Όπου και να στρέψεις
το βλέμμα σου σήμερα αντικρίζεις κατήφεια, δυσθυμία και...
χαμηλωμένο ηθικό.
Μισεύει ο νους μας με όλα αυτά που καθημερινά διαδραματίζονται «εντός εκτός και επί τα αυτά» της άλλοτε καλοβαλμένης μας ζωής και εξαγριώνονται οι οξύθυμοι νευρώνες μας από το βαρυτελές- πλήν αλυσιτελές- της επικείμενης κυβερνητικής φοροεπιδρομής.
το βλέμμα σου σήμερα αντικρίζεις κατήφεια, δυσθυμία και...
χαμηλωμένο ηθικό.
Μισεύει ο νους μας με όλα αυτά που καθημερινά διαδραματίζονται «εντός εκτός και επί τα αυτά» της άλλοτε καλοβαλμένης μας ζωής και εξαγριώνονται οι οξύθυμοι νευρώνες μας από το βαρυτελές- πλήν αλυσιτελές- της επικείμενης κυβερνητικής φοροεπιδρομής.
Και όλα αυτά γιατί στον Θρακιώτη Πρωταγόρα των αρχαίων ημών προγόνων εμείς αντιπαράταξαμε όλα αυτά τα χρόνια τον Σαλονικιό Αντύπα .
«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», μας έλεγε ο πρώτος και εμείς οι αιώνιοι έβηφοι γλεντζέδες του ανυπότακτου Νότου απαντούσαμε με νόημα «για τα λεφτά τα κάνω όλα».
Και τώρα που τα λεφτά τελείωσαν και «δει δη χρημάτων» αντί να επιστρέψουμε στα νάματα των Αρχαίων και να αρχίσουμε να αναζητούμε τον άνθρωπο τριγύρω μας, εμείς επιμένουμε να γυρεύουμε λεφτά. Δανεικά, όχι όμως και αγύριστα αυτή τη φορά.
Και τώρα που τα λεφτά τελείωσαν και «δει δη χρημάτων» αντί να επιστρέψουμε στα νάματα των Αρχαίων και να αρχίσουμε να αναζητούμε τον άνθρωπο τριγύρω μας, εμείς επιμένουμε να γυρεύουμε λεφτά. Δανεικά, όχι όμως και αγύριστα αυτή τη φορά.
Το εξοργιστικό είναι πως ορισμένοι αμετανόητοι εραστές του χθές επιμένουν να στήνουν, αντάμα στο «χαλασμένο θυμό» των ελλήνων πολιτών, το θυμοφθόρο πολιτικαντισμό τους. Ένα παράδειγμα, δυο προβλήματα και ακολουθεί το απαραίτητο επιμύθιο.
Ξεκινώ με το παράδειγμα του πολιτικαντισμού. Δημόσιοι υπάλληλοι προς εφεδρεία ή απόλυση. Ο προκαταρκτικός συλλογισμός αμείλικτος. Όταν ένας συμπολίτης μας, εν γνώσει του, επιλέγει να μπεί σε έναν δημόσιο οργανισμό -που μόνο η ανάγνωση του ονόματός του προκαλεί κλαυσίγελο- εκμεταλλευόμενος την ξεφτίλα των πελατειακών δικτύων και ανταλάσσοντας την ψήφο και την αξιοπρέπειά του με ολίγα ψιχία αβασάνιστης επαγγελματικής αποκατάστασης, δε μπορώ να καταλάβω γιατί μια ολόκληρη χώρα πρέπει να «τα κάνει πάνω της» σαν της αναγγείλει κάποιος πως η Όπερα Δωματίου Θεσσαλονίκης πρέπει να κλείσει πάραυτα και πως οι υπάλληλοί της πρέπει να απολυθούνε.
Ο καθένας από εμάς είναι υπόλογος απέναντι στις επιλογές του. Όταν, λοιπόν, επιλέγεις να «διοριστείς» γιατρός στον Όλυμπο των δώδεκα αθανάτων, κηπουρός στις στέπες της Μαντζουρίας ή θερμαστής στην έρημο του Καλαχάρι και έχεις σώας τας φρένας σου ξέρεις πολύ καλά πως δεν μπορείς επ΄ αόριστον να πουλάς τις άχρηστες υπηρεσίες σου στον ξένιο Δία, τον Μαντζουριανό και τον Βεδουίνο της ερήμου. Εκτός και αν είσαι τόσο θρασύς και αποφασίσεις να ακολουθήσεις την νομική οδό για να κατακεραυνώσεις το άτρωτο των Ολύμπιων Θεών, το άγονο της στέπας και το άνυδρο της ερήμου Καλαχάρι! Νομική επιστήμη είναι αυτή. Πού ξέρεις. Μπορεί και να σε δικαιώσει!
