Κατ’ αρχάς για να συνεννοηθούμε και να γνωριστούμε καλύτερα πρέπει να αποκαλύψω μια αδυναμία μου:
Δεν οδηγώ! Όπερ σημαίνει, είμαι ο καλύτερος πελάτης των ταξί. Στην Αθήνα και όπου αλλού με φέρουν οι καλοκαιρινές μου αναζητήσεις. Το «κουσούρι», μάλιστα, είναι οικογενειακό. Δεν οδηγεί ούτε η γυναίκα μου, ούτε ο αδελφός μου, ούτε ο πατέρας μου, ούτε καν τα ξαδέλφια που κάνουμε πιο πολύ παρέα. Όταν, λοιπόν, απεργούν οι ταξιτζήδες περνάμε ώρες δύσκολες. Μια ανασφάλεια, μια γκρίνια, μια μουρμούρα, ένα πρόσθετο άγχος… Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή, αρκεί να μην απεργείς!
Ομολογώ, αν και είμαι τύπος που πάντα σκέφτεται το χειρότερο, δεν το είχα φανταστεί ότι καλοκαιριάτικα θα πρέπει να φυλάγομαι από τον Ραγκούση. Απερισκεψία, το ξέρω, αλλα με τη στοιχειώδη λογική σκεφτόμουν δυο πράγματα:
Πρώτον, αφού ο Ρέππας τα βρήκε με τους ταξιτζήδες, ποιος ο λόγος να βασανιζόμαστε; Αποκλείεται μαι κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο να ανοίξει ένα ανκομη μέτωπο, χωρίς λόγο…
Δεύτερον, καλοκαιριάτικα, με τον τουρισμό στο forte του, αποκλείεται να έχουμε αλλαγές. Πέρυσι χάσαμε μεγάλο κομμάτι της σεζόν με τους φορτηγατζηδες να κλείνουν εθνικές οδούς και τους οδηγούς να ψάχνουν βενζίνη. Αποκλείεται, λοιπόν, να γίνει κάτι ανάλογο φέτος, που θα ξεσηκώσει τους ταξιτζήδες. Ας ανησυχούμε απο τον Σεπτέμβρη! Προφανώς δε ήξερα καλά τον Γιάννη Ραγκούση…
Ξέρω, όμως, καλά τους ταξιτζήδες. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτό που λέμε «νοικουραίοι», δεν είναι αυτοί που κλέβουν τουρίστες στα αεροδρόμια ή συμπεριφέρονται μαφιόζικα στο λιμάνι και στον Κηφισσό. Αυτοί είναι ισχνή μειοψηφία, που αν λειτουργούσαν οι αρχές τόσα χρόνια, θα τους είχαν πάρει τις άδειες και δεν θα ήταν ακόμη εκεί να δυσφημούν έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο.
Οι ταξιτζήδες, όπως τους ξέρω μετά από τόσα χρόνια που με πηγαινοφέρνουν οικογενειακώς, θα μπορούσαν να βρουν σημεία επαφής και συνεννόησης με την κυβέρνηση για μια μερική απελευθέρωση που δε θα τους οδηγούσε στην καταστροφή, αλλά θα σεβόταν την περιουσία τους και τους κόπους μιας ζωής που είναι για πολλούς ζωγραφισμένη πάνω στο τιμόνι.
Αρνούμαι να δεχτώ ότι η τρόικα δε θα μας δώσει την επομένη δόση αν δεν αφήσουμε ελεύθερο τον καθένα να καβαλάει ένα ταξί, αν δε γεμίσουμε τους δρόμους της Αθήνας με ακόμη περισσότερα κίτρινα αυτοκίνητα… Ας βρεθεί κάποιος να τους εξηγήσει! Διαφορετικά θα τους το εξηγήσουν αναγκαστικά, μόλις επιστρέψουν, οι τουρίστες που ταλαιπωρούνται τις τελυεταίες μέρες στη χώρα μας από τις κινητοποιήσεις.
Αν μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη, όπως συμβαίνει συνήθως, ο υπουργός θα επιμείνει και θα μείνει στην Ιστορία ως ένας ακόμη που έπεσε θύμα μιας σκληρής επαγγελματικής τάξης, πληρώνοντας το «πολιτικό κόστος». Η μεταρρύθμισή του θα έχει κατά πάσα πιθανότητα χειρότερη τύχη από την αμέσως προηγούμενη, τον περίφημο «Καλλικράτη». Ο Ραγκούσης αργά η γρήγορα θα φύγει, όχι με ταξί αλλα με το πρώτο δρομολόγιο για Πάρο. Υπερήφανος ότι έκανε πράξη την απελευθέρωση ισοπεδώνοντας μια επαγγελματική τάξη που ούτως ή άλλως τη θεωρεί αντίθετη στο ΠΑΣΟΚ.
Υπερήφανος επίσης, ως γνήσιος σοσιαλιστής, που ανοίγει την αγορά.
Υπάρχει, παντως, κάτι που θα εξακολουθήσει και μετά απ’ ολα αυτά να δένει και τον Ραγκούση και το ΠΑΣΟΚ με τα ταξί. Είναι το γνωστό σύνθημα «δε γεμίζετε ταξί», κομμένο και ραμένο πλέον στα μέτρα του κυβερνώντος κόμματος…
