Έγειρες. Kοιμήθηκες. Ονειρεύτηκες. Είδες έναν κόσμο αποτελούμενο από ανθρώπους και όχι από βιαστικούς περαστικούς.
Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, χαρά και έρωτα. Οι άνθρωποι που έβλεπες γύρω σου ήταν άγνωστοι (παρότι προϊόντα του μυαλού σου), αλλά ένιωθες ότι τους εμπιστευόσουν. Δεν ήξερες γιατί. Ήταν το όλο περιβάλλον, μάλλον. Είχες γίνει πάλι φίλος με τη φύση! Πρώτη φορά ένιωθες ότι για να είσαι ανθρώπινος δεν έπρεπε να είσαι και απάνθρωπος. Ρατσισμός δεν υπάρχει ούτε καν για να τον καταδικάσεις. Η εξάρτηση σου για αυτούς που αγαπάς μεγάλωνε, αλλά ταυτόχρονα μεγάλωνε και το αίσθημα ελευθερίας που είχες. Όλα όσα έβλεπες σου άρεσαν. Σου άρεσαν πάρα πολύ. Πρώτη φορά ένιωθες ότι το κάθε δευτερόλεπτο είχε αξία. Πρώτη φορά ανυπομονούσες να έρθει και το επόμενο και, ταυτόχρονα, λυπόσουν που έφυγε το προηγούμενο. Πρώτη φορά ήσουν ευτυχισμένος. Την επόμενη μέρα, γιατί βρε μαλ@κα η μόνη απόφαση που πήρες ήταν να συνεχίσεις να καπνίζεις χόρτο και όχι να κάνεις την ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες;
*Ο Νίκος Σταματίνης είναι φοιτητής στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας.
