Τώρα όπως θα δεις πιο κάτω θα μου πεις μεγάλε έχεις issues (που λεν και στο χωρίο μου). Φοβίες αιφνιδίου θανάτου, ψυχικού βιασμού και σωματικού ίσως...Ξέρω ‘γω;
Θα ξυπνήσω το πρωί;… κι αν πάθω κάτι μες στη νύχτα... κι αν θα ρθει κάποιος μές στην μέση της νύχτας με σπρέυ και αφου απηυδήσει και κάνει ανωκάτω το σπίτι μου, το ΔΙΚΟ μου το σπίτι, αντί να φύγει με...
περιμένει να ξυπνήσω και αρχίσει η ανάκριση, γιατι ειλικρινά σας λέω δεν έχω φράγκο ούτε σπίτι ούτε στη τράπεζα..
Θα πληρωθώ τον επόμενο μήνα; Θα με φτάσουν τον επόμενο μήνα να φρεσκάρω λίγο τα χρέη μου, λίγο...
Κι αν την ώρα που θα κοιμηθώ η γυναίκα μου τσαντιστεί που δεν την γλυκοκοιτάζω πονηρά όπως παλιά και υποστηρίξει ότι την πονηροκοιτάζω γλυκά και μου στήσει κάνα τρελό καυγά του ψιθυριστού... ξέρετε σαν να τσακώνεται ο πρώην συγχωρεμένος πρόεδρος της δημοκρατίας της Κύπρου Παπαδόπουλος, με τον Βασίλη, τον γνωστό χαρακτήρα τουΧάρυ Κλυνν με τις τριανταπέντε ζάχαρες – εαν ενθυμούνται οι παλαιότεροι...
Κι αν με πάρει κάποιος παλιός φίλος και μου ζητάει τα γνωστά ρέστα τα «που χάθηκες»... κρύβομαι... ιδρώνω στην λεκτική βία των φίλων που χτυπάνε τα τηλέφωνα σαν δοσάδες... με τον τσαμπουκά του πού ήσουν που χάθηκες... τι λες ρε μεγάλε; Στη τουαλέτα ήμουνα... τι που ήμουνα... εκεί, αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα...
Νιώθω την ώρα να με πνίγει. Τρέχω να πάω γρήγορα σπίτι να προλάβω τη κόρη μου.
Με στραβοκοιτάνε εδώ στη δουλειά γιατί φεύγω ακριβώς 19:00. Στην αρχή το παιζα λίγο να φαίνεται αδιάφορο... 18:56, 19:03 ξέρεις του στυλ «πότε πήγε κιόλας εφτά και δεν το πήρα χαμπάρι» ας φύγω σαν να μη με νοιάζει....Παιδιά; εγώ μόλις τέλειωσα τη δουλειά μου και είναι τυχαίο που πάνω κάτω είναι εφτά.... ΡΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ...ποιον κοροϊδεύω; Και η αλήθεια είναι ότι πάω γρήγορα να προλάβω το μπάνιο της μικρής. Δεν είναι κανας ψυχάκιας η γυναίκα μου αλλά στατιστικά αν φύγω πιο αργά δεν θα τη προλάβω...θα την έχει κοιμήσει...
Πρέπει να τη δείτε πως φωνάζει στο ζεστό ή κρύο νερό... πως αντιδρά όταν της μπουγελώνουμε τη φατσούλα της, φωνές πλατσουρίσματα... τους μορφασμούς της, την ανάσα της... και μετά από λίγο;... σιωπή! Πολύ απότομα... σε όλο το σπίτι... μέσα σε 2-3 λεπτά της απόλυτης βαβούρας του ραδιοφώνου/βραστήρα/ετοιμασίας/κύματα φουσκοθαλασσιές από ένα projector-παιχνιδάκι που στέλνει το βυθό της θάλασσας στο ταβάνι μας... ΣΙΩΠΗ! Ε αυτό το απότομο εμένα με θορυβεί!!! Μου δημιουργεί ένα απέραντο πανικό. Πιο κουμπί μωρέ... και ποιο κλικ; Μέσα σε μισή ώρα έχω αντιμετωπίσει τη κίνηση της παραλιακής, κουβάλημα πράγματα, αγκαλιές, φτιάξε το νερό, φτιάξε το γάλα, βάλε το αντικουνουπικό, βγάλε τη κατσαρόλα, πάρε πλατσουρίσματα, λίγη φασαρία και τέλος αφού της βάλουμε τη πιπίλα της, φιληθούμε και οι τρεις στο στόμα με ένα φιλί (...γίνεται...) ΜΠΑΜ! ...ησυχία ... απόλυτη ησυχία... και ξεκινάει πάλι η διάσκεψη του Παπαδόπουλου (=γυναίκα μου) με τον Βασίλη(=εγώ)...και άντε δώσ’ του ride the train …το τρενάκι του τρόμου με τη μαγεμένη τροχιά. που λέγαμε.... με τις φοβίες ντε...
