Γαλάζιος ουρανός,
κίτρινος ήλιος
κ’ η θάλασσα απέραντο, βαθύ μπλε.
κίτρινος ήλιος
κ’ η θάλασσα απέραντο, βαθύ μπλε.
Ακυμάτιστη,
παράξενα ακίνητη,
λες και κοιτάζεις πίνακα ρομαντικού ζωγράφου.
Στον ουρανό ίχνος σύννεφου.
Και στη γαλάζια σου ματιά
δάκρυα και πόνος.
Για γκρεμισμένα όνειρα,
απατηλά ιδανικά,
σκληρές απώλειες,
χαμένες μέρες.
Μια πεταλούδα ανέμελη κάνει κύκλους.
Πιο κάτω, δυο παιδιά παίζουν στην άμμο.
Φτιάχνουνε πύργους και παλάτια
για να στεγάσουν τα όνειρά τους…
Άστα!
Μη δουν τον πόνο σου.
Μην τους γκρεμίσεις τ’ όνειρο.
Είναι παιδιά.
Κι είναι πολύ νωρίς ακόμα για να πληγωθούν.
Δεν είναι σωστό να μάθουν
πως ό, τι χτίζουν με επιμέλεια κι αγάπη
αργά ή γρήγορα θα γκρεμιστεί.
Άφησέ τα να πιστεύουν
πως η ζωή είναι ωραία
κι ό κόσμος όλος ξέρει ν’ αγαπά…
*Η Ζωή Αλεξαντωνάκη είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
