Μεγάλη δόση μουσικής και χορού αυτή την εβδομάδα έλαβα όβερ. Ωραίο είναι αυτό,δεν παραπονιέμαι.Ξεκινήσαμε με Momix την προηγούμενη Τετάρτη στο Λυκαβηττό.Χορευτές-θαυματοποιοί που όσο τους έβλεπα αναρωτιόμουν πόσες ώρες...πρόβας χρειάζεται ένα άνθρωπος για να καταφέρει να κρατήσει το κορμί του σαν άκαμπτη σανίδα στον αέρα. Εντάξει, δε σκεφτόμουν μόνο αυτό αλλά και ότι θα πρέπει να βγουν τα brownies με παγωτό από τη ζωή μου. Για να σοβαρευτώ όμως λίγο, το ταλέντο αυτών των ανθρώπων ανήκει ίσως στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και η εφευρετικότητα τους ξεπερνάει κάθε σφαίρα. Με είχαν απορροφήσει τόσο πολύ οι χορογραφίες του Pendleton, τα κουστούμια, οι προβολές, η μουσική και η αριστοτεχνία των αμερικανών χορευτών, που είχα ξεχάσει να τραβήξω φωτογραφίες. Ήταν μαγικό και ταξιδιάρικο. (Σημείωση: άσε το μυαλό σου να χαθεί σε όσα βλέπεις χωρίς να προσπαθείς να τα ανάγεις όλα στη λογική, συζητώντας με τον διπλανό σου και ενοχλώντας τους γύρω σου. Ε μα πια!)
Δεν έμεινα όμως στο Λυκαβηττό να ρεμβάζω τη θέα. Αν έχεις όρεξη για...
περπάτημα, το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι υπέροχο. Κάθε γωνιά του κέντρου και ένα «κίντερ έκπληξη». Πρώτη στάση το swing πάρτι. Βρέθηκα προς τα ‘κει τυχαία, κάπου στην πλατεία Αβησσυνίας, και την αύρα του κόσμου δεν την άλλαζα με τίποτα. Μόνο με ένα ποτό και καλή παρέα στο μαγαζί-ξενοδοχείο που βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Μετράει σχεδόν μήνα, θα σου φτιάξει πολύ καλό μοχίτο και από εκείνη την ταράτσα θα δεις την πλατεία Μοναστηρακίου με άλλο μάτι.
περπάτημα, το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι υπέροχο. Κάθε γωνιά του κέντρου και ένα «κίντερ έκπληξη». Πρώτη στάση το swing πάρτι. Βρέθηκα προς τα ‘κει τυχαία, κάπου στην πλατεία Αβησσυνίας, και την αύρα του κόσμου δεν την άλλαζα με τίποτα. Μόνο με ένα ποτό και καλή παρέα στο μαγαζί-ξενοδοχείο που βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Μετράει σχεδόν μήνα, θα σου φτιάξει πολύ καλό μοχίτο και από εκείνη την ταράτσα θα δεις την πλατεία Μοναστηρακίου με άλλο μάτι.
Πάμε τώρα προς βόρεια μεριά και συγκεκριμένα στο ΟΑΚΑ. Ναι, πήρα κι εγώ μέρος στο φιλμ και στην ιστορική πλέον συναυλία του Roger Waters. Και δε θέλω να αναφερθώ στις γνωστές μικρότητες απαγόρευσης κινητού και τσιγάρου. Πως αλλιώς θα γινόταν δεδομένου ότι μαγνητοσκοπούσαν; Τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν από το δίσκο THE WALL και ευχόμουν να ήσουν εκεί να έβλεπες τις βίντεο-προβολές, τα πάπετς, τις αιρούμενες κάμερες ενσωματωμένες σε ιπτάμενα αντικείμενα και το τείχος να χτίζεται τούβλο-τούβλο στο πρώτο μέρος, για να γκρεμιστεί μπροστά στα μάτια μας στο δεύτερο. Δεν ήταν μια απλή συναυλία αλλά μία περφόρμανς υπερθέαμα με συμβολισμούς και μηνύματα. Υποτίθεται πως ήταν το τελευταίο τουρ του Roger, αλλά εγώ αυτά δεν τα πιστεύω γιατί έτσι έλεγαν και οι ΠΥΞ ΛΑΞ. Και όχι, μη νιώθεις ενοχές που έβγαλες κι εσύ εισιτήρια για την “τελευταία” τους συναυλία. Νιώσε cool, αλλά δε θέλω να ακούω: «είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τόσο κόσμο σήμερα εδώ. Κόσμο που έκανε οικονομία για να καταφέρει να αγοράσει ένα εισιτήριο». Έλεος.