Ρε συ George, εγώ δεν θα θελα να ζω σε κάποιο τραγούδι. Μου φαίνεται ότι ήδη ζω τα τραγούδια... και ίσως αν μου έκανες την ίδια ερώτηση πριν γίνω μπαμπάς πάλι να σου ‘λεγα τα ίδια... σε κάποιο κομμάτι του Θανάση ίσως εκείνο το παραδοσιακό που έχει μελοποιήσει, εκείνο που λέει «παιδί μου πού είν' τα γράμματα, παιδί μου πού είν' ο νους σου; Τα γράμματά μου στο χαρτί κι νους μου πέρα δέρνει, πέρα στις νιες τις όμορφες, πέρα στις μαυρομάτες που 'χουν τα μάτια σαν ελιά, τα φρύδια σαν γαϊτάνι»
Δηλαδή όχι ότι θέλω να στη σπάσω γιατί με προσκάλεσες στο blog σου, να σουκαζαντζακωθώ και στο σβέρκο με τη μαλακία που με έπιασε... Κυριέ μου αν δεν ήθελες να ζεις σε κάποιο τραγούδι, μην γράφεις... κάνε κάτι άλλο! Έτσι είμαι εγώ όμως στη καρακοσμάρα μου σου γραψα την έκθεση κι ας είμαι εκτός θέματος...
Θα ήθελα να ΦΥΤΕΨΩ στο κεφάλι της γυναίκας μου... το στίχο «Ξέρουμε πως είναι ψέμα μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμα να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις έστω για λίγο για τοσοδούλι...»
Όχι γιατί είμαι κανας περίεργος μαγκάκος που λέω ότι δεν υπάρχει αγάπη, για να πηδάω από δω κι απο κει ή κανας ανέραστος φαλλοκράτης, ή σαν αυτούς που κρατάνε ποντίκι και βάζουν γυαλιά αντι για προφυλακτικό για να γαμήσουν;... και κάτι τέτοια! Πιστεύω στην αγάπη, στον έρωτα, στο ψέμα, τόοοοοσο που κατάλαβα την αλήθεια τους! Τους αποκωδικοποίησα! FUCK που λένε και στο χωριό μου! Έχεις δει το beautiful mind; έτσι!!! την πάτησα! Δεν μπορώ να γλιτώσω... αλλά βρήκα την αλήθεια πίσω από όλο το ψέμα, ξέρεις τις σχέσεις μεταξύ ανδρός-γυναικός... ή καλύτερα βρήκα γιατί είναι ψέμα όλη η «αλήθεια» που ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα και εντέλει (αν το τέλει και κείνη βέβαια) που θα γεράσω μαζί της!!!!!!!
ΣΕΞ! Σε Ερωτεύτηκα Ξέρξη...τι διάολο μπορεί να σημαίνει...Κοίτα στη δουλειά μου ...χαχαχα γελάω! Στη δουλειά μου έχω να κάνω άπειρα με συντμήσεις... τόσο που στην αρχή χάρηκα τόοοοοοοσο που μίλαγα σε όλους στο σπίτι δια-κεκομ-μένα, με αρχικά και κλασσικά ο πατέρας μου με κοίταγε με ένα αμήχανο χαμόγελο και κούναγε το κεφάλι του, η μάνα μου σταυροκοπιότανε... Φαντάσου ότι έχω να κάνω με ανθρώπους που στέλνουν ενα email με την εξής φράση μέσα και ειλικρινά συνεννοούνται άπταιστα μεταξύ τους....UUIWCTAUTC (Μετάφραση: Unless Used In Which Case Time Actually Used To Count) ή καλύτερα DHDATSBE (μτφ: Demurrage Half Despatch on All Time Saved Both Ends)... κάτσε... άργησα, έβαλα στο google sex stands for και απογοητεύτηκα!!! Αντι να είναι κάτι «σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθήτικά στων προσώπων μας τις ζάρες» που λέει και το τραγούδι, μου ‘βγαλε Scientific Experimental Xylophone, Sembach, Germany, τι είναι αυτά ρε;
Γιώργο, βγάλε μια έκτακτη ανακοίνωση να γράψουμε σα να ‘ναι λεύκωμα δημοτικού τι σημαίνει το σεξ; ΑΛΚΗΣ ξέρουμε όλοι τι σημαίνει... ΑΛΚΗΣ=Αν Λερωθώ Κάηκε Η Σύζυγος ή ΑΛΚΗΣ= Αν Αργήσω Βάλε Σκούπα ή ξερω’γω ΑΛΚΗΣ= Τώρα Που Μας Διαβάζουν Κι Άλλοι Μάθε Ότι Οι Άντρες Δε Σιδερώνουν Ουτε Σκουπίζουν Ούτε Σφουγγαρίζουν... με έπρηξες!!!!!!
