Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε : «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Ο Ασκητής της Διαπλοκής αντέγραψε: «Να μιλάς διαρκώς για ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω την πατρίδα. Αν δε σωθεί, εσύ θα φταις».
«Η κοινωνία έχει σαλτάρει», πράγματι, καθώς η πολιτική έχει εδώ και πολύ καιρό σαλπάρει για άλλες πολιτείες, εφιαλτικές.
Βουβός θα παραμείνω από εδώ και εμπρός , διότι ο θόρυβος από μέσα και απ΄ έξω σκεπάζει τα πάντα. Μέχρι τώρα την διαλεκτική μου απειλούσε το νεοφιλελεύθεροLinguaphon και κάτι άλλο που μιμείτο την Κρητική μαντινάδα, δίχως όμως τον τύπο της: δίστιχο με δεκαπεντασύλλαβους και ...
ομοιοκατάληκτους στίχους με την Κρητική τοπολαλιά.
Τώρα με καταβροχθίζει το θηρίο με τη δύναμη ενός γίγαντα και το μυαλό αμοιβάδας. Ο λαός υποχωρεί, ενώ ο λαουτζίκος εξεγείρεται τυφλά, θορυβημένος, τρομαγμένος, θεότυφλος πολιτικά, ζητώντας εκδίκηση… Τα είχα προβλέψει. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο! Δυστυχώς, ζούμε την κατάρα μιας φάρσας που φιλοδοξεί να παράγει ιστορία. Δεν την αποφύγαμε. Όλη μου η προσπάθεια κατέτεινε στην αποφυγή αυτής της πτωχευτικής φάρσας. Παρακινούσα για την ανάπτυξη μιας στρατηγικής δημιουργίας ενός τρίτου πόλου εξουσίας που θα μετέβαλλε το Equilibrium ηγεμονίας στη χώρα μας υπέρ των δύο τρίτων της κοινωνίας. Δεν έγινα εγκαίρως αντιληπτός, ούτε εγώ, ούτε καμπόσοι άλλοι, οι οποίοι δίχως τον παραμικρό συντονισμό μιλούσαν την δική μου γλώσσα με το ίδιο ή διαφορετικό πολιτικό ιδίωμα.
Τώρα πια, λυπάμαι αφάνταστα, ο κύβος ερρίφθει στα κεφάλια μας. Μάλλον είναι πολύ αργά για τέτοιες απόπειρες. Θα παραμείνω οντολογικά ειλικρινής, διότι είμαι προϊόν της διαλεκτικής του Νίκου Καζαντζάκη: Εδώ που φτάσαμε, μέσα στη χοάνη της καταστροφής, η άλλη πιθανότητα για την χώρα θα προκύψει μετά την χυλοποίηση της κοινωνίας. Λίγο χειρότερα δηλαδή από την Αργεντινή. Ο τρίτος πόλος λοιπόν χάνει την πολιτική του σημασία, τουλάχιστον έτσι όπως στρατηγικά (τον) οραματίστηκα.
Πλέον δεν μπορούμε να συζητήσουμε, να εκτιμήσουμε, να προβληματιστούμε και να προβληματίσουμε σε αυτή τη βάση. Η χώρα γίνεται ταχύτατα κιμάς και η κοινωνία πολτοποιείται σε όλα τα επίπεδα ορισμού της ύπαρξης. Τι να σου πω πλέον, και με τι αφτιά να με ακούσεις, αφού μέσα σου αντηχεί η βουβουζέλα, που δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με την σάλπιγγα της δημοκρατίας ή έστω το ξυπνητήρι της κοινωνικής αυτοσυντήρησης!
Τώρα ιστορία θα γράψει το φτερούγισμα της πεταλούδας που εύχομαι να μην γίνει στο Αιγαίο. Όταν όλα κρίνονται από …την πεταλούδα, στο συντάκτη αυτών των γραμμών δεν μένει παρά να (σας) ευχαριστήσει για την προσοχή σας και να κατέβει από τον «προφητικό» του θρόνο. Από εδώ και εμπρός η τύχη της χώρας ξεφεύγει από κάθε επιστημολογικά δομημένη θεώρηση. Η ασκητική των διαπλεκομένων δεν αντιμετωπίζεται πλέον στο πλαίσιο κάποιας οικονομικής ή πολιτικής μεθοδολογίας, ούτε καν με την θεωρία των παιγνίων. Πρόκειται για μια άναρχη δημοπρασία εθνικού πλούτου και δικαιωμάτων, δίχως στρατηγική απάντηση από αριστερά. Συγνώμη, αλλά σε αυτό το περιβάλλον δεν μπορώ να προσφέρω τίποτε. Επιτρέψτε μου, λοιπόν!
