Και μάλιστα, θα ήταν πιο συνετό και δείγμα ευγενούς καταγωγής, να μην αναφέρεται κανείς απευθείας στο πρόσωπο με το οποίο θα ήθελε να μιλήσει αλλά στον διπλανό του… στον οποιοδήποτε διπλανό του, που τύχαινε να παρευρίσκεται. Δίνοντας μ’ αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα, σ’ αυτόν τον άγνωστο «διπλανό», ν’ αναλάβει και πρωτοβουλίες και να δράσει εκ μέρους του.
Τότε λοιπόν, ίσως θα συνέβαινε το εξής:
«-Κύριε με το μουστάκι… Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να καλημερίσετε τον κύριο με τη μεγάλη μύτη δίπλα σας;
-Καλημέρα σας κύριε! Αυτός ο καραφλός κύριος σας καλημερίζει! Δε χρειάζεται ν’ απαντήσετε, θα το κάνω εγώ… Καλημέρα!»
…..
«-Λεπτή κυρία… πείτε σας παρακαλώ στο χοντρό κύριο δίπλα σας, να ετοιμάσει αυτά τα χαρτιά το συντομότερο δυνατόν.
- Κύριε, ο υπάλληλος με το κοιμισμένο βλέμμα ζήτησε να ετοιμάσετε το συντομότερο δυνατόν αυτά τα χαρτιά. Φέρτε θα τα ετοιμάσω εγώ»
……
«-Σας παρακαλώ κοντή κυρία, λέτε στην κοπέλα δίπλα σας με τα γυαλιά, να ετοιμαστεί για το χειρουργείο;
-Δεσποινίς… αφήστε θα χειρουργήσω εγώ.»
…..
«-Κοριτσάκι με τα πεταχτά δοντάκια… πες στη διπλανή σου με τις κοτσίδες να έρθει να παίξουμε…
-Κοριτσάκι…. άσε, θα παίξω εγώ»
……
«-Κύριε με τα μακριά μαλλιά, πείτε στη διπλανή σας κυρία με τα πεταχτά αυτιά, να απομακρυνθεί
(την παίρνει στα χέρια και τη μετακινεί…)»
….
«-Κύριε με τη μεγάλη μύτη…»
«-…. με μαγκούρα…»
«-…. με καρότσι…»
«- … με……»
«…………»
Το πιο έντονο φυσικό χαρακτηριστικό του κάθε ανθρώπου ,δηλαδή, θα αποτελούσε το υποκατάστατο του ονόματός του και ίσως και της ίδιας του της υπάρξεως. Κανείς δε θα ενδιαφερόταν για το ποιος πραγματικά είναι ο χοντρός κύριος, η λεπτή κυρία…. ποιος είναι ο χαρακτήρας του και τα θέλω του, οι φιλοδοξίες του και η προσφορά του στην κοινωνία. Θα ήταν απλά ο χοντρός, με τη μεγάλη μύτη, ο κουτσός, ο ανάπηρος…. Και μάλιστα στερούμενος κάθε πρωτοβουλίας. Αφού, όλοι από ευγένεια θα έτρεχαν και θα δρούσαν πριν από αυτόν γι’ αυτόν.
Πόσο πολύτιμο χρόνο, όμως, θα σπαταλούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να διατυπώσουν απλά μια ερώτηση, να εκτελέσουν μια απλή εντολή! Αφού πάντα θα χρειαζόταν ο «διπλανός» ως διαμεσολαβητής. Πόσο ατελής θα ήταν αυτή η κοινωνία! Όλες οι εργασίες θα πραγματοποιούνταν από μη ειδικούς, καθώς ο οποιοσδήποτε θα είχε το δικαίωμα να παρέμβει. Τι νόημα θα είχε να σπουδάσει κανείς μηχανικός, ηλεκτρολόγος, γιατρός κτλ.; Αφού τελικά όλοι θα μπορούν να επέμβουν και να εκτελέσουν όλες τις δραστηριότητες. Πώς θα έχαναν τελικά όλοι τον ενθουσιασμό τους, την έμπνευσή τους, την αυτοεκτίμησή τους, τη διαφορετικότητά τους, τον εαυτό τους...
Όπως φαίνεται, είναι μεγάλη η χρησιμότητα των ονομάτων. Κρύβει κι αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από ένα «Μ» ένα «Α» ένα «Ρ» ένα «Ι» ένα «Ν» κι ένα «Α». Αν μάθουμε και συνηθίσουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά στην καθημερινότητά μας, ίσως μας οδηγήσουν σε κάποιον πιο πέρα από το χοντρό κύριο με τη μεγάλη μύτη...
ΜΑΡΙΝΑ
http://commonppl.blogspot.com/2011/02/blog-post_11.html
