ΣΙΝΕΜΑ
ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΩ
Του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Με τους: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίσα Παρέδες, Μπλάνκα Σλουάρεζ, Φερνάντο Κάγιο.
Το ακραίο μελόδραμα και η παρωδία συναντούν την παλιομοδίτικη επιστημονική φαντασία και το φιλμ νουάρ σε μια έκρηξη με σουρεαλιστικές καταβολές που συμπυκνώνει, με τον καλύτερο τρόπο, όλα τα θέματα του Ισπανού δημιουργού.
Βρίσκομαι ωστόσο στη μειονεκτική θέση να μην μπορώ, ούτε ξεδιπλώσω όλα αυτά τα θέματα ούτε να παρουσιάσω ανοιχτά την ταινία για να μην στερήσω από τους θεατές την απόλαυση των συνεχών εκπλήξεων.
Η παράκληση των παραγωγών ήταν εξάλλου σαφής: μην αποκαλύψετε ολόκληρη την ιστορία.
Στην πραγματικότητα δηλαδή δεν μου επιτρέπεται να αναπτύξω την προβληματική του τρομερού Ισπανού και να μπω στην ουσία της ταινίας του. Κι η αλήθεια είναι ότι έχουν δίκιο οι παραγωγοί. Όσοι από εμάς είδαμε την ταινία στην πρώτη προβολή της στις Κάννες- εντελώς παρθένοι από οποιαδήποτε πληροφορία- νοιώσαμε τον υπέροχο ίλιγγο μιας απρόσμενης κατάβασης. Μακάρι να τον νοιώσετε κι εσείς.
Μπορώ ωστόσο να δώσω μερικά κλειδιά. Για τον κεντρικό χαρακτήρα κατ΄ αρχάς (Μπαντέρας) ένα πρωτοπόρο χειρουργό ο οποίος έχει ανακαλύψει ένα συνθετικό δέρμα και πειραματίζεται στο σώμα μιας γυναίκας (Ανάγια) αλλάζοντας – βελτιώνοντας ή χειροτερεύοντας δεν το ξέρουμε- την εξωτερική της εμφάνιση.
Κρατήστε αυτό το στοιχείο λοιπόν. Την εξωτερική εμφάνιση, το «φαίνεσθαι», το περίβλημα δηλαδή που καλύπτει την ανθρώπινη πολυπλοκότητα. Κάτω από αυτό, ο άνθρωπος- κατά τον Αλμοδόβαρ- μπορεί ή και οφείλει να είναι «ένας άλλος». Το δέρμα είναι απλώς η φυλακή του- και ιδού ένα βασικό αλμοδοβαρικό θέμα: ο εγκλεισμός.
Η σύγκρουση είναι βεβαίως αναπόφευκτη, ακόμη κι όταν είναι οικειοθελής- το είδαμε στο «Όλα Για Την Μητέρα Μου», στο «Μίλα Της» και σε άλλες ταινίες του.
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η διαφορά ανάμεσα στο «είναι» και το «φαίνεσθαι» δεν είναι οικειοθελής, όταν μας έχει επιβληθεί ως κοινωνικός καταναγκασμός ή ως εργαλείο εκδίκησης.
Και σ΄ αυτό το σημείο εμφανίζεται ένα ακόμη σημαντικό θέμα της φιλμογραφίας του Πέδρο: η εξουσία και η κατάχρησή της.
Και σ΄ αυτό το σημείο εμφανίζεται ένα ακόμη σημαντικό θέμα της φιλμογραφίας του Πέδρο: η εξουσία και η κατάχρησή της.
Κάπου εδώ σταματάω όμως. Δεν χρειάζεται να ξέρετε περισσότερα για να αφεθείτε στη μαγεία αυτής της ταινίας που αποκαλύπτεται σιγά σιγά μέχρι και την τελευταία σπαρακτική σκηνή της.
Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ
Του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Σκηνοθεσία: Σύλβια Λιούλιου. Μετάφραση: Ερι Κύργια. Με τους Λαέρτη Βασιλείου και Μιλτιάδη Φιορέντζη.
Bios Basement, Πειραιώς 84. Μέχρι 15 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη (ώρα 21.30) Τηλ.: 2103425.335
Είχε κάνει πρεμιέρα πέρσι η ιδιαίτερη αυτή παράσταση η οποία αναμετράται, με τολμηρό και πρωτότυπο τρόπο, όχι μόνο με τον «Πελεκάνο» αλλά και με ολόκληρο το έργο του Σουηδού συγγραφέα. Τώρα επαναλαμβάνεται. Αν δεν την είδατε, σπεύστε.