Πόσο να απέχω από τα δρώμενα; Πόοσο; Ξέρεις, κοροϊδεύω αυτούς που βλέπουν μπάλα, αυτούς που ασχολούνται με τα πολιτικά, αυτούς που παθιάζονται γενικά...! Εγώ παθιάζομαι όταν ακούω μουσική, όταν παίζω κιθάρα, όταν διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο, όταν ζωγραφίζω, όταν είμαι με τη μηχανή και μόλις έχει βρέξει και μυρίζει ο τόπος χλωρίδα και παπάρια...ποιον κοροϊδεύω!!;; Αντικοινωνικός είμαι! Παθιάζομαι μόνος μου, ένα είδος αυνανισμού είναι τα χόμπυ μου... και κοροϊδεύω τους άλλους... Πιο νορμάλ ακούγεται... να βγαίνεις έξω με άλλες κάποιες χιλιάδες και να φωνάζεις γιατί δε βγαίνει πια μουσική όπως έβγαινε, γιατί είναι κρυμμένοι όλοι οι ωραίοι χαρακτήρες από τα μυθιστορήματα, γιατί λείπει το χρώμα απο τη ζωή μας...γιατί μας παίρνουν ότι μας υποσχέθηκαν..
Εγώ ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και νομίζω ότι παίρνοντας μια πένα/ένα μολύβι/ξεφυλλίζοντας 2-3 σελίδες ή πατώντας το play φτιάχνω τους κόσμους που οι άλλοι ονειρεύονται. Όπως και να χει ρε παιδί μου, ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει...απλά εγώ ποτέ δεν είχα το σθένος να υποστηρίξω τρελά μιαν ιδέα ή μια σημαία...ξέρω ‘γω; Πουλημένος είμαι; Αλλά αν έπαιζε καλλίτερα η ΑΕΚ, ποιος χέστηκε που είχα πει σε όλους ότι ήμουν γαύρος, αλλά δε μίλαγα, φοβόμουνα τους ανθρώπΟΙ γύρω μου που φόραγαν κασκόλ Μάιο μήνα με ζέστη... χαχα, αλλά και έτσι είμαι!!! Εκεί που ακούω ρεμπέτικα βάζω και ακούω Handel και κει πάνω στο τσακίρ κέφι λίγο Slayer και μετά από Coltrane. Ούτε η γυναίκα μου δεν αντέχει αυτή την κατάσταση... αφού νιώθω τόσο άσχημα, 3 χρόνια παντρεμένος που δεν μπορώ να πω τη κλασσική ατάκα, «γυναίκα;...καφέ!» Τον freddo γλυκό, τον ελληνικό σκέτο, τον φραπέ μέτριο χωρίς γάλα και τον γαλλικό σκέτο με λίγο γαλατάκι!!!!... άντε κράτα λογαριασμό τώρα και άντε συνεννοήσου με την Αδελφή Κατσάμπα... που μου φέρνει όλο λαχτάρα το καφεδάκι μια στο τόσο κι εγώ την κοιτάω γλυκά και της λέω ...-Μα αγάπη μου δεν τον πίνω έτσι αυτόν τον καφέ!!!!....
Σήμερα συνειδητοποίησα ότι οδηγώ το αυτοκινητάκι μου σα να είναι τραίνο! Καρφωμένος στις ίδιες λωρίδες, φλας και δεξιά στα ίδια σημεία και άνοιγμα του γκαζιού ακριβώς στις ίδιες ευθείες... Τι έγινε ρε παιδιά; Τόσο κολλημένος είμαι… μ’ αρέσει που ξυπνάω το πρωι και βλέπω το ίδιο άτομο/πάω στη κούνια και κουβαλάω τη μικρή στο κρεβάτι για να την κατα-φιλήσουμε και να βγάλουμε όλα τα οιδιπόδεια… Η σεξουαλικότητα του μωρού μέχρι από μια ηλικία (11 χρονών, αν δε κάνω λάθος) εξαρτάται από το πόσο ανταποκρίνονται οι γονείς στον ερωτισμό του παιδιού… να μαθαίνετε και κάτι γιατί τα σχολεία δε θα ξανανοίξουν που λέει και ο Πανούσης, «στη συνέχεια θα κάνουμε συνημίτονα»...
