- Τα χέρια στη γη, τα πόδια στον ουρανό!
- Τι, κατακόρυφο;
- Όχι, τρέξιμο!
- Μα…
Πόδια λεπτά και μακριά που κρέμονταν κάτω από τον κορμό του λες και έψαχναν εναγωνίως να βρουν γη για να πατήσουν, να βεβαιωθούν ότι ανήκουν κάπου.
Η όψη του ήταν αναλογική, η συμπεριφορά του ισοτονική. Ο Γ. ξεχώριζε από τους υπόλοιπους φίλους για την αφοσίωση του σε δύο πράγματα: τη μουσική και το τρέξιμο. Θα μου πείτε τι το ξεχωριστό έχουν αυτά τα δύο? Όταν τα πόδια σου γίνονται πλήκτρα και το μυαλό σου μετρονόμος, τότε ο ρυθμός του τρεξίματος μπορεί να γίνει ο πιο γλαφυρός αφηγητής της προσωπικής σου ιστορίας!
Κάθε φορά που ο Γ. έτρεχε adagio ήσουν σίγουρος ότι είναι ήρεμος, ότι το μυαλό του ξεκουραζόταν σε ήσυχους και σταθερούς διασκελισμούς. Ήταν σα να σου έλεγε «μην ανησυχείς». Αν τον έβλεπες να τρέχει allegro τότε το πιθανότερο ήταν να είναι χαρούμενος ή ερωτευμένος. Τότε ο μετρονόμος κρυβόταν πίσω από το στέρνο και τα βήματα έχαναν βάρος και κέρδιζαν μελωδία. Όταν, όμως, ο ρυθμός χτύπαγε allegrissimo τότε τα πράγματα γίνονταν δύσκολα για εκείνον, δύσκολα και για μας. Καταλάβαινες τον θυμό και την ένταση, αλλά χωρίς ήχο ήταν δύσκολο να διαβάσεις τον ανείπωτο στίχο! Ανεβοκατέβαιναν τα πόδια, ανεβοκατέβαινε και η δική μας ψυχραιμία! Αντίθετα, στο lento, ήσουν σίγουρος ότι το συναίσθημα ήταν βαρύ - λύπη ή θλίψη θα στοιχημάτιζα. Η αναπνοή μας γινόταν ατσάλινη και συμπονετική, η δική του, όμως, γύρναγε σε δύσπνοια και το τραγούδι σε λυγμό.
- Χέρια στη γη, πόδια στον ουρανό
- Τι, κατακόρυφο;
- Όχι! Ετοιμάσου, βγαίνεις!
- Εύχομαι με έναν πόνο…
Μαριάννα.
http://musicspins.blogspot.com/2011/10/2.html?spref=fb
