ΣΙΝΕΜΑ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: ΜΕΡΟΣ 2Ο
Να απαγορευτούν, θα έπρεπε, όλα τα κείμενα για τον Χάρι Πότερ από εδώ και στο εξής, καθώς και το ελάχιστο γίνεται πια αβάστακτο μέσα στην τεχνολογική υπερβολή των μαγικών εφέ και όλων των κουραστικών σημείων.
Κι αφού μόνο η αριθμοί έχουν πια ενδιαφέρον (πόσα εισιτήρια, πόσα ραβδιά, πόσα σκυλιά, πόσα βιβλία, πόσα εκατομμύρια) εγκαταλείπω κι εγώ τα λόγια έκθαμβος δηλώνοντας ότι αυτού του είδους το σινεμά ποτέ μου δεν το λάτρεψα.
Πώς λοιπόν ένα μικρό ραβδί κουφοξιλιάς γίνεται, στα χέρια του κακού Βόλντεμορτ, όπλο τρομερό για την καταστροφή του Χόγκουαρτς; Απάντηση θα πάρουν όσοι αντέχουν σε 164 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα.
SOCIALISM
Την ώρα όμως που ο Χάρι Πότερ έχει απλωθεί παντού, σε αίθουσες και δρόμους, σε οθόνες δίκτυα και διαδίκτυα ο ογδοντάχρονος Ζαν Λυκ Γκοντάρ υπερασπίζεται την διαλεκτική μιας επαναστατικής ποιητικής που ξεκινάει από την Γαλλική Επανάσταση, βαπτίζεται στον ιδιότυπο- σχεδόν ιδιωτικό του- μαρξισμό και φτάνει, με οδηγό το χιούμορ, ως τις παρυφές της φιλοσοφίας του Αλάν Μπαντιού.
Ο Γκοντάρ βγάζει τη γλώσσα στην ακαδημαϊκή αφήγηση γιατί αρνείται τις «ακαδημαϊκές οικονομικές σχέσεις» (αυτές που μας ρίχνουν τώρα στον γκρεμό), κινηματογραφεί το ασήμαντο γιατί βαριέται τα περισπούδαστα σημαντικά της χυδαίας πολιτικής και καταργεί τα σύνορα της σκέψης γιατί αυτά ακριβώς γίνονται τώρα η φυλακή μας.
Πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο που διασχίζει τη Μεσόγειο (Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Νάπολη, Βαρκελώνη, Ελλάδα, Οδησσός) ο Γκοντάρ παραδοξολογεί, φιλοσοφεί και κρίνει τα πάντα: το ίδιο σινεμά και τις ιδέες που το γέννησαν και- κατά τον ίδιο- το οδηγούν στο θάνατο, τις πράξεις τις πολιτικές των ημερών μας, την οικονομική κρίση, την γαλλική επανάσταση, τον μαρξισμό.
Εικόνες άναρχες- ή μάλλον υποταγμένες σε μια αναρχική ελευθερία- μεσότιτλοι που σπάνε την αφήγηση, ήχοι παράξενοι που πάνε κόντρα στην καθωσπρέπει αρμονία. Μια έκρηξη κινηματογραφικής και πολιτικής ποίησης με απρόσμενα κερασάκια την Ελλάδα, την Πάτι Σμιθ και τον ενοχλητικό φιλόσοφο Αλάν Μπαντιού.
Το κεφάλι του βιαστικού θεατή μπορεί και να πονέσει, ενώ ο απαίδευτος σε τέτοιου είδους σκέψεις δεν θα ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Όμως αυτό δεν γίνεται και με την ποίηση και την φιλοσοφία;
Οπλιστείτε με αντοχή. Αλήθεια αξίζει τον κόπο.
(αποκλειστικά στο θερινό σινεμά Λαϊς, στην εξαίσια ταράτσα της ταινιοθήκης της Ελλάδας )
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Κρυμμένο στο ημίφως και τις ασπρόμαυρες σκιές παρουσιάζουν το μεσοπολεμικό Βερολίνο οι γερμανικές εξπρεσιονιστικές ταινίες, όπως αυτή εδώ που σκηνοθέτησε ο Γιόζεφ φον Στερνμπεργκ.
