Όσο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διαδίδονται και αυξάνονται και το internet σου προσφέρει τα πιο...
αστρονομικώς γρήγορα ταξίδια στην ενημέρωση και στις πληροφορίες όλου του πλανήτη, τόσο θα ερχόμαστε πιο κοντά σε πραγματικότητες όπως ο πόλεμος και η βία. Και λέω θα ερχόμαστε, εννοώντας εμάς, τους μη γνωρίζοντες πόλεμο και κακουχίες, αλλά βιώνοντας μια βίαιη πολεμική στην καθημερινότητά μας σχεδόν στα πάντα, που κι αυτό είναι ένας μικρός πόλεμος. Και ενώ οι εικόνες των πεδίων μάχης έχουν κατακτήσει την οθόνη των τηλεοράσεων και του υπολογιστή μας, τόσο πιο έντονη γίνεται η ανάγκη για Ειρήνη. Η ανάγκη για το αντίβαρο, δηλαδή.
Αναρωτιέμαι.. Χρειαζόμαστε την Ειρήνη σαν λεκτικό αντίβαρο και στήριγμα για να αποδείξουμε ότι ο κόσμος πάει μπροστά; Σαν ένα trendy φαινόμενο που λόγω της έντονα πλασσαρισμένης εικόνας του Πολέμου, η αυτόματη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό είναι: «Ειρήνη»; Σαν ένα ακολουθητικό φαινόμενο μιας εικονικής πραγματικότητας που μέσα σε όλα τα αγαθά που αγοράζουμε καθημερινά, είναι must να έχουμε και λίγο από Ειρήνη και λίγο από Πόλεμο, αλλιώς δεν θα μας κατανοούν ως δικό τους μέλος τα υπόλοιπα άτομα της αγέλης μας; Και, άραγε, πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις από τις επιτακτικές ανάγκες αυτής της αγέλης και να επιβιώσεις με την πιθανή εναντίωσή τους προς τα εσένα αλλά και –ω! Τι ουτοπία!- να σε στηρίξουν κι όλας σε αυτή σου την επαναστατικότητα; Τελικά, τι είναι πιο cool; Ο Πόλεμος ή η Ειρήνη; Ή και τα δύο;
Παρατηρώ μετά μεγάλης εκπλήξεως, ότι τις πολεμικές μεθόδους και τεχνικές που χρησιμοποιούν στην εποχή μας οι διάφοροι ειρηνιστές, τις έχει χρησιμοποιήσει άπειρες φορές το ανθρώπινο είδος και στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα κάποτε έκαναν οι σταυροφόροι στ’ όνομα του χριστιανισμού. Και αναρρωτιέμαι. Γιατί διαβάζουμε την Ιστορία αφού δεν διδασκόμαστε από αυτήν; Γιατί επαναλαμβάνονται αέναα τα ίδια λάθη και τακτικές, ενώ ταυτόχρονα κρίνουμε ή επικρίνουμε τις ίδιες ακριβώς τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν και στο παρελθόν αιώνες τώρα; Ποια είναι η ανάγκη του να λέγεσαι ειρηνιστής, ενώ περιμένεις πως και τι ν’ ανοίξεις κάνα κεφάλι στο όνομα της Ειρήνης; Και, άραγε, τι είναι χειρότερο (ή και καλύτερο..); Ο ειρηνιστής που λαχταρά τη Βία ή ο βίαιος και πολέμιος τύπος ανθρώπου που λαχταρά την Ειρήνη; (ακούγεται αντιφατικό, αλλά και ο πρώτος τύπος, αντιφατικός δεν είναι;)
Εν μέσω του Συντάγματος, οι δύο αυτοί, μπλοκαρισμένοι από ακατέργαστες αντιφάσεις του ίδιου τους του εαυτού, ανθρώπινοι τύποι, παρατάσσονται μπροστά στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι, ότι ακόμα και σ’ αυτές τις πιο τολμηρά ειρηνικές διαδηλώσεις, όπως αυτές των δύο τελευταίων μηνών,η βίαιη λύση είναι αυτή που παραμένει hitσε μια ειρηνιστική πραγματικότητα που καταλήγει να γίνεται εικονική.
Και περιμένουμε με λαχτάρα, αυτή η βιαιότητα να γίνει κάποια στιγμή, ντεμοντέ και μπανάλ.
