Ανάμεσα στις χιλιάδες ανείπωτες ιδέες παράπαιε η αγριεμένη μορφή του ζητιάνου, με την τριμμένη ζακέτα παραμάσχαλα. Άραγε οι σκόρπιες λέξεις στον αέρα σταθεροποιούν έναν...
κώδικα επικοινωνίας ή απλώς πετούν μακριά σαν αποδημητικά πουλιά; Ζητιανεύοντας λέξεις, υπάρχει κάποιο νόημα στην επιφάνεια μιας μισογραμμένης σελίδας;
Αν αυτό το φθινόπωρο παρακαλάει για λίγη χαρά, δεδομένου των περιστάσεων, τότε οι άνθρωποι περνούν τις μέρες τους ασθμαίνοντας. Το βάρος που νιώθουν είναι αυτονόητο και καμία παρηγορητική ρήση από τις γαλακταρές οθόνες των τηλεοράσεων δεν τους βοηθάει για να το σηκώσουν. "Πόσο στοιχίζει μια ελεημοσύνη; Ένα, δύο, πέντε ευρώ;" Ερωτηματικό. Κι αυτή η βοήθεια αρκεί για να νιώσεις άνθρωπος ή ακόμη μεγαλύτερη ενοχή; Αποσιωπητικά...
Την άλλη μέρα τα παιδιά της πλατείας είδαν το πρόσωπο του ζητιάνου άδειο, ανέκφραστο. Λίγο αργότερα το είδα κι εγώ. Κανένας δεν ξαναμίλησε πάντως γι΄αυτόν κι όλα αυτά συνέβαιναν έναν ατελείωτο Οκτώβρη, που η πόλη ζούσε στο ρυθμό της, ο κόσμος έτρεχε να σωθεί, το υπουργικό συμβούλιο κατέστρωνε σχέδια κι οι αρχηγοί των κομμάτων έψαχναν τα λόγια τους μποστά στις κάμερες. Έναν Οκτώβρη που οι λέξεις γίνονταν με ευκολία γομολάστιχες και έσβηναν τα νοήματα, τις μεγαλεπίβολες παλιές δηλώσεις, τις κούφιες εικόνες, τα δελτία των ειδήσεων- ριπές μιας σταθερά μολυσμένης πραγματικότητας.
Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/10/blog-post_8970.html
