«Ο πληθωρισμός είναι ο κίνδυνος», είπε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, Τρισέ, ακολουθώντας κατά πόδας τη Μέρκελ και τα άλλα μέλη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ελίτ που κυβερνούν τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης.
Όλοι αυτοί πάσχουν από το «σύνδρομο της Βαϊμάρης» και οι προσπάθειες τους κατατείνουν στην αποτροπή της εμφάνισης πληθωριστικών φαινομένων. Πρόκειται για μια προσέγγιση που βολεύει τους οικονομικά ισχυρούς και τις υποταγμένες κυβερνήσεις και παρουσιάζεται ως η κατάλληλη προληπτική θεραπεία για να μη βρεθεί ξανά η Ευρώπη απέναντι σε καταστάσεις, ανάλογες μ’ αυτές της δεκαετίας του 1920-1930.
Η προειδοποίηση είναι λάθος, αν βεβαίως η ανησυχία όσων την εκτοξεύουν είναι ειλικρινής, και δεν υποκρύπτει σκοπιμότητες, που είναι και το πιθανότερο. Πουθενά στην Ευρώπη ο πληθωρισμός δεν είναι εκτός ελέγχου. Σχεδόν παντού όμως στην Ευρώπη, αλλά και στις Η.Π.Α, εκτός ελέγχου είναι η ανεργία και η ύφεση. Συνεπώς η σωστή φράση, και αυτή θα έπρεπε να εκστομίσουν ο κ.Τρισέ και οι όμοιοί του, είναι ότι «η ανεργία είναι ο κίνδυνος». Δεν τους ενδιαφέρει, όμως, γιατί δεν τους αφορά. Δεν ανησυχούν μήπως μείνουν άνεργοι, αλλά και αυτό να συμβεί έχουν φροντίσει να λύσουν το βιοτικό πρόβλημα, το δικό τους και των απογόνων τους.
Κινούνται όλοι οι υπερασπιστές του καπιταλισμού μ’ αυτή τη μυωπική θεωρία; Όχι. Ο καθηγητής του Χάρβαρντ Κ. Ρογκόφ και ο νομπελίστας Π. Κρούγκμαν, οπαδοί της αντίληψης που υποστηρίζει ότι πρέπει να μπουν όρια στις αγορές για να αντιστραφούν οι τάσεις που ενθαρρύνουν την αποθηρίωση του συστήματος, εγκαλούν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης και των Η.Π.Α για την εμμονή τους στις λογικές της λιτότητας και προτείνουν πληθωρισμό της τάξεως του 4% έως 6% επί πολλά χρόνια, προκειμένου να επιστρέψουν οι οικονομίες σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης.
Οι υπεράνω υποψίας για μόλυνση από το μικρόβιο του μπολσεβικισμού «Νew York Times» στο κύριο άρθρο τους [αναδημοσιευμένο από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 28-8-2011] επισημαίνουν πως «οι ηγέτες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού φαίνονται αποφασισμένοι να περάσουν χειροπέδες στις δημοσιονομικές πολιτικές -τα βασικά εργαλεία που μπορούν να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας, τη ζήτηση και την οικονομική ανάπτυξη- με τυφλή αφοσίωση στην άκαμπτη λιτότητα».
Από κοντά η νέα διοικήτρια του Δ.Ν.Τ Κριστίν Λαγκάρντ και ο πολύς Τζωρτζ Σόρος, οι οποίοι κάνουν έκκληση «για εξισορροπημένη μακροπρόθεσμη μείωση του χρέους με βραχυπρόθεσμη στήριξη για ανάπτυξη και απασχόληση».
Δεν έγιναν όλοι αυτοί ξαφνικά επικίνδυνα αριστεροί. Απλώς διαθέτουν τον κοινό νου και είναι προνοητικοί. Για να μετατραπούν οι άνεργοι και όσοι κινούνται στα όρια της φτώχειας [μιλάμε για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων] σε καταναλωτές, πρέπει να έχουν εισοδήματα. Για να έχουν εισοδήματα, πρέπει να δουλεύουν με αξιοπρεπείς μισθούς. Από τη στιγμή που το πάνω χέρι στις σύγχρονες οικονομίες έχουν πάρει οι μερίδες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οι οποίες τζογάρουν τα χρήματα τους σε άυλα τοξικά «προϊόντα» για να αποκομίσουν γρήγορα τεράστια κέρδη, απαιτείται το κενό που αφήνουν στην παραγωγική διαδικασία να το καλύψουν τα κράτη με αύξηση των δημοσίων δαπανών, με επενδύσεις στις υποδομές, στην ενέργεια και στην πράσινη οικονομία, που θα φέρουν ανάπτυξη, αύξηση της απασχόλησης και της ζήτησης και, κατά συνέπεια, περισσότερα έσοδα σε βάθος χρόνου στα κρατικά ταμεία και θα συμβάλουν στη μερική αποκατάσταση των ζημιών που έχει υποστεί ο ιστός των δυτικών κοινωνιών.
Η διατήρηση της σημερινής κατάστασης, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η «συγκατοίκηση» στο πλαίσιο της ίδιας κοινωνίας του μειοψηφικού προκλητικού πλούτουαπό τη μία πλευρά και της πλειοψηφικής μαζικής ανέχειας από την άλλη, θα προκαλέσει κάποια μέρα [δεν είναι πολύ μακριά] πόλωση, τυφλές εκρήξεις και μετωπικές συγκρούσεις. Η βία που θα υποχρεωθούν τα κράτη να χρησιμοποιήσουν για να κάμψουν την επιθετικότητα των ανέργων, των φτωχών, των μη εντάξιμων και των πληβειακών στρωμάτων, θα δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες.
Αναρωτιέται κανείς: δε βλέπουν την απειλή για τα συμφέροντα τους όλοι αυτοί οι σπουδαιοφανείς διαχειριστές της οικονομίας και της πολιτικής; Τους έχει τυφλώσει τόσο πολύ η απληστία τους; Είναι τα ανακλαστικά τους ναρκωμένα λόγω της απουσίας αντίπαλου δέους; Δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την τύχη που είχαν στο παρελθόν οι ομογάλακτοί τους [γαλλική αριστοκρατία το 1789, τσαρισμός το 1917]; Ή μήπως είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να ξεπηδήσουν από κάπου οι σύγχρονοι Ροβεσπιέροι, Λένιν και Τρότσκι; Μία φράση μπορεί να περιγράψει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει : «άγνοια κινδύνου».
