ποτέ» είναι η όαση
των σινεφίλ.
(3) Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος Β’ (3D) / Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 2 (3D)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γέιτς. Φαντασίας, Μ. Βρετανία/ΗΠΑ, 2011. 2 ώρες και 10 λεπτά. Με τους: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Έμα Γουότσον, Ρούπερτ Γκράιντ.
Πάπαλα ο Χάρι Πότερ! Ακόμα κι αν χαίρεστε για το τέλος της ατελείωτης αυτής σάγκα, θα δυσκολευτείτε να μην αισθανθείτε ένα μικρό τσίμπημα συγκίνησης με όσα διαδραματίζονται στο τελευταίο σκέλος της περιπέτειας του ταλαιπωρημένου μάγου-σωτήρα της ανθρωπότητας. Δεν έχει νόημα να σας πω ούτε περίληψη, ούτε εξέλιξη. Να σημειώσω απλώς πως επιτέλους, καθώς τα ραβδιά παίρνουν φωτιά από τη χρήση, ξεσπαθώνουν και μερικοί ηθοποιοί τους οποίους περίμενες πώς και πώς να απολαύσεις - ο Ρέιφ Φάινς, σε οσκαρικά κέφια, ο Άλαν Ρίκμαν, απλά θεϊκός, η Μάγκι Σμιθ, διασκεδάζοντάς το σαν κοριτσάκι.
Μπορεί στις σκηνές διαλόγου τα πράγματα να είναι, όπως πάντα, αμήχανα, αλλά όταν ο Ντέιβιντ Γέιτς περνά στη δράση, ξεχνάς ακόμα και το όνομά σου. Σχεδόν εύχεσαι να είχε κι άλλο... Σχεδόν.
(5) Μαζί ποτέ / Gegen die Wand (ΣΕ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ)
Του Φατίχ Ακίν. Δραματική, Γερμανία, 2004. 2 ώρες και 1 λεπτό. Με τους: Μπιρόλ Ινέλ, Ζιμπέλ Κεκιλί
Ο Τσαΐτ στουκάρει με φόρα το αμάξι του σε έναν τοίχο, γνωρίζει την αυτοκτονική Σιμπέλ, συμφωνεί διστακτικά να την παντρευτεί για να τη γλιτώσει από τους καταπιεστικούς γονείς της, και, κάποια στιγμή στην πορεία, συνειδητοποιεί πως την αγαπά – κι αυτό είναι που τον έχει σώσει από το θάνατο. «Κόντρα σε τοίχο», σημαίνει ο γερμανικός τίτλος, κι η ταινία του Ακίν αποτυπώνει τον ασταμάτητο, ασυγκράτητο τυφώνα που είναι η σχέση των πρωταγωνιστών με μια δύναμη που σε συνεπαίρνει.
Το πάθος, οι αδυναμίες, η αυτοκαταστροφικότητά τους δίνουν ώθηση σε ένα έργο που βγάζει σπίθες στην επιφάνεια, αλλά είναι συμπαγές στον πυρήνα. Τα δίπολα, οι αντιθέσεις που τόσο αγαπά ο Ακίν, αποκτούν σαφή υπόσταση εδώ, συνδέοντας Ανατολή με Δύση, συντηρητισμό με ένστικτα, ζωή με θάνατο, έρωτα με πόνο. Αχ, τα λόγια δε μου φτάνουν, αυτή την ταινία την αγαπώ. Μην τη χάσετε, το εννοώ.
(3) Socialism / Film Socialisme
Του Ζαν Λικ Γκοντάρ. Πολιτική-πειραματική, Ελβετία/Γαλλία, 2010. 1 ώρα και 41 λεπτά. Με τους: Κατρίν Τανβιέ, Ζαν Μαρκ Στελέ
Το τελευταίο πείραμα του ακούραστου Γκοντάρ ξεκινά λίγο τρομαχτικά, θυμίζοντας ταινία του Ολιβέιρα, με τα πολυγλωσσικά και πολυπολιτισμικά αποφθέγματά του, αλλά ευτυχώς για όλους μας ο Γκοντάρ είναι πολύ καλύτερος σκηνοθέτης και σε υπνωτίζει με τις εικόνες του, πάνω που έχεις αρχίσει να εξοργίζεσαι με τον πομπώδη, διανοουμενίστικο διάλογο. Αλλά έτσι ήταν και θα είναι πάντα ο Γκοντάρ, ένα ανένδοτο πολιτικό ζιζάνιο χωρίς χιούμορ, που τρελαίνεται να σε πυρπολεί με φιλοσοφικές και φιλολογικές βόμβες ονομάτων και δηλώσεων, να σε στριμώχνει με την επιμονή του να απευθύνεται σε πιο έξυπνους ανθρώπους από σένα, να σε τσιγκλάει με τις αέναες αναζητήσεις του. Το «Socialism» είναι, φυσικά, μια εγκεφαλική, περίεργη υπόθεση, όχι απόλυτα του γούστου μου, αλλά σαφώς ενδιαφέρουσα και προκλητική.