Ο συλλογισμός, βέβαια, αυτός γεννά δυο προβλήματα. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί που πρόκειται να απολυθούν αισθάνονται λιγάκι σαν την απομαγδαλία των Αρχαίων. Την ψίχα δηλαδή από το ψωμί, πάνω στην οποία οι αρχαίοι Ελληνες σφούγγιζαν τα χέρια τους κατά τη διάρκεια του δείπνου και κατόπιν την πετούσαν ως τροφή στα σκυλιά. Κάπως έτσι αποκτά και νόημα το αλήστου μνήμης «μαζί τα φάγαμε» του Αντιπροέδρου.Συνδαιτημόνες οι εξουσιαστές με τους εξουσιαζόμενους αυτούς, μόνο που οι πρώτοι χλαπάκιαζαν μίζες, προμήθειες και λοιπά δημοκρατικά εμβάσματα, ενώ οι δεύτεροι αρκούνταν στον ρόλο της ομοτράπεζης ψίχας. Για να σφουγγίζουν το ρυπαρό και αμαρτωλό των χεριών των αφεντάδων τους μέσω του γνώριμου δημοκρατικού καθαρτηρίου. Των εκλογών και της επανεκλογής τους. Δεν περίμεναν, βέβαια, να πεταχτούν σε άγρια σκυλιά που γαβγίζουν και γρούζουν σε γλώσσες ξένες!
Επειδή, λοιπόν, οι γελοίοι αυτοί δημόσιοι οργανισμοί θα κλείσουν και οι άχρηστοι υπάλληλοι- υπάλληλοι, όχι άνθρωποι- θα απολυθούν, χρειάζεται να πληρώσει κατιτις και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ως πράξη εξαγνισμού για την εξακολουθητική κοροϊδία των ανθρώπων αυτών. Και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη από την μείωση του αριθμού τους, τη μείωση των παρατρεχάμενών τους και την μείωση -γενικότερα- της «πολυάνθρωπης και πολυακόρεστης» παρουσίας τους.
Το δεύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι η ομολογία του πολιτικού συστήματος περί άχρηστων δημόσιων οργανισμών και υπεράριθμων υπαλλήλων θέτει ευθέως ζήτημα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Τόσο της παρούσας όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Γιατί όταν ομολογείς ότι την απαραίτητη νομιμοποίηση για να ασκήσεις διοίκηση στην πραγματικότητα την «αγόρασες» παραχωρώντας ελκυστικά ανταλλάγματα στους ψηφοφόρους σου, είναι σαν να παραδέχεσαι οτι όλες οι κυβερνήσεις που άσκησαν εξουσία απο την Μεταπολίτευση και εντεύθεν ήταν στην πραγματικότητα κυβερνήσεις βίας και νοθείας. Εκλογικής βίας- ψυχολογικής εννοείται- διότι η υπόσχεση διορισμού αναγκάζει κάποιον να συμπεριφερθεί διαφορετικά απο ότι θα έπραττε δίχως αυτήν και δημοκρατικής νοθείας διότι η κυβέρνηση δεν αποτελεί κύημα της ανόθευτης και ανεπηρρέαστης βούλησης του ελληνικού λαού -κατα πώς επιτάσσει ο συνταγματικός νομοθέτης- αλλά τερατογένεση μιας αισχρής συναλλαγής.
Και είναι λυπηρό να βλέπεις σήμερα ανθρώπους του Κεντροαριστερού χώρου, που χρόνια τώρα μυρηκάζουν τον βλωμό της «βίας και της νοθείας» του 1961, να παραδέχονται αναίσχυντα οτι και οι δικές τους κυβερνήσεις ήταν προϊόν μιας ανάλογης διαδικασίας. Ισως όχι τόσο απροκάλυπτης αλλά σίγουρα του ίδιου και απαραλλαχτου περιεχομένου.
Γιατί μπορεί να μην βρέθηκαν στις Μεταπολιτευτικές μας εκλογές 218 χωροφύλακες, που να δηλώνουν ως διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία, βρέθηκαν όμως- όπως ισχύριζονται οι ίδιοι πιά- χιλιάδες αγορασμένων ψήφων που δήλωνουν ως διεύθυνση εργασίας την ίδια πολυώροφη ΔΕΚΟ.!
