Πιάσε εκείνη τη γωνιά,
Να μας φέρουν καφεδάκι
Για να πνίξει το φαρμάκι.
-Καφετζή! Δυό «πικραμένους»
Λίγη ζάχαρη στο μπρίκι,
Νάχουν και πολύ καϊμάκι,
Φέρε κι ένα κουλουράκι,
να το κόψομε στα δύο,...
Να το τρώμε λίγο, λίγο.
Ο μισθός μας δεν θα φτάσει,
Δυό κουλούρια ν' αγοράσει.
-Κόψτο «δίκαια» ρε Μήτσο,
Όχι εσύ το πιό πολύ.
-Μη μου ρίχνεις την ευθύνη.
Τί θα πει «δικαιοσύνη»;
-Μ'όσα γίνονται στον τόπο,
Απατεωνιές και τ' άλλα,
Που όλοι θέλουν τα πολλά,
Τα ωραία και καλά,
που όλοι κοιτάνε να σε φάνε,
Όπως είσαι κι όπως νάναι.
Κι από την δικαιοσύνη
Τίποτε δεν έχει μείνει,
-Θα στο φάω το κουλούρι,
Θα σου πιώ και τον καφέ σου.
Και θα γίνω όπως οι άλλοι,
Πούταν μικροί κι είναι μεγάλοι.
-Τι είν' αυτά που λές ρε Μήτσο;
Μα εκείνος δεν μ' ακούσει.
Παρατάει την «γωνία»
Και το σκάει με μανία.
Κι έτσι έχασα τον Μήτσο,
Ένα φίλο καρδιακό,
Που τον πήρε, κι είναι κρίμα,
Της κατάστασης το κύμα.
Κι από τότε μοναχός μου,
Στη γωνιά του καφενέ,
Σιγοτρώγω μουδιασμένος,
Σιγοπίνω πικραμένος,
Το πικρό μου καφεδάκι,
Που δεν έχει πιά καϊμάκι,
Και μισό κουλούρι παίρνω,
Αφού βόλτα δεν τα φέρνω.
Με το μάτι μου ,που πέφτει,
Στον απέναντι καθρέφτη,
Στρέφω γύρω μου το βλέμμα,
Αχ, Θεέ, ας ήταν ψέμα,
Ο καθένας μοναχός του
Που μιλάει στον εαυτό του.
Γίναμε όλοι μας «νησίδες»,
Σκεπασμένοι με ρυτίδες.
Από τον Τάκη Πορτούλα
http://press-gr.blogspot.com/2011/11/blog-post_6398.html