Και σιχαίνομαι να συναντάω χαζούς και δήθεν ανθρώπους σε μεγάλες θέσεις. Αυτό από τη μία μου χαλάει τη μέρα, αλλά από την άλλη, μετά από μία ώρα, η διάθεσή μου έχει ανέβει στα ουράνια, καθώς σκέφτομαι ότι για να είναι αυτοί οι «μπιπ» σε αυτές τις θέσεις κάτι θα γίνει και για μας. Δε θέλω όμως να ακούσω τον αντίλογο του ενημερωμένου αισιόδοξου, δηλαδή του απαισιόδοξου, ότι τέτοιοι άνθρωποι θα είναι πάντα σε αυτές τις θέσεις κι εσύ δε πρόκειται να βρεθείς ποτέ εκεί!
Πρέπει να σε αφήσω. Και όχι, δεν ετοιμάζω βαλιτσάκι για διήμερη εξόρμηση. Γιατί δεν ξέρω αν τα έμαθες αλλά οι υποσχέσεις περί μείωσης των διοδίων έκαναν φτερά. Με βλέπω να κάθομαι στη «θαλπωρή» του σπιτιού μου, να με απορροφά η τούρκικη ιστοσελίδα και να τερματίζω το videogame που έχει στόχο να βγάλει τον πρόεδρο της Φενέρ Μπαχτσέ (μπλεγμένος κι εκείνος σε στημένα παιχνίδια) από τη φυλακή. Αλλά πριν φύγω, θα κλείσω με την ατάκα του Ζαν Λικ Γκοντάρ: «Ο Αριστοτέλης ήταν εκείνος που διατύπωσε το μεγάλο "άρα". Αν κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη λέξη “άρα/therefore/donc/κτλ” πληρώνουμε 10 ευρώ στην Ελλάδα, η κρίση θα τελειώσει σε μια μέρα και ο Παρθενώνας δε θα χρειαστεί να πουληθεί στους Γερμανούς». (Μη δω κανέναν να γράφει το «άρα» «ara». Επιτρέπεται μόνο το «δέαρφορ». Αγαπώ τα engreek).
Και σιχαίνομαι να συναντάω χαζούς και δήθεν ανθρώπους σε μεγάλες θέσεις. Αυτό από τη μία μου χαλάει τη μέρα, αλλά από την άλλη, μετά από μία ώρα, η διάθεσή μου έχει ανέβει στα ουράνια, καθώς σκέφτομαι ότι για να είναι αυτοί οι «μπιπ» σε αυτές τις θέσεις κάτι θα γίνει και για μας. Δε θέλω όμως να ακούσω τον αντίλογο του ενημερωμένου αισιόδοξου, δηλαδή του απαισιόδοξου, ότι τέτοιοι άνθρωποι θα είναι πάντα σε αυτές τις θέσεις κι εσύ δε πρόκειται να βρεθείς ποτέ εκεί!
Πρέπει να σε αφήσω. Και όχι, δεν ετοιμάζω βαλιτσάκι για διήμερη εξόρμηση. Γιατί δεν ξέρω αν τα έμαθες αλλά οι υποσχέσεις περί μείωσης των διοδίων έκαναν φτερά. Με βλέπω να κάθομαι στη «θαλπωρή» του σπιτιού μου, να με απορροφά η τούρκικη ιστοσελίδα και να τερματίζω το videogame που έχει στόχο να βγάλει τον πρόεδρο της Φενέρ Μπαχτσέ (μπλεγμένος κι εκείνος σε στημένα παιχνίδια) από τη φυλακή. Αλλά πριν φύγω, θα κλείσω με την ατάκα του Ζαν Λικ Γκοντάρ: «Ο Αριστοτέλης ήταν εκείνος που διατύπωσε το μεγάλο "άρα". Αν κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη λέξη “άρα/therefore/donc/κτλ” πληρώνουμε 10 ευρώ στην Ελλάδα, η κρίση θα τελειώσει σε μια μέρα και ο Παρθενώνας δε θα χρειαστεί να πουληθεί στους Γερμανούς». (Μη δω κανέναν να γράφει το «άρα» «ara». Επιτρέπεται μόνο το «δέαρφορ». Αγαπώ τα engreek).
