Είναι ίχνος σιωπής βαριάς, που πέφτει πριν χιμήξω να χώσω τα νύχια μου σε κρέας σαθρό, που δεν πρέπει να υπάρχει. Πριν ποτίσω με το αίμα τη γη που διψάει να γεννηθεί ξανά.
Το πάτημα του λιονταριού, που βρήκα στα σκαλοπάτια το πρωϊ, είναι δικό σου. Είσαι κι εσύ, και όλη η αγέλη, που περπατάτε στα μονοπάτια μου, άλλοτε κυνηγώντας, κι άλλοτε ράθυμα περνώντας τον χρόνο αγναντεύοντας τους ορίζοντες για σημάδια. Είναι το ίχνος σου, που έρχεσαι να με συναντήσεις την ώρα που κοιμάμαι, να με πάρεις και να τρέξουμε μαζί στις σαβάνες του κόσμου, να ακουστεί ο βρυχηθμός, σαν βροντή, σαν κεραυνός που διώχνει τις σκιές.
Το πάτημα του λιονταριού, είναι η σφραγίδα. Είναι ο...
όρκος που εκπληρώνεται, είναι ο στόχος που μορφοποιείται. Το πάτημα του λιονταριού, είναι η φωτογραφία στα σκαλοπάτια, του κόσμου που υπάρχει πίσω από το πέπλο, ή ίσως και η σκιά του καθώς πέφτει το φως πάνω του. Είναι η ανάμνηση μέσα στην μέρα, πως περπατάμε πάνω στη γή.
isisveiled.wordpress.com
