για μισά όνειρα, για μισές διεκδικήσεις άρα ανολοκλήρωτες πράξεις, για μισές εξηγήσεις, άρα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Οτιδήποτε εκκρεμεί Λίνα, σου δημιουργεί ένα συναίσθημα ασφυκτικής πάλης με τον εαυτό σου. Σαν να περπατάς στον αέρα. Τι υπάρχει από κάτω; Μόνο το κενό. Τίποτα. Δεν μπορείς να εφησυχάσεις. Κάθε τόσο η καρδιά σου χτυπάει ανεξήγητα, το μυαλό σφυροκοπάει. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Μετεωρίζεσαι. Δε βρίσκεις ησυχία ποτέ.Αυτά δεν είναι αστεία καλέ μου, του απαντώ, σαν να παρασοβάρεψε η συζήτηση και μ΄ ανησυχείς. Κάτι σου συμβαίνει πάλι.
Φυσικά, πάντα κάτι μου συμβαίνει, αλλιώς δε θα είχε νόημα, είπε ο Κ. Αυτή η ζωή τα έχει όλα, εκτός από τις...
λύσεις. Υπάρχει κάποιος να ξεκλειδώσει τις απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα; Όχι, στις δύσκολες ερωτήσεις, εκεί σταματούν όλα. Εκεί πας με την όπισθεν. Κοίτα με. Είμαι ένας ολόκληρος- μισός.
Δεν βλέπεις γύρω σου; είπα. Όλοι έτσι είναι. Μοιάζουμε με σαλιγκάρια που τραβούν πίσω τους μικρές βρόμικες γραμμές. Κι αυτό το λεν εμπειρία...
Εντάξει, συνέχισε αυτός το ξέρω, καμία διεκδίκηση δεν είναι εύκολη, ιδίως όταν κάτι σε αφορά πολύ. Είναι εύκολο να φοβηθείς, να κάνεις πίσω τρυπώνοντας στην ασφάλεια του λίγου, του ήδη κεκτημένου, του πληκτικού σου γίγνεσθαι.
Φυσικά γλυκέ μου, αλλά αυτό δεν σε γλιτώνει από την κατάσταση που περιέγραψες προηγουμένως. 'Οταν αρνείσαι κάτι σημαντικό, κάτι που σ΄ ενδιαφέρει, μια μέρα θα το βρεις σίγουρα μπροστά σου. Για να μη σου πω ότι μια ζωή θα το βρίσκεις μπροστά σου και πάντα κάτι μέσα σου θα κλαίει.Δεν το ξεχνάω αυτό που είπες ομορφούλα,απάντησε ο Κ. εμφανώς ανακουφισμένος και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μου έστειλε όλες τις καληνύχτες του κόσμου συνοδεύοντάς τες μ΄ ένα ηχηρό, εκκωφαντικό, απίστευτο φιλί.Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_4449.html
