Πολιτική ικανότητα, εντιμότητα, υπευθυνότητα και διορατικότητα δεν θα μπορούσε κανείς σοβαρός άνθρωπος να ζητήσει από τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα. Τουλάχιστον να διέθεταν λίγη τσίπα και ίχνη αξιοπρέπειας! Δυστυχώς όμως αυτά απουσιάζουν από το πρόσωπο της κυρίαρχης πολιτικο-εκδοτικής τάξης της χώρα μας. Τι να πεις και τι σημασία έχει η κριτική όταν απευθύνεται σε κάστες αμοραλιστών και άθλιων καιροσκόπων, που διαρκώς αγωνίζονται να εξαπατήσουν αυτούς στους οποίους απευθύνονται, μεταβάλλοντας διαρκώς στάση και προσωπείο, στο πλαίσιο της επιχείρησης «κάνουμε το μαύρο, άσπρο».
Κακώς, απορούμε ορισμένοι για την περίεργη αδράνεια του ελληνικού λαού στο ζήτημα της υπεράσπισης των συμφερόντων του, τα οποία θίγονται από...
την πολιτική της κυβέρνησης και την στρατηγική της τρόικας. Ο κόσμος «παλάβωσε» στην Ελλάδα, καθώς πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ πέτυχαν να τρελάνουν τους περισσότερους. Δεν μπορεί να έρχεται σήμερα το «mainstream» μαζί με το αυτοαποκαλούμενο εκσυγχρονιστικό καθεστώς και να υιοθετούν απόψεις για την διαχείριση της κρίσης, που οι ίδιοι προκάλεσαν, τις οποίες προτείναμε ως αυτονόητες από την πρώτη στιγμή εγκλωβισμού της χώρας στην παγίδα της πιστωτικής κρίσης, εμείς οι «περιθωριακοί», «ανεύθυνοι», «συνομωσιολόγοι» και άλλα πολύ χειρότερα σύμφωνα με την ρητορική τους.
την πολιτική της κυβέρνησης και την στρατηγική της τρόικας. Ο κόσμος «παλάβωσε» στην Ελλάδα, καθώς πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ πέτυχαν να τρελάνουν τους περισσότερους. Δεν μπορεί να έρχεται σήμερα το «mainstream» μαζί με το αυτοαποκαλούμενο εκσυγχρονιστικό καθεστώς και να υιοθετούν απόψεις για την διαχείριση της κρίσης, που οι ίδιοι προκάλεσαν, τις οποίες προτείναμε ως αυτονόητες από την πρώτη στιγμή εγκλωβισμού της χώρας στην παγίδα της πιστωτικής κρίσης, εμείς οι «περιθωριακοί», «ανεύθυνοι», «συνομωσιολόγοι» και άλλα πολύ χειρότερα σύμφωνα με την ρητορική τους.
Πώς είναι δυνατόν οι υπεύθυνοι φορείς των κυβερνητικών αποφάσεων και οι υπερυπεύθυνοι καθεστωτικοί δίαυλοι να υποστηρίζουν σήμερα την ανάγκη αναδιάρθρωσης με την μορφή της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», ενώ ήταν εκείνοι που τόσο καιρό κατηγορούσαν το «περιθώριο» ότι επεδίωκε την χρεοκοπία της χώρας; Φαίνεται οι γελοίοι αυτοί να ζήλωσαν την «δόξα» του «περιθωρίου». Ενώ μέχρι χθες αναφέρονταν υποτιμητικά, αν όχι υβριστικά και απειλούσαν όσους, αν μη τι άλλο, μιλούσαμε την γλώσσα της λογικής, σήμερα έρχονται και υποστηρίζουν ότι προφανώς για «πλάκα» έστειλε προχθές ο πρωθυπουργός την περίφημη επιστολή προς τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, με την οποία επισήμαινε την επικινδυνότητα της συμμετοχής ιδιωτών στην μείωση του ελληνικού χρέους, προκρίνοντας σήμερα – δίχως πλάκα, ή στο πλαίσιο της ίδιας πλάκας, ποιος να ξέρει πια – (1) την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους με σημαντική μείωσή του έως και 50%, (2) την εξασφάλιση μικρότερου κόστους για το ελληνικό χρέος και (3) την προστασία της χώρας, των πολιτών και των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες.
