Τώρα που η πτώχευση τριγυρνά σα φάντασμα πάνω από τα κεφάλια μας, τώρα που κάτω από τους ουρανοξύστες μας ξεφυτρώνει το δικό μας point zero, τώρα που οι μέρες της ευημερίας θυμίζουν τα αραχνιασμένα έπιπλα της γιαγιάς στο υπόγειο, ας σκεφτούμε.
Ας σκεφτούμε όλα όσα δίχως στάλα σκέψης πράτταμε τόσα χρόνια. Κι ας σκεφτούμε όλα όσα σκεφτόμασταν τόσα χρόνια δίχως στάλα πράξης.
Και αν υπάρχει κάτι που προσωπικά με παρηγορεί όλο αυτό τον καιρό είναι το γεγονός ότι έχουμε αρχίσει να το κάνουμε. Σκεφτόμαστε, συζητάμε, συνειδητοποιούμε, προβληματιζόμαστε, θυμώνουμε. Δεν ξέρω τι θα μείνει από όλο αυτό. Έχω την πεποίθηση, όμως, πως εδώ μπορεί να κρύβεται το κέρδος μας από αυτήν την κρίση. Η μεγάλη μας ευκαιρία. Να αλλάξουμε, έστω και λίγο, έστω και λίγοι, μπροστά στην πρόκληση της νέας κοινωνίας και του νέου κράτους που θα κληθούμε να φτιάξουμε από τα χαλάσματα.
Η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια είναι σαν ένα καλά σφραγισμένο ψυγείο γεμάτο σάπια κρέατα. Ξαφνικά το ψυγείο άνοιξε, η δυσωδία σκορπίστηκε στον αέρα και τρυπάει τοίχους.
Τώρα, λοιπόν, φοβόμαστε την πτώχευση;
Πτωχευμένοι ήμασταν. Απλά δεν τον είχαμε πάρει χαμπάρι. Και δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι θα το παίρναμε ποτέ χαμπάρι, αν τα πράγματα δεν έρχονταν έτσι.
Πτωχευμένος είσαι όταν η εκπαίδευσή σου υποβαθμίζεται.
Πτωχευμένος είσαι όταν για να έχεις καλή υγεία πρέπει να δώσεις φακελάκι.
Πτωχευμένος είσαι όταν οι δημόσιες υπηρεσίες είναι βασίλεια διαφθοράς και δεν τιμωρείται κανείς.
Πτωχευμένος είσαι όταν τα ασφαλιστικά σου ταμεία είναι σαδιστικοί μηχανισμοί.
Πτωχευμένος είσαι όταν χτίζεις όπου γουστάρεις και δε σε ελέγχει κανείς.
Πτωχευμένος είσαι όταν δε σταματάς στο δρόμο να περάσουν απέναντι οι πεζοί.
Πτωχευμένος είσαι όταν πετάς τα σκουπίδια σου όπου γουστάρεις.
Πτωχευμένος είσαι όταν οι επιθυμίες σου ξεπερνούν τις ανάγκες σου.
Πτωχευμένος είσαι όταν για να βρεις δουλειά πρέπει να έχεις βύσμα.
Πτωχευμένος είσαι όταν σου πουλάνε το φραπέ πέντε ευρώ και λες και «ευχαριστώ».
Πτωχευμένος είσαι όταν θεωρείς μαγκιά να μην πληρώνεις τους φόρους σου.
Πτωχευμένος είσαι όταν χειροκροτείς στις πλατείες αυτούς που σε «έχουν βολέψει».
Ένας φίλος μου λέει εδώ και χρόνια ένα καλό: «Αυτή η χώρα λειτουργεί από… συνήθεια».
Τι φοβόμαστε, λοιπόν; Τον Φρανκενστάιν που βλέπουμε στον καθρέφτη μας; Αυτοί είμαστε. Ή έτσι μας κάνανε. Ή και τα δύο. Τι σημασία έχει;
Σημασία έχει τώρα να σκεφτούμε.Της Σίας Κοσιώνη.