Και μάλλον έχουν δίκιο, αφού σ΄ αυτές ακριβώς τις σκιές και το ημίφως προετοιμάστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα του 20ου αιώνα: ο ναζισμός.
Πέρα από την ιστορική και πολιτική αλληγορία του όμως «Ο Γαλάζιος Άγγελος» είναι πρώτα απ΄ όλα μια εξαίσια δραματική μελέτη πάνω στον καταδικασμένο έρωτα του καθηγητή Ραθ (Εμίλ Γιάνινγκς) για την ατίθαση και σέξι Λόλα (Μάρλεν Ντίντριχ).
Την ώρα που οι δυο αυτοί ασύμπτωτοι ήρωες ζούσαν τον τραγικό τους έρωτά (ή μάλλον την ώρα που ο γέρος καθηγητής κατέρρεε μπροστά στην απόλυτη φαμ φατάλ) ολόκληρη η Γερμανία προετοιμαζόταν να δεχτεί τον Χίτλερ.
Στις παρυφές του ομιλούντος κινηματογράφου (1930) με αρκετά στοιχεία του βωβού, αλλά και τα χαρακτηριστικά τραγούδια της Ντίντιχ, «Ο Γαλάζιος Άγγελος» παραμένει εξίσου αιχμηρός και πρωτότυπος όπως και τότε. Ένα γνήσιο αριστούργημα που πάλλεται στους ρυθμούς που επιβάλει η εκρηκτική Ντίντριχ.
Η ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ
Γνωστός στην Ελλάδα από το εξαιρετικό μουσικό δράμα «Όλα τα Πρωινά του Κόσμου» (1991) ο Γάλλος σκηνοθέτης Αλάν Κορνό πέθανε πέρσι, μόλις μια εβδομάδα (30 Αυγούστου) μετά την πρεμιέρα αυτής της τελευταίας του ταινίας.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα (ακόμη κι αν δεν είναι κανένα αριστούργημα) ως φόρο τιμής σε ένα σπουδαίο δημιουργό ο οποίος μπήκε στο σινεμά δίπλα στον Κώστα Γαβρά και άφησε το ίχνος του στο γαλλικό αστυνομικό δράμα, με ταινίες όπως το καταπληκτικό «Ο Σκληρός Νόμος του Επιθεωρητή Φερό».
Στην «Αντίζηλο» (πρωτότυπος τίτλος Έγκλημα Πάθους -Crime dʼ Amour) οι ηρωίδες του είναι δυο φιλόδοξα στελέχη μιας μεγάλης εταιρείας. Και καθώς η μεγαλύτερη και ανώτερη στην ιεραρχία (Κριστίν Σκοτ Τομάς) παίζει ταπεινωτικά παιχνίδια εναντίον της νεότερης συναδέλφου της (Λουντιβίν Σανιέ) η σχέση τους εκτρέπεται και η εκδίκηση εμφανίζεται ξαφνικά ως η μόνη λύση σʼ αυτή την ανισότητα.
Μικρές ανάσες θρίλερ και καλοσχεδιασμένες ανατροπές, εντάσεις, πάθη κι ένα ωραίο «γυναικείο σασπένς» που ορίζει την ταινία και κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε.
Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
«Εγώ είμαι ακόμη μεγάλη! Οι ταινίες είναι αυτές που μίκρυναν» λέει η Γκλόρια Σουάνσον στο «Sunset Boulevard» του Μπίλι Γουάιλντερ, μια από τις καλύτερες ταινίες του κλασικού Χόλιγουντ.
Ερμηνεύοντας μια ξεπεσμένη ντίβα του βωβού σινεμά, η Σουάνσον κουβαλάει πάνω της τον θάνατο ενός κόσμου μεγάλων ιδεών και μεγάλων κινηματογραφικών μεγεθών.
Στην πραγματικότητα «Η Λεωφόρος της Δύσης» είναι το χρονικό των κινηματογραφικών ψευδαισθήσεων και ο πρωταγωνιστής της ο Γουίλιαμ Χόλντεν (ένας νεαρός φιλόδοξος σεναριογράφος που, στην πρώτη σκηνή της ταινίας βρίσκεται νεκρός στην πισίνα του σπιτιού της Σουάνσον) απλώς τις ζει με τον χειρότερο τρόπο.