Εγώ που δεν αλλάζω λωρίδα, που ποτίζω σαν γριά κάθε πρωί τα λουλουδάκια μου, που ακολουθώ το πρόγραμμα της μικρής είμαι υπερ της αλλαγής, μπορεί και να είμαι κρυφό - ΠΑ.ΣΟ.Κ... μάλλον δεν τρομάζω με την αλλαγή/και θα σας το αποδείξω!!! Αύριο θα πάω από Βουλιαγμένης, θα ποτίσω το βράδυ και όταν έρθει η ώρα που ξυπνάει η μικρή θα σηκωθώ από το καναπέ (θα στήσω ένα καυγαδάκι με τον ψυθιριστό μου σύντροφο..) και θα τη βάλω στο καρότσι της!!!!!
Α και χέστηκα για τον καφέ που λέγαμε!!! Θα πιω τσάι!!!! (σκέτο ετσι;)Θα σηκωθώ πιο νωρίς να πάω στη δουλειά... Ώπα!... Εκεί σταματάει η αλλαγή! Στη δουλειά δεν μπορώ να πάω κόντρα στη ρουτίνα γιατί θα αρχίσουν οι ερωτήσεις...φτου σου ρε πούστη!! Θα αρχίσουν όλοι – «Τι έγινε Αλκούλη, δεν έχει καφεδάκι σήμερα, όπα πως και φόρεσες t-shirt σε έχουμε συνηθίσει με πουκάμισο, άτσα ρολογάκι σήμερα... δεν το ‘ξερα ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς hands free, τι έγινε σήμερα με ένα γιαουρτάκι θα τη βγάλεις, πολύ σοβαρός είσαι σήμερα, έχει πάει 20:00 δε θα φύγεις...» Δηλαδή άμα είναι να μου τα σπάσουνε ...θα βγω για λίγο, για τοσοδούλι...από τη συνήθεια..
Δυστυχώς θα θελα να κάθομαι σε μια γωνιά και να χαζεύω την πύλη της άμμου και τους ήρωες, να νοσταλγώ το rock n roll, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω την Rosie, να περπατήσω στον love street, όπως και να παρελάσω μαζί με την υβρεοπομπή, να γνωρίσω τη γυναίκα του Παττώκου, να βρεθώ κάτω από την μαρκίζα, να χαζέψω τη Μακεδονία του παλιού καιρού, να ξεφυλλίσω το βιβλίο των Ηρώων του τρόμου, να αράξω σε μια μπανιέρα και να κάτσω στα τραπεζάκια έξω, να δω τους χαρταετούς του Θεοδωράκη αφού έρθουν τα σύννεφα του Χατζιδάκι και πέσει η βρόχα του Ζαμπέτα ράι θρου...ε; στρέι θρου χαχαχα, να κάτσω λίγο σ αυτόν τον καφενέ, και να πάρω όλα μου τα τάλαρα και να βρεθώ στον Περαία του Λοΐζου....
Παρόλα αυτά θα αράξω εδώ, θα συνεχίσω να ζω το «Ατέλειωτο τραγούδι»του Ορφέα, θα σ’ακούω γλυκιά μου να μου αφιερώνεις την σπίθα που έγινε πυρκαγιά... «ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα», αλλά τώρα πια, πρέπει να έχουμε το νου μας... Πρέπει να την προστατεύσουμε χωρίς να την πιέζουμε, και να τη μεγαλώνουμε με αγάπη, κλάμματα, και γέλια... κάπως... θα δούμε στην πορεία...
Για αυτό και διάλεξα το Venceremos του Νικόλα Άσιμου... γιατί μου βγάζει μια ...πως να την πω... χαρμολύπη..
Το ξέρω, ήθελα να γράψω κάτι και να το αφιερώσω στη μικρή μου κορούλα... Αν πάθω τίποτα ποτέ θα ‘θελα... όχι να της υπενθυμίσετε οτι της αφιέρωσα όλη μου την ζωη αλλά αν τη δείτε στο δρόμο να της σκάσετε ένα χαμόγελο! Βρίσκονται παντού, είναι μικρούλες και αγαθές... οι κόρες μου... και νιώθουν ασφάλεια όταν βλέπουν χαρούμενες φάτσες... μόνο τότε θα τη νιώσουν, την αμηχανία του να έχεις νικήσει τα βάσανα και τις φοβίες, τους έρωτες και τις χαρές... venceremos!
...φτου σου ρε πούστη! Έτρίξε η καρέκλα.... καλά την είχα νανουρίσει με το τυφλό σύστημα στο χτύπημα του πληκτρολογίου, ξέρετε... εφτά χτυπήματα = τέσσερις επιτυχίες και τρία backspace…να την! Με τη φωνή του Παπαδόπουλου «Άλκούλη μου;»... χαχαχα σας κλείνω το μάτι και απαντώ με τη φωνή του Βασίλη «έρχομαι μωρή χαμούραααα»!!!!....χαχαχαχα....
Αλκιβιάδης
http://musicspins.blogspot.com/2011/09/4.html?spref=fb