Καλά, βρε άθλιοι, εμείς οι «ανεύθυνοι», «περιθωριακοί» τι προτείναμε πριν από ένα χρόνο ως ύστατη γραμμή άμυνας, πριν να τυλίξετε την χώρα στον μηχανισμό αποσταθεροποίησης και εκβιάσετε με στάση πληρωμών την ελληνική κοινωνία; Αυτά δεν λέγαμε όταν μας λοιδορούσατε, προσφέροντας μάλιστα συγκεκριμένες πολύ πιο έξυπνες ιδέες και μεθοδολογία, τότε που μας λέγατε ότι «δεν διαθέτουμε λύσεις» που να απαντούν στον μονόδρομο κυβέρνησης και καθεστώτος; Τώρα ανακαλύψατε ότι δεν υπάρχει μονόδρομος και ότι είχαμε πράγματι προσεγγίσει την «λύση» εμείς οι «περιθωριακοί»; Τώρα, που δώσατε την ευκαιρία να κάνουν επί τόσο μεγάλο διάστημα πάρτι οι κερδοσκόποι; Τώρα, που αποδυναμώσατε απολύτως πολιτικά και ηθικά την Ελλάδα; Τώρα που προκαλέσατε επαχθείς δεσμεύσεις για την χώρα; Τώρα, που εξασθένησε σε κρίσιμο βαθμό το τραπεζικό σύστημα; Τώρα, που οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές τακτοποίησαν τις ζημίες τους από την χρεοκοπία της Ελλάδας; Τώρα, που δεν αφήσατε κανένα χαρτί ικανό να προσφέρει αποτελεσματική διαπραγμάτευση με την ΕΕ, την Γερμανία και τους δανειστές; Τώρα, που η χώρα έγινε μοιραίος θεατής της τύχης της; Τώρα που διαλύσατε το ηθικό και κάθε έννοια εμπιστοσύνης των επιμέρους ομάδων του ελληνικού πληθυσμού; Τώρα που καταντήσατε την χώρα περίγελο της οικουμένης; Τώρα…Τώρα, δικαιούμαι νομίζω να ρωτήσω και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες: Για ποιους δουλεύετε κύριοι;
Όχι, «κύριοι», συνειδητά προσβάλλατε το εθνικό συμφέρον, ενώ σήμερα αντί να κρυφτείτε, επιχειρείτε να βγείτε και από πάνω, κάνοντας πολιτική με το μοναδικό όπλο που διαθέτετε. Την αναισθησία και το απύθμενο θράσος. Γνωρίζατε καλά και εσείς αυτό που δήλωσε πριν από πολύ καιρό στους Ιταλούς ο πρωθυπουργός: «την αναδιάρθρωση ή την κάνεις στην αρχή της κρίσης ή δεν την κάνεις καθόλου». Σε διαφορετική περίπτωση κοστίζει πανάκριβα και θίγει ποικιλοτρόπως το εθνικό συμφέρον και ασφαλώς την οικονομία στο σύνολό της και την φτωχοποιούμενη κοινωνία. Ζημιώσατε με την στάση σας τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και περιθωριοποιήσατε την χώρα σε απίστευτο βαθμό και τούτο το κάνατε συνειδητά, ή στη καλύτερη περίπτωση ημι-συνειδητά, εξαιτίας του διαπλεκόμενου αυτοματισμού σας. Ο,τι πράξατε ήταν προϊόν της αγωνίας σας να επιβιώσει η κορυφή του καθεστώτος μέσα στο ναυάγιο κράτους και κοινωνίας. Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Τα βάζετε με την ηγεσία της ΕΕ, ενώ αποτελείτε οι ίδιοι μια απείρως χειρότερη κατηγορία «ευρωπαϊκής» ελίτ. Είστε οι καραγκιόζηδες της Ευρώπης και οι χατζηαβάτηδες της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην ήπειρο μας. Είστε οι εξευτελισμένοι εκπρόσωποι μια νέας μορφής αποικιοκρατίας.
Στην Ελλάδα τους τελευταίους 25 περίπου μήνες διαπράχθηκε μια μοναδική αλητεία από τους φορείς της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης και τα όργανά τους. Για να σωθούν οι ίδιοι από την γάγγραινα του πελατειασμού που κακοφόρμισε, επέλεξαν να καταστρέψουν την κοινωνία και να εκμηδενίσουν την ισχύ του κράτους, σε συνεργασία με εκείνους που επεδίωξαν την εξασθένηση της ΕΕ και της Γερμανίας. Αυτές τις μέρες παίζεται η τελευταία πράξη τούτης της μοναδικής αθλιότητας υπό τον τίτλο: Επιλεκτική χρεοκοπία. Θα έπρεπε, πράγματι, τώρα να είναι σε όλους εμφανές, ότι από την αρχή το καθεστώς επέλεξε ως μέθοδο επιβίωσης αυτή τη μορφή χρεοκοπίας, αν και φρόντισε να διασκεδάσει όσο μπορούσε περισσότερο την διαδικασία που ακολουθήθηκε, εξαπατώντας διαρκώς θεσμούς και εκλογικό σώμα. Όμως αυτό είναι που δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις ρίζες του πολιτικού, πολιτισμικού και πλέον εμφανώς κοινωνικού προβλήματος της οργάνωσης της ελληνικής πολιτείας. Στην χώρα την πραγματική εξουσία ασκούν σε μεγάλο βαθμό υπερφίαλοι, αστοιχείωτοι αλήτες με μαφιόζικη κουλτούρα και καιροσκοπικά κίνητρα. Τούτοι είναι που επέβαλαν μια μορφή πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων, αντίθετων σε κάθε κανόνα ηθικής και ιδεολογικής προσέγγισης. Έτσι όμως διαμορφώνεται και συντηρείται το θερμοκήπιο της διαφθοράς, το οποίο μετά βδελυγμίας δήθεν καταγγέλλουν, έτσι ώστε να διαφοροποιήσουν τον εαυτό τους από τα προϊόντα τους.