Με τις εξαίσιες εικόνες του, επτά φορές υποψήφιου για Όσκαρ, διευθυντή φωτογραφίας Τζον Σέιτζ, την βραβευμένη μουσική του Φραντζ Γουάξμαν και την απόκοσμη φιγούρα του Έριχ φο Στροχάιμ, η ταινία διατηρεί αυτούσιο όλο το μαγνητισμό του 1950 και λάμπει σε κάθε γωνιά του κάδρου της.
ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΡΟΣΜΑΡΙ
Είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών- ανατριχιαστική μελέτη των ορίων του ανθρώπινου φόβου κι εξαίσιο σχόλιο για την ασταθή εποχή που τη γέννησε.
Κυριαρχημένος από τις εμμονές του εγκλεισμού («Αποστροφή», «Ένοικος») ο Ρομάν Πολάνσκι προφανώς ανασύρει και δικές του αναμνήσεις από το γκέτο της Κρακοβίας για να σχηματοποιήσει τον φόβο του ανθρώπου που βρίσκεται σε διαρκή πολιορκία: στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας η έγκυος Μία Φάροου φοβάται τους πάντες και τα πάντα.
Σε ποιόν ανήκει το παιδί που έχει στην κοιλιά της και ποιος το επιβουλεύεται; Τι ρόλο παίζει ο άνδρας της (καταπληκτικός ο Τζον Κασαβέτης) και γιατί είναι τόσο παράξενοι όλοι οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας τους;
Χωρίς σκηνές άμεσου τρόμου, χωρίς τέρατα και ειδικά εφέ (πόσο άχρηστα είναι τελικά όλα αυτά!) ο Πολάνσκι εστιάζει στις λεπτομέρειες και αναδεικνύει την ουσία του ασήμαντου.
Το προφανές δεν τον ενδιαφέρει, το εύκολο το αποστρέφεται και το ορατό το έχει από την αρχή απορρίψει στοχεύοντας και κερδίζοντας την ατμόσφαιρα της γνήσιας κινηματογραφικής φαντασίας.
Όσο για την ασφυξία του απαισιόδοξου και ανοιχτού φινάλε, σήμερα μοιάζει ιδιαίτερα προφητική (λίγους μήνες αργότερα, η εκλογή του Νίξον έβαλε τέλος στη εποχή της «αμερικανικής αθωότητας») και ορίζει μια ολόκληρη καινούργια εποχή στο σινεμά του τρόμου.
ΣΟΥΠΕΡ 8
Πέντε Αμερικανοί έφηβοι γυρίζουν το ερασιτεχνικό τους φιλμάκι με κάμερα σούπερ 8 και καταγράφουν άθελά τους ένα τρομερό σιδηροδρομικό ατύχημα. Πάνω στο φιλμ των 8 χιλιοστών αποτυπώνεται το μυστικό που κρυβόταν σε κάποιο από τα βαγόνια του εν λόγω τρένου. Απλό μυστικό; Για την ακρίβεια κάτι βγαίνει από αυτό το βαγόνι και προκαλεί δεκάδες προβλήματα στην ήσυχη αμερικανική κωμόπολη.
Μια χαρά ταινιούλα για θερινό σινεμά. Πράγμα που σημαίνει: περνάς τέλεια μαζί της και την ξεχνάς, ακόμη πιο τέλεια, μόλις τελειώσει. Διότι όλες οι «μέινστριμ καλοκαιρινές ταινίες», δεν στηρίζονται παρά στην ταχύτητα της απόλαυσης και της λήθης.
Το βασικό ατού του «Σούπερ 8» πάντως είναι η νοσταλγία των επιτυχημένων συνταγών των «Γκούνις», των «Σαγονιών του καρχαρία», του «Ε.Τ.» και άλλων εφηβικών ταινιών τρόμου και φαντασίας των δεκαετιών 70 και 80.
Σε μια εποχή που οι αντιγραφές συνταγών του παρελθόντος κουράζουν μέχρι αηδίας ο πανέξυπνος Τζέι Τζέι Αμπραμς (των τηλεοπτικών «Lost», «Felicity», «Alias» και του τελευταίου κινηματογραφικού «Star Trek») ενσωμάτωσε αυτή την αντιγραφή στην υπόθεση και το στυλ της δικής του ταινίας.
