Οι καιροί είναι δύσκολοι κι απ’ ότι φαίνεται θα γίνουν πιο δύσκολοι.Κι εμένα πρωτίστως μ’ ενδιαφέρουν οι πολλοί, αυτοί στους οποίους ανήκω.
Το τι θα κάνουν τα καθεστωτικά κοχίμπα, δεν με πολυκαίει. Σβέρκο έχουν, τον έχουν θρέψει δεκαετίες ολόκληρες παρασιτικώς, ας πάνε τώρα να τον κόψουν, αν αποτύχουν να δαγκώσουν πάλι κανένα εθνικό παΐδι με τις αποκρατικοποιήσεις κλπ. Δεν τους λυπάμαι.
Αν όμως κάποιοι λάμπουν με την απουσία τους ή κιόλας μερικοί απ’ αυτούς συμπεριφέρονται ως δοσίλογοι, είναι οι λεγόμενοι «πνευματικοί άνθρωποι».
Κάποτε, στους δύσκολους καιρούς, στους πολέμους, τις κρίσεις και τις κακουχίες, ο Λαός μας είχε μια πνευματική πρωτοπορία. Υπήρχε μια τάξη αληθινών διανοουμένων, ορισμένοι ήταν και δημοσιογράφοι. Ναι, μην χάσκετε κατάπληκτοι. Κάποτε υπήρχαν δημοσιογράφοι που ήταν αληθινοί διανοούμενοι. Έγραφαν υπέροχα ελληνικά, είχαν πνευματική ακεραιότητα και θάρρος κι έναν πατριωτισμό, όχι ντε και καλά φωνασκούντα αλλά εκ του αποτελέσματος. Κάποιοι τουλάχιστον. Σήμερα είναι σαν παραδείσια πουλιά. Προστατευόμενο είδος. Η Κύρα, ο Σταύρος Λυγερός, ο Δέλαστικ, ο Χαρβαλιάς και άλλοι, ξεχωρίζουν από τα αυθάδη montblanc που υπερτίμησε το χαζοκούτι, από τα θρασίμια που φέρνουν πάντα πίσω το ξυλάκι των αφεντικών τους αλλά είναι μειοψηφία.
Κάποτε υπήρχαν ποιητές και πεζογράφοι, που φρόντιζαν μ’ επιμέλεια την αποστολή τους: έκαναν τους ανθρώπους καλύτερους, άνοιγαν δρόμους στα μυαλά και τις καρδιές, τους έδειχναν μακρινούς ορίζοντες κι απάτητες κορφές. Κυρίως όμως, στους δύσκολους καιρούς, έδιναν θάρρος στο Λαό. Γινόντουσαν σημαιοφόροι, πόλοι αντίστασης. Έπαιρναν τις σάλπιγγες και τα τύμπανα του λόγου, τους νοερούς αυλούς της αρχαίας γλώσσας μας κι έπαιζαν τον Παιάνα. Συσπείρωναν, εξύψωναν, ενεθάρρυναν. Ο θάνατος τους ο ίδιος, γινόταν πηγή αστείρευτου κουράγιου για τους ανθρώπους. Θυμίζω την κηδεία του Παλαμά στην Κατοχή και τους συγκλονιστικούς στίχους του Σικελιανού προς το απέραντο πλήθος. Θυμίζω την κηδεία του Σεφέρη μέσα στην Δικτατορία.
Σήμερα ποιοί απ’ όλους αυτούς τους πολυβραβευμένους, τους καλοταϊσμένους, τους θαμώνες των Μεγάρων, των ημερίδων και των Υπουργείων, των ΜΚΟ και των επιχορηγούμενων «δρώμενων», ποιος από αυτούς κι αυτές, αδέρφια, βγήκε ν’ αρθρώσει έναν ψίθυρο έστω, ένα ψέλλισμα ενθαρρυντικό για τον Μικρό Άνθρωπο, τον απλό Έλληνα; Ελάχιστοι. Ποιοί από αυτούς εξέφρασαν την οργή τους κι έστω μια υποψία αντίστασης στην κοινωνική ανθρωποφαγία του Μνημονιακού δαρβινισμού;
Αν δεν ήταν κι ο Μίκης, όποιες ενστάσεις κι αν έχουν μερικοί για το πρόσωπο του, και λίγοι άλλοι, θα είχαμε μόνο νέκρα και τους αυτόμολους ιντελιγκέντσηδες. Διότι, αδέρφια, μερικοί εκ της κρατικοδίαιτης «διανόησης» μας, που κατά Μίκη, απέχουν από τον αληθινό λαϊκό πολιτισμό, όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι, πέρασαν κι απέναντι. Ενάντια στο λαό. Αυτές οι ευνουχισμένες γάτες, πάντα κοσμούν τα αφιερώματα των συγκροτημάτων στα ένθετα κι όλο σχολιάζουν και σχολιάζονται στις «πολιτιστικές εκπομπές» και νέμονται τις έδρες αφελληνισμού στα Πανεπιστήμια. Αν τα τινάξει κανείς από δαύτους δεν «θ’ ακουμπήσει στο φέρετρο του ολάκερη η Ελλάδα», από τον καναπέ θα σηκωθεί μόνο ο νεκροθάφτης, κι αυτός χαρούμενος. Πέρασαν και δεν άγγιξαν. Καρδιές. Γιατί από ταμεία…
Την ύπαρξη τους την ακούμε συχνότερα και την διαβάζουμε στα διάφορα κείμενα, όπου ανακυκλώνουν τις υπογραφές τους για να υποστηρίξουν οτιδήποτε αντίκειται στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον. Από βομβαρδισμούς γυναικοπαίδων στην Σερβία, και τους κατσαπλιάδες ναρκέμπορους του Θάτσι, μέχρι το Σχέδιο Ανάν, το Μνημόνιο και την εκβιαστική «συναίνεση» στην κατεδάφιση της χώρας και της οικονομίας. Όταν η μεταπολιτευτική παράγκα ζορίζεται, πατάει ένα κουμπί και βγαίνουν οι ιντελιγκέντσηδες παγανιά, σαλιώνοντας το πρόθυμο μολυβάκι τους.
Οι άγριοι καιροί απαιτούν ριζοσπαστική τόλμη. Επιβάλλουν να είμαστε ανελέητοι με όλες τις εκφάνσεις τις παρακμής, να καυτηριάσουμε όλες τις κακοφορμισμένες πληγές στο εθνικό και κοινωνικό σώμα και να τιμωρήσουμε τους αυτόμολους, όπως προβλέπουν οι πατρώοι Νόμοι. Τουλάχιστον ηθικά.
