Έβλεπα πάλι το Dogville, του Λαρς φον Τρίερς. Εκτός από την υποβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας, τις καλές ερμηνείες, συγκράτησα μία ατάκα: "η αποδοχή των άλλων είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο". Ιδίως, όταν οι άλλοι είναι διαφορετικοί. Έχουν άλλες απόψεις ή νοοτροπία, άλλο τρόπο έκφρασης σε σχέση με το καθιερωμένο.
Παλιά, στα χωριά έδιναν παρατσούκλια για να χαρακτηρίσουν οτιδήποτε διέφερε. Οτιδήποτε παρέκκλινε από τις θέσεις της κλειστής κοινωνίας, άγγιζε τα όρια του γελοίου ή του μη αποδεκτού. Ο ιδεατός μικρόκοσμος έπρεπε να μένει απρόσβλητος από τα ξένα ενοχλητικά στοιχεία. Γενικά οτιδήποτε ξέφευγε, θεωρούνταν κακό. Καλύτερα λοιπόν να το...αποσιωπούσαν ή να το κουκούλωναν...(μήπως σήμερα δεν ισχύει αυτό;)
Στην εποχή μας φαίνεται ευκολότερο να αποδεχτούμε το διαφορετικό. Κι όμως...Βλέμματα που τρυπούν τους τοίχους, ξένα πρόσωπα, φωνές, οι σιωπές τους, δεν τα κατανοείς πάντα. Στο βάθος του μυαλού, υπάρχουν σπέρματα φόβου για το άγνωστο, στο μυαλό όλων ανεξαιρέτως.
Παρατηρώ στο δρόμο πρόσωπα κουρασμένα, αμίλητα μεταξύ τους. Το διπλανό σώμα, τους είναι απλά ξένο. Και τι έγινε; Τίποτα απολύτως. Ενίοτε το μυαλό καταλαμβάνεται από διάσπαρτες ιδέες, αλλόκοτες εικόνες, άγνωστα πρόσωπα, κουβέντες μετέωρες στον αέρα, που στριφογυρίζουν σα μόμπιλ ακατάπαυστα, μέχρι να φανερωθεί η άλλη πλευρά, το κρυφό τους νόημα.
Στην καθημερινή συνδιαλλαγή πάντως, είναι πολύ γενναίο να κάνεις την πρώτη κίνηση για την κατανόηση του άγνωστου διπλανού. Είναι τολμηρό να ξεφεύγεις από το αίσθημα του υπερφίαλου Εγώ, σπάζοντας τα σύνορα του εαυτού σου. Τουλάχιστον, ας μη βγάζουμε τους άλλους αβίαστα από το πλάνο, αυτούς που οι απόψεις τους διαφέρουν από τις δικές μας. Αυτούς που οι θέσεις τους, δεν μας εμπεριέχουν κι αυτούς, που για κάποιο λόγο -δικαιολογημένα ή όχι- δεν μας χαρίζονται...Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/06/e.html