Αντί δηλαδή να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που κοπιάρει το Σπίλμπεργκ, τον βάζει παραγωγό και από κοινού φτιάχνουν μια ταινία που δείχνει ξεκάθαρα τις πηγές της.
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Για πρώτη φορά μια ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών προβάλλεται τόσο γρήγορα στην χώρα μας. Σκηνοθέτης της ο Αμερικανός Τέρενς Μάλικ («Λεπτή κόκκινη γραμμή») και πρωταγωνιστές ο Μπραντ Πιτ και η, μέχρι τώρα άγνωστη αλλά υπέροχη, Τζέσικα Τσαστέιν. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται ο Σον Πεν.
Όμως προσοχή: η ταινία είναι πυκνή, φιλοσοφική και γεμάτη θεολογικά ερωτήματα. Απαιτεί προσήλωση και καθαρό μυαλό. Αν μέχρι την μέση «δεν έχετε καταλάβει που παν τα τέσσερα» απλώς σηκωθείτε και φύγετε. Δεν είναι ντροπή. Το ίδιο έκαναν και δεκάδες δημοσιογράφοι στις Κάννες.
Αν όμως σας συνεπάρει είστε τυχεροί: θα απολαύσετε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής σας.
Ένα 11χρονο αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με θαυμασμό μέχρι που βιώνει για πρώτη φορά γύρω του την αρρώστια, τον πόνο και το θάνατο. Η αναζήτηση της αλήθειας για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του, τον οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν.
Για τον Μάλικ πάντως αυτή αλήθεια βρίσκεται μόνο στον Θεό και γι αυτόν το λόγο φτιάχνει την προσωπική κοσμογονία του πρωταγωνιστή του αρχίζοντας από τη Μεγάλη Έκρηξη, την δημιουργία της Γης και τους δεινόσαυρους και καταλήγοντας σε ένα ιδανικό παράδεισο γαλήνης.
Καλλιγράφος όπως πάντα ο σκηνοθέτης απλώνει αργά και βασανιστικά τους συμβολισμούς του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, επαναλαμβάνοντας την καθαρή του ποιητικότητα.
Υπέροχες μουσικές, βουβά βλέμματα που συμπληρώνονται από την εκτός κάδρου αφήγηση και απουσία ουσιαστικής πλοκής. Θα μπορούσε να το πει κανείς και «ποιητικό σινεμά».
Μήπως όμως η αληθινή ποίηση δεν έχει πια και τόσο ανάγκη όλη αυτή την οπτική και ηχητική καλλιγραφία;
Χάπι Εντ – «Πολεοδομία #4: Η ταράτσα του Αυτόχειρα»
Βασισμένο στον τραγικό θάνατο της ποιήτριας Κοραλίας Θεοτοκά (σύζυγο του Γιώργου Θεοτοκά) η οποία έδωσε τέλος στη ζωή της τον Δεκέμβριο του 1976 πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της, το έργο «Πολεοδομία #4: Η ταράτσα του Αυτόχειρα» της θεατρικής ομάδας Χάπι Εντ επιχειρεί να προσεγγίσει την ψυχολογία της ηρωίδας λίγο πριν την μοιραία στιγμή. Το έργο θα παρουσιαστεί στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου με πρωταγωνίστρια, και μόνη ηθοποιό, Υβόννη Μαλτέζου υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Γεωργίας Μαυραγάνη.
Από Πέμπτη 14 Ιουλίου ως Κυριακή 17 Ιουλίου, στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου (Σίνα 31).
Pequod – «Εργασία και Χαρά»
Με ένα έργο που αντλεί την έμπνευσή του από σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με το ζήτημα της εργασίας και της έλλειψής της, χωρίς να έχει δεδομένο κείμενο από πριν, η ομάδα Pequod παίρνει μέρος στο φεστιβάλ Αθηνών, με στόχο να διατηρήσουν την επικοινωνία ανάμεσα σε κοινό και ηθοποιούς και να διαπιστώσουν αν ισχύει ακόμη το «εργάζομαι άρα υπάρχω».