(2) Πορτοκάλια στον ήλιο / Oranges and Sunshine
Του Τζιμ Λόουτς. Δραματική, 2010, Μ. Βρετανία/Αυστραλία. 1 ώρα και 50 λεπτά. Με τους: Έμιλι Γουότσον, Χιούγκο Γουίβινγκ, Ντέιβιντ Γουέναμ
Ο 42χρονος γιος του Κεν Λόουτς σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία μετά από χρόνια προϋπηρεσίας στην τηλεόραση και επιλέγει ένα θέμα που θα έκανε τον μπαμπά του περήφανο, τουλάχιστον όσον αφορά στην κοινωνική ευαισθησία του. Η πραγματική ιστορία της αγγλίδας κοινωνικής λειτουργού Μάργκαρετ Χάμφρις, η οποία ανακάλυψε τη δεκαετία του ‘80 την τραγική ιστορία εκατοντάδων ενηλίκων οι οποίοι είχαν απελαθεί μαζικά στην Αυστραλία, υπό ψευδείς βεβαιώσεις πως είναι ορφανοί, είναι από μόνη της συγκλονιστική. Ο Λόουτς τζούνιορ όμως, αν και παραμένει διαρκώς συγκρατημένος προκειμένου να αποφύγει το μελό, γίνεται φανερά χειριστικός, με άτσαλο όμως τρόπο. Παραμελεί δε, αδίκως, την πρωταγωνίστριά του, κρατώντας την σε απόσταση, και σπέρνει ενίοτε αδικαιολόγητα και αταίριαστα γλυκερές σπόντες στο διάλογό του, με αποτέλεσμα να υποβιβάζει το, τόσο δυνατό, υλικό του. Ίσως ως ντοκιμαντέρ να λειτουργούσε καλύτερα.
(3) Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια / How to steal a million
Του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Κωμωδία, 1966, ΗΠΑ. 2 ώρες και 3 λεπτά. Με τους: Όντρεϊ Χέμπορν, Πίτερ Οʼ Τουλ, Ίλαϊ Γουάλακ
Μπορείς πάντα να βασίζεσαι στην Όντρεϊ Χέμπορν και το μοναδικό τρόπο της να λιώνει και να λιγοθυμά από ευτυχία όταν τη φιλά ο άντρας που αγαπά. Λίγο πριν το τέλος της καριέρας του, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ σκηνοθετεί αυτή την αξιαγάπητη ρομαντική κομεντί, όπου η Χέμπορν και ο, σωστός κόκορας μέσα στη νεότητά του, Πίτερ ‘Ο Τουλ συνεργάζονται για τη ληστεία ενός γλυπτού από μουσείο του Παρισιού κι ερωτεύονται –εννοείται- στην πορεία. Διόλου βαρύ ή βαθύ, το «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» είναι ένα λουκουμάκι για θερινό σινεμά• τσαχπίνικο και όμορφο, με την απολαυστικότατη κωμική συνδρομή του Ίλαϊ Γουάλακ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Sagan
Της Ντιάν Κιρίς. Βιογραφική, 2008, Γαλλία. 3 ώρες. Με τους: Σιλβί Τεστί, Πιερ Παλμάντ. Βιογραφία της ούτως ή άλλως κινηματογραφικής ζωής της συγγραφέως του «Καλημέρα, θλίψη», της θρυλικής, θηλυκής bon viveur, Φρανσουάζ Σαγκάν.
Blackmail
Του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Θρίλερ, 1929, Μ.Βρετανία. 1 ώρα και 24 λεπτά. Με τους: Άνι Όντρα, Τσαρλς Πέιτον.
Η πρώτη ομιλούσα βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ. Η Άλις καταφεύγει στο σπίτι ενός ζωγράφου μετά από καυγά με τον αστυνομικό φίλο της. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να την βιάσει, εκείνη τον σκοτώνει, και ο φίλος της προσπαθεί να την απαλλάξει από τις κατηγορίες, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τον εκβιασμό ενός αλήτη που είδε το όλο σκηνικό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ με ήδη εμφανείς τις εμμονές και κάποια σκηνοθετικά σήματα-κατατεθέν του Χίτσκοκ.
www.protothema.gr
