Σε μυρίζω,
αναπνέω όλη σου την επιφάνεια,
γλυστράω στην φιλόξενη σπηλιά σου, κρεμάω αστέρια που διεγερμένα κοιτούν τις φωτοχυσίες μας.Αλλάζω δέρμα και νύχια να απλώσω έτσι με...
φροντίδα ψωμί στην πείνα σου.
Αφρός και μετάξι, επίμονος πόνος, παρατείνει την δοκιμασία της γεύσης,
της ηδονής,
ο άνθρωπος γεννήθηκε στην μέση μιας γλυκιάς κοιλάδας,
ήρθε για να γεύεται την γλύκα,
στέκομαι στην μέση του δικού σου στόματος,
κυλάω υγρά και σιωπηλά,
νιώθεις,
αγγίζεις τον ιστό που υφαίνω με υπομονή εκατοντάδων αραχνών για να απαλύνω την δίψα σου.
Ατέλειωτα χιλιόμετρα, ατέλειωτες ώρες,
κόρες πεινασμένες όλες οι ίνες των χειλιών μας καθώς χάνονται στο άπειρο.
Κι έπειτα έρχεται η μαγεία,
από τα μακρινά βάθη της ανατολής έρχεται πάντα αυτή ,ανάβοντας αρώματα στα δάχτυλα,
γλυκά σε μυρίζω και ζωγραφίζω και τις τέσσερις εποχές πάνω σου και βαθιά στην ψυχή μου...
http://press-gr.blogspot.com/2011/09/blog-post_8720.html
