τα μαλλιά. Σαν χάρτινο δημοψήφισμα πέταξε συνθηματικά και μετά καρφώθηκε στο
ημερολόγιο
του τοίχου.
Τέσσερις εβδομάδες αθροισμένες, ίσον μια ικανή ποσότητα χρόνου για να έρθουν τα πάνω κάτω. Ή μπορεί και τίποτα να μη συμβεί. Τουλάχιστον δεν πλήττει κανένας σ΄αυτή τη χώρα.
Θα ξημερώσει άραγε μια μέρα, στην οποία θα γελάμε με όλες τις προηγούμενές μας προσπάθειες;
"Υπάρχει μια ακόμη ευκαιρία, κάπου αόρατα κρυμμένη", διαβάζω μια φράση σ΄ έναν τοίχο.
Συχνά έχω την αίσθηση ότι ανήκουμε όλοι κι όλα σε ένα τρομερό παζλ, όπου κάθε κομμάτι έχει τη δική του θέση. Κάπου, όπου όλα είναι με ακρίβεια κανονισμένα και οριοθετημένα. Πού είναι λοιπόν τα περιθώρια για ελευθερία; Και τι είναι τελικά η ελευθερία; Μήπως να μη νοιάζεται κανείς για ατομική τουλάχιστον, ελευθερία;
Λίγα μέτρα παρακάτω, άλλο σύνθημα. "Το πρώτο βήμα πάντα είναι πιο δύσκολο". Σοφίες των τοίχων, ιδέες περιστασιακά γραμμένες αργά τη νύχτα ή ξημερώματα , σε κάποια έξαρση της στιγμής. Εκτονωτικά τοξάκια που σημαδεύουν το χρόνο, συνθήματα ξεχασμένα, απαρατήρητα , άλλοτε μισοσβησμένα. Κι ενώ το αίσθημα της ελευθερίας συμπιέζεται από παντού, μένει μόνο η γενική της ιδέα κι οι στίχοι του ποιητή, από κάποιο τοίχο βγαλμένοι κι αυτοί, σαν τρυφερή υπόμνηση, "ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά".
Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com