Γιατί μπορεί να μην βρέθηκαν στις Μεταπολιτευτικές μας εκλογές 218 χωροφύλακες, που να δηλώνουν ως διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία, βρέθηκαν όμως- όπως ισχύριζονται οι ίδιοι πιά- χιλιάδες αγορασμένων ψήφων που δήλωνουν ως διεύθυνση εργασίας την ίδια πολυώροφη ΔΕΚΟ.!
Οι προθέσεις του πολιτικού συστήματος καταγράφονται ακαλλώπιστες. Να ρίξουμε τη σαβούρα στη θάλασσα -άσχετα αν πρόκειται για ζωές ανθρώπων- να ισορροπήσει λιγάκι το πλοίο μπας και τη σκαπουλάρουμε και μετά έχει ο θεός. Πάλι με βίες και νοθείες πάλι δικό μας θα ναι. Το γκουβέρνο. Καμμία διάθεση αυτοκριτικής, πέραν του γελοιωδέστατου αυτομαστιγώματος για το θεαθήναι και καμμία πρόθεση ειλικρινούς παραίτησης.
Το μόνο που ακούς από το στόμα τους είναι ολολυγμοί και ολοφυρμοί για το πώς θα επιστρέψουν στην εκλογική τους – όχι περιφέρεια- αλλά πελατεία. Για το πώς θα κοιτάξουν τους ψηφοφόρους τους στα μάτια και θα τους πούν ότι οι λίστες της ντροπής των γραφείων τους τελείωσαν.
Το μόνο που ακούς από το στόμα τους είναι ολολυγμοί και ολοφυρμοί για το πώς θα επιστρέψουν στην εκλογική τους – όχι περιφέρεια- αλλά πελατεία. Για το πώς θα κοιτάξουν τους ψηφοφόρους τους στα μάτια και θα τους πούν ότι οι λίστες της ντροπής των γραφείων τους τελείωσαν.
Κύριοι βουλευτές σας καταθέτω ευθαρσώς τη σκασίλα μου για το πώς θα τους αντικρύσετε. Εμένα αυτή τη στιγμή με νοιάζει, ως νέο επιστήμονα, το πώς με αντικρύζουν οι ξένοι και το πώς θα αντικρύσω εγώ αύριο μεθαύριο τα παιδιά μου. Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι «πελάτες» σας να σιωπήσουν και να κάτσουμε όλοι μαζί να σχεδιάσουμε το μέλλον και να αφαιρέσουμε από την πλέξη του την αβεβαιότητα, την οδύνη και την ταπείνωση. Να γυρίσουμε όλοι μαζί στο καταναλωτικό επίπεδο της δεκαετίας του ’70, τότε που τα 1500 λεπτά ομιλίας δεν ήταν δα και καμιά σοβαρή ανάγκη, ενώ και τα χρώματα γνωστού σήμερα οίκου μόδας τα απλώναμε σαν τραπεζόμαντηλα στα οικογενειακά μας γλέντια και να δούμε πώς θα φτιάξουμε την παραγωγική βάση αυτής της χώρας.
Να ανακαλύψουμε την κοινωνική επικουρία και να συμπαρασταθούμε στους συγγενείς και φίλους μας που θα αντιμετωπίσουν προβλήματα από τους κραδασμούς της απόλυσης. Limited profil οι αγαπημένοι μας εταίροι; Μutual friends εμείς. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να δούμε και στην πράξη το ποιος την εννοεί πραγματικά αυτην την χιλιοφορεμένη -και φθαρμένη πια- κοινωνική αλληλεγγύη. Ποιος, δηλαδή, «έχει τα άντερα» να βάλει το χεράκι του βαθιά στην τσέπη και να βγάλει μερικά από τα μαύρα που μάζευε τόσα χρόνια για να τα καταθέσει στο ταμείο του κοινού μας βίου. Καλές οι φιλάνθρωπες κορώνες και οι αριστεροί δεκάρικοι της πλάκας αλλά στην πράξη θα κριθεί η ψυχή όλων μας….
ΥΓ. Αφιερώνω στους κυβερνώντες μας τα λόγια του Ρασκόλνικοφ: «Όχι, όχι, η ζωή μου δόθηκε μόνο μια φορά για πάντα, και δεν θέλω να περιμένω εκείνη την παγκόσμια ευτυχία των σοσιαλιστών. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου, αλλιώς καλύτερα να μην ζήσω». Αφήστε μας, λοιπόν, να ζήσουμε την ζωή μας κατά πώς θέλει ο καθένας. Άλλη δεν πρόκειται να μας χαριστεί, σας το υπογράφω. Ούτε ακόμα και αν αυτός ο παντοδύναμος ο Τόμσεν της Τρόικας το απαιτήσει από τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό αυτοπροσώπως!!!!
