Το φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια μύριζε πάντα τη μελαγχολία των όμορφων αναμνήσεων, αλλά η λαχτάρα του ξεκινήματος, η προσμονή του καινούργιου τη μετρίαζε κάπως, την εξουδετέρωνε. Κοιτώντας γύρω μας και μέσα μας δεν αναζητούμε κάτι να συμβεί, κάτι ν’ αλλάξει; Ο τόπος αυτός να σηκώσει επιτέλους κεφάλι; Οι τελευταίοι 15 περίπου μήνες μας εξουθένωσαν, μέρα με τη μέρα περνούσαμε από τη διεθνή αμφισβήτηση στον εξευτελισμό και στον πάτο της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η Ευρώπη και επικουρικά ο Λευκός Οίκος, αφού πείσθηκαν τελικά ότι {δεν είμαστε οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας}, έστησαν το μηχανισμό διάσωση με τους σκληρούς όρους που όλοι βιώνουμε. Μέτρα πάνω σε μέτρα και κόντρα μέτρα απομυζούν, καθημερινά, την αξιοπρεπή επιβίωσή μας. Οι θυσίες του λαού (πόσες φορές το’ χετε ακούσει….) πάνε χαμένες. Υφεση κι έλλειμμα τραβούν την ανηφόρα, ανάπτυξη δεν προκύπτει ή αχνοφαίνεται πίσω από τη μάστιγα της γραφειοκρατίας, της δυσλειτουργίας, του κακού μας εαυτού που αρνείται να αποτινάξει το παλιό, το παρωχημένο, το σάπιο ώστε να γυρίσουμε σελίδα, να παλέψουμε για μια νέα αρχή σε πιο υγιείς βάσεις. Να δούμε να υλοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις, οι υπουργοί να ξεπεράσουν τους ενδοιασμούς τους, να συσπειρωθούν σε μια κοινή πολιτική απόφαση, να πάψουν να αμφιταλαντεύονται ,να φοβούνται τις περιφέρειές τους, τον κόσμο που θα τους μαυρίσει αν πάνε ενάντια στα παγιωμένα -συχνά διαβρωμένα- συμφέροντα, που το πελατειακό σύστημα δημιούργησε. Μα, η πιθανότητα να τους μαυρίσουν είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη με την απαξίωση που βιώνει η πολιτική. Τουλάχιστον αν επιδείξουν αποφασιστικότητα και πυγμή και φέρουν αποτελέσματα, ίσως κερδίσουν το στοίχημα και ανατρέψουν το δυσοίωνο αποτέλεσμα.
Διάβαζα πρόσφατα, με αφορμή τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την Παιδεία, την κυρία Διαμαντοπούλου να λέει «πολλές φορές με αντιμετωπίζουν ως μελλοθάνατη διότι οι ανατροπές εχουν κόστος«. Απίστευτη, αλλά πέρα για πέρα αληθινή, ακούγεται η διαπίστωση της υπουργού Παιδείας. Ήδη βλέπουμε ότι, παρά την απρόσμενη συναίνεση και αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας της Βουλής, αρχίζουν οι καταλήψεις, η υπονόμευση της εφαρμογής του νόμου. Δεν πρέπει, όμως, να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας;
Στο ίδιο θέμα, πριν από λίγες μέρες, ο τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγητής Γλωσσολογίας κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης -μιλώντας στη ΝΕΤ- χαιρέτησε με ενθουσιασμό το νέο πανεπιστημιακό νόμο, εντόπισε κάποια μειονεκτήματα, περισσότερο όμως εστίασε στα πλεονεκτήματα (που υπερτερούν) και στην τεράστια ανάγκη που υπήρχε για μια εκ βάθρων αλλαγή στην Παιδεία.
Παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα. Αρκεί να θυμηθούμε τις μαύρες μέρες του καύσωνα με τα ταξί να παραλύουν την τουριστική περιόδο, να ζούμε στιγμές εμφυλίου με δακρυγόνα σε αεροδρόμια και λιμάνια. Η κοινή γνώμη έδωσε την ετυμηγορία της και ήταν ξεκάθαρη.Κουράστηκε ο κόσμος να βρίσκεται αντιμέτωπος με το κάθε σωματείο, τον κάθε κλάδο που βάζει τις διεκδικήσεις του πάνω από το δημόσιο συμφέρον και την εύρυθμη λειτουργία της χώρας.
Αρα, το ερώτημα που τίθεται στον κάθε υπουργό της ασθμαίνουσας κυβέρνησης, είναι να αποφασίσει τι είναι: μεταρρυθμιστής ή φιλο-λαικός (πείτε το όπως θέλετε); Και μπορεί στο μυαλό του να προκύπτει το αμλετικό «To be or not to be», η πραγματικότητα όμως μαρτυρά και φωνάζει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πιάσαμε πάτο και τώρα το μόνο που μένει είναι να αναδυθούμε.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Καλό αποκαλόκαιρο!
Καλό αποκαλόκαιρο!