Στην πραγματικότητα η παράσταση επιχειρεί να σπάσει το ακαδημαϊκό αφηγηματικό πλαίσιο και να προτείνει μια ολόκληρη πειραματική διαδικασία νέων δομών.
Σε κάθε περίπτωση αυτός ο πειραματισμός δείχνει απολύτως επιτυχημένος.
Το ίδιο το έργο του Σουηδού συγγραφέα είναι ένα ξεκαθάρισμα οικογενειακών διαφορών. Μια μητέρα-βαμπίρ καταπιέζει αφάνταστα τα παιδιά της κρατώντας τα υποσιτισμένα, μέσα σε ένα παγωμένο σπίτι, την ώρα που αυτή τρέφεται κλέβοντας την μπουκιά από το στόμα τους. Επιπλέον οδηγεί τον πατέρα στον θάνατο και ξελογιάζει τον άνδρα της κόρης της.
Όσοι κατηγορούν τον Στρίντμπεργκ ως μισογύνη μπορούν εύκολα να βρουν αποδείξεις σ´ αυτό το έργο το οποίο, επιπλέον, θεωρείται και αυτοβιογραφικό.
Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να πλησιάσει και να ερμηνεύσει τον οικογενειακό αυτό ζόφο με τις φρικιαστικές ακρότητες σαδισμού που περιγράφονται; Πριν από τέσσερα χρόνια στο Αμόρε ο Νίκος Μαστοράκης είχε χρησιμοποιήσει το (αναμφίβολα ενδιαφέρον) εύρημα του χιούμορ, ενώ τώρα η Λιούλιου τολμά να αφαιρέσει ακόμη κι αυτή την ίδια την θεατρικότητα, με σκοπό να φτάσει στην πυρήνα των χαρακτήρων.
Δυο μόνο ηθοποιοί (Βασιλείου, Φιορέντζης) επωμίζονται και τους πέντε ρόλους του έργου και τους εκθέτουν με μια στακάτη δραματική ακρίβεια που δεν αφήνει περιθώρια προβολών και ταυτίσεων. Έτσι ο θεατής θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει τα μάτια και να παρασυρθεί σε ένα χείμαρρο εικόνων που καρφώνονται με μικρές επώδυνες πρόκες κατευθείαν στο ασυνείδητό του.
Στο τέλος, ο συγγραφέας του «Πατέρα» και της «Δεσποινίδας Τζούλια» αποκαλύπτεται γυμνός μέσα στο σκοτάδι ενός θεατρικού χώρου που αναμετρήθηκε επικίνδυνα με την θεατρικότητα, ακριβώς για να βρει την ουσία της.
ΕΛΒΙΣ ΚΟΣΤΕΛΟ
Θα είναι μόνος με την κιθάρα του επί σκηνής ο Ελβις Κοστέλο στις δύο ελληνικές συναυλίες του -Θεσσαλονίκη 24/10. ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και Αθήνα 26/10.
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Τηλέφωνα κρατήσεων. Θεσσαλονίκη: 2310 895939- Αθήνα: 210-7282333
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Τηλέφωνα κρατήσεων. Θεσσαλονίκη: 2310 895939- Αθήνα: 210-7282333
Η λανθασμένη επιλογή της Μαλακάσας για την περσινή συναυλία του Κοστέλο οδήγησε στην ακύρωσή της λόγω χαμηλής προπώλησης. Καθόλου βέβαια δεν του ταίριαζε η εξοχή του 57χρονου Βρετανού ο οποίος τώρα επιχειρεί να συναντήσει τους (όπως και να το κάνουμε σχεδόν συνομήλικους) φαν του μέσα στην άνεση των δύο Μεγάρων.
Ιδού λοιπόν η νέα πρόταση του μοναδικού αυτού μουσικού που κρατάει αμείωτη την ένταση των ιδιόμορφων εκρήξεών του: μια φωνή, μια κιθάρα και αναπαυτικά καθίσματα στο κέντρο της πόλης.
Μπορούν όμως οι εν λόγω εκρήξεις να πραγματοποιηθούν σε κλειστό χώρο; Ναι μπορούν για ένα αντισυμβατικό ροκά της δεκαετίας του 70, ο οποίος ξεκίνησε από τη τζαζ και συνεχίζει να παίζει με το πανκ, το νιου γουέιβ και την κλασική μουσική, χωρίς να φοβάται τις ανατροπές.
