Ας αρχίσουμε από τα βασικά.Οι εκπλήξεις στο Κόπα Αμέρικα κάνουν τη διοργάνωση πιο ανοιχτή από ποτέ και αυτό...
είναι ωραίο για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ύστερα από την ελληνική επικράτηση στο EURO του 2004 όλες οι μεγάλες διοργανώσεις είχαν φυσιολογικούς νικητές και δεν είναι κακό να αλλάζει λίγο η συνήθεια.
Στην Αργεντινή, αυτές τις 15 μέρες, είδαμε τι σημασία έχει τελικά ένας καλός προπονητής σε κάθε ομάδα και ταυτόχρονα συνειδητοποίησαν και οι τελευταίοι άπιστοι Θωμάδες πως μόνος του ένας παίκτης, δεν μπορεί πια στο σημερινό ποδόσφαιρο να κάνει τη διαφορά. Ο Λιονέλ Μέσι είναι ό,τι καλύτερο είδαμε εδώ και χρόνια, αλλά αυτά που έκανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, παίρνοντας από το χέρι την ομάδα του σε δύο συνεχόμενα Μουντιάλ το ’86 και το ’90 μάλλον δεν θα καταφέρει ποτέ νε τα κάνει ο άσος της Μπαρτσελόνα. Και αυτό όχι γιατί είναι κακός παίκτης, κάθε άλλο. Ούτε γιατί είναι χειρότερος από τον Ντιεγκίτο. Αλλά απλούστατα γιατί ως απόφοιτος της ακαδημίας της Μπαρτσελόνα, έμαθε στη συλλογικότητα και στη σημασία της ομαδικής δουλειάς. Και αυτό δεν αντικαθίσταται ξαφνικά με την ανάληψη της ευθύνης να ηγηθείς μίας εθνικής ομάδας που απαιτεί πολλά από τα παιδιά της και τα οποία ήδη ζουν με την πίεση πως από το 1993 η χώρα τους δεν έχει κερδίσει το Κόπα Αμέρικα ή το Μουντιάλ.
Ο Μέσι πιθανότατα θα έχει μετανιώσει που, ενώ μπορούσε το 2005 να επιλέξει να αγωνιστεί με την Ισπανία, προτίμησε να μείνει πιστός στη χώρα των γονιών του. Μόνο σκεφτείτε να είχε τη δυνατότητα η Ισπανία να παρατάξει μαζί με τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Βίγια, τον Πικέ, τον Αλόνσο, τον Κασίγιας και τον Ράμος, τον μικρόσωμο Αργεντινό. Από τίτλους είναι ήδη χορτάτοι με το EURO και το παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά αν είχαν και τον Μέσι σε μία ομάδα που λειτουργεί με τη φιλοσοφία της Μπάρτσα, πόσους θα κατακτούσαν ακόμη;
Η Αργεντινή προσπάθησε να βρει χώρο και ρόλο για τον Μέσι και απέτυχε. Τον ήθελε πρωταγωνιστή για μία παράσταση στην οποία δεν είχε βρει ακόμη τον ρόλο για κανένα άλλον! Όμως η εικόνα της παρόλα αυτά δεν ήταν τόσο τραγική και θα μπορούσε στις λεπτομέρειες να έχει περάσει. Αντίθετα με εκείνη της Βραζιλίας, που όταν έφτασε η κρίσιμη ώρα των πέναλτι οι παίκτες της «λιποθύμησαν»: Το να χάνεις στα πέναλτι δεν είναι ντροπή, άλλωστε και η ομάδα του Σόκρατες και του Ζίκο το 1986 αποκλείστηκε με αυτό τον τρόπο στο Μουντιάλ του Μεξικού. Το να σουτάρεις, όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίζει κανείς πως το κάνεις με κλειστά μάτια γιατί τρέμεις, ενοχλεί.
Η Βραζιλία δεν έχει έλλειψη από σταρ, αλλά από ηγέτες. Και όσο θα λείπουν κάποιοι που λόγω ηλικίας θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά και, επίσης, όσο θα υπάρχει έλλειψη ταυτότητας σε μία εθνική ομάδα που για 15 χρόνια ήθελε να γίνει πιο ευρωπαϊκή αγνοώντας τις ρίζες της, τα πράγματα θα είναι σκούρα.
Σε αυτό το τουρνουά η εθνική που έδειξε συνέπεια ήταν η Ουρουγουάη. Μία ομάδα με έναν τεράστιο προπονητή, όπως ο Όσκαρ Ταμπάρεζ, που όταν επέστρεψε το 2007 αποφάσισε να αναλάβει όλο το κλιμάκιο των εθνικών ομάδων επιβάλλοντας κοινό τρόπο εκγύμνασης και τακτικής. Ήδη σε αυτά τα τέσσερα χρόνια τα αποτελέσματα είναι ορατά με την «σελέστε» να παίρνει την τέταρτη θέση στο Μουντιάλ του 2010, με ωραιότατες εμφανίσεις και τώρα οδεύει για την κατάκτηση του 15ου Κόπα Αμέρικα της ιστορίας της.
Ταυτόχρονα, η Ουρουγουάη έφτασε στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος Νέων πριν λίγες εβδομάδες στο Μεξικό χάνοντας από τους γηπεδούχους με 2-0, αλλά έδειξε πως η δουλειά που γίνεται, αποδίδει.
Στο πρόσφατο λατινοαμερικανικό πρωτάθλημα Ελπίδων που έγινε στο Περού τον Φλεβάρη, η Ουρουγουάη έφτασε στον τελικό, αλλά η ήττα από τη Βραζιλία ήταν βαριά. Ο Ταμπάρεζ δεν φοβήθηκε και δήλωσε πως οι παίκτες αυτοί θα είναι σύντομα έτοιμοι να πέσουν στα βαθιά.
Τελικά, όπως σε όλα στην ζωή, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ένας σοβαρός προπονητής που έχει μία ομάδα με ποδοσφαιριστές που ξέρουν τους ρόλους τους -ακόμη και αν δεν έχει τον σούπερ σταρ του (Ντιέγκο Φορλάν) στην καλύτερη κατάσταση- μπορεί να παρουσιάσει μία ωραιότατη εικόνα.
Μόνη προϋπόθεση να καταλαβαίνουν όλοι πως κανείς δεν βρίσκεται πάνω από την ομάδα. Και αυτό είναι το μυστικό αυτής της Ουρουγουάης.
