Οι μέρες πέρασαν με αποτέλεσμα να γαντζωθεί στις κόρες των ματιών σου.
Τα βράδια γυρνούσες σπίτι κουρασμένη και αναρωτιόσουν αν η υφασμάτινη τσάντα που τοποθέτησες πρόχειρα στο πίσω μέρος του ποδηλάτου είχε λίγη συμπόνια. Τα φρένα δεν δούλευαν και ήταν το μόνο που σου έδινε χαρά. Επιτέλους τίποτα δεν μπορούσε να σε σταματήσει. Ούτε η ίδια δεν θα στεκόσουν εμπόδιο σε όλους εκείνους που επιδιώκοντας την καταστροφή σου, άθελά τους σε οδήγησαν στον δρόμο που πάντα ήθελες να περπατήσεις.
Τρέξε λοιπόν, γιατί θα σωθείς. Κρύψε με περισσότερη φροντίδα στην υφασμάτινη τσάντα τα χαρίσματά σου και με σιγουριά απείλησε την μοναξιά πως αν δεν κοινωνικοποιηθεί θα αφαιρέσεις τα μάτια σου και οι κόρες θα μείνουν για πάντα παρθένες.
Ύστερα από χιλιετίες, έβαλες φωτιά στο ποδήλατο, αφού πρώτα έφτιαξες τα φρένα. Ήθελες να στρίψει στην κατάλληλη στροφή για να μην βρεθεί στην κόλαση.
Τοποθεσία: Κωλονάκι
Παγίδα
Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα μια νύχτα άξαφνα παίρνουν τον ίδιο δρόμο – γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά.
Τάσος Λειβαδίτης
