Ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο να ανακοινώνει ότι η κρίση μας οδηγεί στην επιστροφή στο επίπεδο ζωής του 2004 με κατέλαβε μια νοσταλγία που, εν συνεχεία, με οδήγησε σε μελαγχολία.
Επειδή το 2004 είναι ακόμη κοντά και είναι δύσκολο να το έχουμε ξεχάσει, θα έλεγε κανείς, εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα, η επιστροφή εκεί μοιάζει περισσότερο με όραμα παρά με τιμωρία.
Από άποψη πραγματικού εισοδήματος έχουμε ήδη χάσει τις αυξήσεις της περιόδου 2004 – 2009 και κατρακυλάμε προς το εισόδημα του 1994.
Ταυτόχρονα, η κάθετη πτώση του πραγματικού εισοδήματος συνδυάζεται με εντυπωσιακή αύξηση της ανεργίας και δραματική επιδείνωση της προοπτικής της ελληνικής οικονομίας.
Τέτοιο εκρηκτικό μείγμα δεν είχαμε ποτέ στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Το 2004 ήταν έτος Ολυμπιακής ανάπτυξης και εθνικής ανάτασης, ασχέτως αν εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι το κόστος των επιτυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας συνέβαλλε καθοριστικά στην προοπτική της χρεοκοπίας μας.
Η Αθήνα, ίσως για μία από τις ελάχιστες φορές στην πρόσφατη ιστορία της, ήταν καθαρή, και λειτουργούσε όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Τα σκουπίδια δεν ήταν στοιβαγμένα στους δρόμους, οι δημόσιες συγκοινωνίες λειτουργούσαν κανονικά και οι πολίτες απολάμβαναν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που αναρωτιούνταν αν θα διαρκέσει ή αν είναι μια παρένθεση που οφείλεται στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αποδείχτηκε ότι ήταν, όντως, μια παρένθεση.
Ήταν η περίοδος που η Ελλάδα ήταν με θετικό τρόπο το κέντρο του κόσμου, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι είναι σήμερα.
Ήταν, επίσης, η περίοδος όπου συντελέστηκε μια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό με την ελπίδα ότι θα μπει τέλος στη διαφθορά και ότι θα ξεκινήσει η επανίδρυση του κράτους.
Ασφαλώς και αυτές οι ελπίδες διαψεύστηκαν τα επόμενα χρόνια.
Ενθυμούμενοι το 2004 πολύ θα θέλαμε να είχε τη δυνατότητα ο Ευάγγελος Βενιζέλος να συγκρατήσει την «πτώση» μας μέχρι εκεί.
Δυστυχώς όμως, έτσι όπως βαδίζουμε, πάμε πολλές δεκαετίες πίσω…
