγους ρομαντικούς εκπλήσσουν. Βέβαια,ούτε οι πλέον πονηρεμένοι μπορούσαν να φανταστούν την έκταση της σχεδόν απόλυτης σήψης.Δυστυχώς, στη χώρα μας σε πολλές περιπτώσεις (αν όχι στις περισσότερες), πράξεις ανάλογης φύσεως διέπονται από συντεταγμένες και συντονισμένες κινήσεις, τέλειο συγχρονισμό, μεθοδικότητα, αίσθημα αλληλεγγύης και ενότητα, άρτιο επαγγελματισμό και απτό αποτέλεσμα. Ακριβώς, δηλαδή, ότι χρειάζεται ο τόπος μας για να ορθοποδήσει!
Συνήθως οι εν λόγω έκνομες πράξεις έχουν καταστροφικές συνέπειες, αφού, μεταξύ άλλων, οδηγούν στην απαξίωση θεσμών και προσώπων και, εν τέλει, στη δημιουργία προτύπων προς αποφυγή.
Αλήθεια, ένα παιδί που αθλείται όχι μόνο από χόμπι αλλά με απώτερο στόχο να γίνει Τζόρτζεβιτς ή Διαμαντίδης τι θα σκέφτεται; Πως αν συνδυάσει το ταλέντο με τη σκληρή δουλειά θα καταλήξει να στοιχηματίζει για τον αριθμό των κόρνερ που θα κερδίσει η X ομάδα. Ή πως θα ευχαριστεί υπόδικο παράγοντα για τα γιατροσόφια που τον κάνουν superman των αγωνιστικών χώρων;
Πώς, άραγε, θα νιώθει ένας νέος άνθρωπος που βρίσκει διέξοδο στον αθλητισμό (ακόμη και υπό τη μορφή εκτόνωσης) όταν ο πρόεδρος της ομάδας του, υπόδειγμα μπόλικης βαρβατίλας και περίσσειας ελληνικής μαγκιάς, αντιμετωπίζει το φάσμα της φυλάκισης έχοντας διασφαλίσει τη δημόσια διαπόμπευση; Η οποία, καλώς ή κακώς, θα στιγματίσει και την ομάδα του.
Και πώς, σε τελική ανάλυση, να αισθανόμαστε οι υπόλοιποι όταν διαπιστώνουμε πως η υποκρισία περισσεύει, ενθυμούμενοι πως ένα από τα πρόσωπα κλειδιά, το οποίο είχε προκαλέσει ουκ ολίγες φορές με τη συμπεριφορά του είχε πρόσφατα οριστεί με μεγάλη πλειοψηφία (προφανώς στο πλαίσιο της συναδελφικότητας των «δορυφόρων»), εκπρόσωπος της Superleague στην ΕΠΟ; Σίγουρα δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Συνήθως οι εν λόγω έκνομες πράξεις έχουν καταστροφικές συνέπειες, αφού, μεταξύ άλλων, οδηγούν στην απαξίωση θεσμών και προσώπων και, εν τέλει, στη δημιουργία προτύπων προς αποφυγή.
Αλήθεια, ένα παιδί που αθλείται όχι μόνο από χόμπι αλλά με απώτερο στόχο να γίνει Τζόρτζεβιτς ή Διαμαντίδης τι θα σκέφτεται; Πως αν συνδυάσει το ταλέντο με τη σκληρή δουλειά θα καταλήξει να στοιχηματίζει για τον αριθμό των κόρνερ που θα κερδίσει η X ομάδα. Ή πως θα ευχαριστεί υπόδικο παράγοντα για τα γιατροσόφια που τον κάνουν superman των αγωνιστικών χώρων;
Πώς, άραγε, θα νιώθει ένας νέος άνθρωπος που βρίσκει διέξοδο στον αθλητισμό (ακόμη και υπό τη μορφή εκτόνωσης) όταν ο πρόεδρος της ομάδας του, υπόδειγμα μπόλικης βαρβατίλας και περίσσειας ελληνικής μαγκιάς, αντιμετωπίζει το φάσμα της φυλάκισης έχοντας διασφαλίσει τη δημόσια διαπόμπευση; Η οποία, καλώς ή κακώς, θα στιγματίσει και την ομάδα του.
Και πώς, σε τελική ανάλυση, να αισθανόμαστε οι υπόλοιποι όταν διαπιστώνουμε πως η υποκρισία περισσεύει, ενθυμούμενοι πως ένα από τα πρόσωπα κλειδιά, το οποίο είχε προκαλέσει ουκ ολίγες φορές με τη συμπεριφορά του είχε πρόσφατα οριστεί με μεγάλη πλειοψηφία (προφανώς στο πλαίσιο της συναδελφικότητας των «δορυφόρων»), εκπρόσωπος της Superleague στην ΕΠΟ; Σίγουρα δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Όσο για τα ιδεώδη του αθλητισμού και τον συνακόλουθα υγιή αντίκτυπο ιδίως στη νεολαία, παρότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ κάτι σαν νοσταλγός του σοβιετικού καθεστώτος,οφείλω να ομολογήσω ότι εξέλειπαν από τη στιγμή που επικράτησε ο κακώς νοούμενος επαγγελματισμός και τα ποικίλα συμφέροντα που υπερβαίνουν ομάδες και φίλαθλο κοινό. Εξάλλου, τι αξία έχει η ευγενής άμιλλα μπροστά στον εύκολο πλουτισμό από «στησίματα»; Για ένα νοσηρό νου απολύτως καμία..
Οφείλω, τέλος, να συγχαρώ την Πολιτεία για τη διαφαινόμενη επιτυχία, ευχόμενος αυτή τη φορά το χιλιοειπωμένο σλόγκαν «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» να γίνει πραγματικότητα. Σε μία τέτοια περίπτωση το Ελληνικό ποδόσφαιρό (και όχι μόνο) έχει σοβαρές πιθανότητες να ενηλικιωθεί. Το σημαντικότερο είναι πως τέτοιες επιτυχίες μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στη σταδιακή αποκατάσταση του αισθήματος δικαιοσύνης που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
*Ο Κωνσταντίνος Φίλης είναι πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής του Κέντρου Ρωσίας, Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