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: είχαμε απόλυτο δίκαιο όταν από την αρχή της κρίσης τονίσαμε ότι η χρεοκοπία αποτελεί στρατηγική του καθεστώτος. Αυτοί που με χυδαιότητα κατηγορούσαν εμάς που ασκούσαμε κριτική στην διαδικασία αυτή, για δήθεν κακόβουλες προθέσεις, ήταν εκείνοι που επεδίωκαν την πτώχευση, αλλά με μια τέτοια μορφή που θα ζημίωνε αποκλειστικά την ευρύτερη κοινωνία και όχι τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Αυτοί οι τυχοδιώκτες και τα παπαγαλάκια τους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να αντιστρέψουν την πραγματική εικόνα. Το γεγονός, δηλαδή, ότι εμφάνισαν μία απολύτως πλαστή ταυτότητα, που στο όνομα του «ευρωπαϊσμού» υπονόμευσε τα δημοκρατικά ευρωπαϊκά ιδεώδη, φαλκιδεύοντας, όχι απλώς την λαϊκή κυριαρχία στην Ελλάδα, αλλά και τα συμφέροντα της ΕΕ ως εν δυνάμει αυτόνομου πόλου στο διεθνές σύστημα. Η αλήθεια, που δεν κρύβεται πλέον, είναι ότι εμείς που τόσο πολύ συκοφαντηθήκαμε αυτήν την περίοδο, κάναμε ο,τι περνούσε από το χέρι μας για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και για να μην εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει ή μισο-εγκαταλείψει την ευρωζώνη αυτή την περίοδο της ιστορίας της, αν και ποτέ δεν συμφωνήσαμε με εκείνους που προπαγάνδισαν και τελικά ενέταξαν στην περιπέτεια του «ευρώ» την Ελλάδα.
Όταν πλέον είδαμε την χώρα μας να μπαίνει σε τροχιά χρεοκοπίας από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, προτείναμε να παρέμβουν στην διαδικασία οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις με πρωτοπόρα την αριστερά, ώστε εντός ενός νέου πλαισίου ηγεμονίας στην χώρα, να αναπτυχθεί μία ολοκληρωμένη πρόταση διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, που θα υπερασπιζόταν δομικά τα συμφέροντα των δύο τρίτων της κοινωνίας σε αυτή την φάση. Άδικος κόπος! Ελάχιστοι άνθρωποι κατάλαβαν εγκαίρως αυτή την ανάγκη. Σήμερα την διαισθάνονται μάλλον οι περισσότεροι, μια και το καθεστώς δεν διστάζει πλέον να συνηθίζει τον λαό στην έννοια της χρεοκοπίας. Όμως τώρα πια είναι αργά. Η ζημιά που έχει γίνει είναι τεράστια, οι πληγές που έχουν ανοίξει είναι μεγάλες και θα πάρει πολλά χρόνια για να επουλωθούν και οποιαδήποτε μορφή διαπραγμάτευσης εμφανίζεται πλέον μάλλον ως φάρσα. Όσοι είναι αντίθετοι στην κουλτούρα της διαπραγμάτευσης εντός του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, προφανώς δεν θα ενοχληθούν ιδιαίτερα από αυτήν την αδυναμία. Όσοι όμως, διαπνεόμενοι από τον ριζοσπαστικό δημοκρατικό πλουραλισμό, πιστεύουμε στις διαπραγματευτικές-αγωνιστικές δυνατότητες λαών και κοινωνίας των πολιτών για την χειραφέτησή τους και την βελτίωση της θέσης τους ως στοιχείο εκμετάλλευσης εντός του καπιταλιστικού συστήματος και της παγκοσμιοποίησης, έχουμε πολλούς λόγους να νοιώθουμε πικραμένοι. Με αυτή την έννοια έχουν δίκιο εκείνοι που δεν διαθέτουν τσίπα και ίχνη αξιοπρέπειας να μας αποκαλούν έτσι. Μόνο που η «πίκρα» μας δεν έχει καμιά σχέση με το σημαινόμενο που υπονοούν, καθώς οι ίδιοι είναι ανίκανοι να αντιληφθούν κάτι διαφορετικό. Σήμερα πάντως, για να είμαστε ακριβείς, καλό θα ήταν να σχολιάζει κανείς την «πίκρα» των ανθρώπων του καθεστώτος, που με τα καμώματά τους κατάντησαν ανέκδοτο στα χείλη κάθε πικραμένου Έλληνα.