Από Πέμπτη 14 Ιουλίου ως Κυριακή 17 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260 (Χώρος Δ’).
Projector – «Πολεοδομία #5: Ταξίδι με Τρένο»
Μια περφόρμανς που μορφολογικά βασίζεται στους κώδικες του θεατρικού ντοκιμαντέρ, αναμειγνύοντας προσωπικές αφηγήσεις και εμπειρίες ανθρώπων που εργάζονται ή έχουν εργαστεί στον ΟΣΕ με ιστορικά κείμενα και τραγούδια. Το τελικό αποτέλεσμα θα ανατρέξει στην ιστορία των σιδηροδρόμων με αφετηρία ένα ταξίδι με τρένο.
Από Δευτέρα 18 Ιουλίου ως Τετάρτη 20 Ιουλίου, στο Μέγαρο ΟΣΕ (Καρόλου 1-3).
Και οι τρεις αυτές παραστάσεις παρουσιάζονται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, της πιο μοντέρνας θεατρικο-μουσικο-χορευτικής εκδήλωσης που γνώρισε η πρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια.
Στον εξαίσιο χώρο της Πειραιώς 260, στο Ηρώδειο, την Επίδαυρο, αλλά και σε πολλούς ακόμη εναλλακτικούς χώρους, βρίσκουμε πια- κάθε Ιούνιο και Ιούλιο- μόνο διαμάντια.
Αναζητήστε τα απολαύστε τα.
Bon Jovi – THE ULTIMATE COLLECTION live
Οι Bon Jovi, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά σχήματα παγκοσμίως που συνεχίζει ακάθεκτο μετά από σχεδόν 30 χρόνια καριέρας, έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για την συναυλία-ένοχη απόλαυση του καλοκαιριού.
Oι Ρίτσι Σαμπόρα, Τίκο Τόρες, Χιου ΜακΝτόναλντ και φυσικά ο χαρισματικός φρόντμαν Τζον Μπον Τζόβι θα διασκεδάσουν το ελληνικό κοινό με τις κλασικές επιτυχίες τους, στο πλαίσιο της περιοδείας τους με τον τίτλο «Open Air 2011», που θα τους πάει συνολικά σε 30 χώρες για 135 εμφανίσεις.
Από το 1983 που σχημάτισαν το γκρουπ στη γενέτειρά τους, το Νιου Τζέρσι των Ηνωμένων Πολιτειών, μέχρι και σήμερα έχουν πουλήσει 130 εκατομμύρια δίσκους και έχουν χαρίσει αξέχαστες επιτυχίες, με ειδικότητά στους ροκ-ύμνους, που ταιριάζουν γάντι σε στάδια σαν και το δικό μας. Αλλά οι εντυπωσιακοί αριθμοί δεν σταματούν εκεί: η τελευταία περιοδεία τους ανακηρύχθηκε ως η νούμερο ένα συναυλία του 2010, αφού πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια σε εισιτήρια για 80 συναυλίες ανά τον κόσμο.
«Αν θες να παίξεις δυνατά, πρέπει να είσαι έτοιμος να διατηρήσεις την επιθυμία να είσαι φοβερός στη σκηνή. Δεν αγχώνομαι. Μόνο αν δεν ξέρεις τι κάνεις, θα έχεις πρόβλημα. Παίζουμε για ένα κοινό 80.000 ανθρώπων αλλά το μέγεθος του κοινού δεν έχει σημασία. Ακόμα κι αν ήταν 8.000 άνθρωποι, πάλι θα ήθελα να ήμουν τέλειος», δηλώνει ο Τζον Μπον Τζόβι, απόλυτα έτοιμος να δώσει το 100% και στην Αθήνα.
Η συναυλία του Ολυμπιακού Σταδίου θα φιλοξενήσει θρυλικά τους κομμάτια όπως τα «Livin’ On A Prayer», «It’s My Life», «Wanted Dead Or Alive», «Always», «Bad Medicine» και φυσικά το «You give love a bad name», που περιλαμβάνονται στη νέα τους συλλογή «Greatest Hits: The Ultimate Collection», αλλά και αντιπροσωπευτικά κομμάτια από όλες τις φάσεις της καριέρας τους.
Τετάρτη 20 Ιουλίου, Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας.
