Μα για ποια ανάπτυξη μιλάμε;Το πιάνω από εκεί
που το άφησε η Μαρία Σπυράκη στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της. Ας πούμε
λοιπόν ότι το PSI ολοκληρώνεται με επιτυχία. Ας πούμε ότι η Ελλάδα
μπαίνει σε τροχιά πλεονασμάτων. Και ας πούμε ότι η Ευρώπη ξαναβρίσκει
την ισορροπία της. Και μετά;
Η αλήθεια είναι ότι αναρωτιόμουν το
ίδιο, πολύ πριν σχηματιστεί η κυβέρνηση συνεργασίας υπό το Λουκά
Παπαδήμο. Όσο η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πελαγοδρομούσε και
πελάγωνε.
Δε χωράει αμφιβολία ότι όταν ένα καράβι πέφτει σε
τρικυμία, πρώτο μέλημα του καπετάνιου και του πληρώματος είναι να το
σώσουν και να σωθούν και οι ίδιοι και οι επιβάτες. Αυτό σημαίνει ότι «θα
πας με τη θάλασσα», θα βρεις τον καιρό, θα τον βάλεις στις πάντες, θα
βγαίνεις από την πορεία και μετά θα διορθώνεις για να την ξαναβρείς.
Η
Ελλάδα έχει πέσει σε σφοδρή θαλασσοταραχή. Η γέφυρα, άλλοτε με σωστούς,
άλλοτε με λάθος χειρισμούς, προσπαθεί να τη σώσει. Τι σημάδι έχει βάλει
όμως η πλώρη; Ποιος είναι ο προορισμός; Ξέρουμε πού πάμε ή απλώς
θαλασσοδερνόμαστε;
Έχω βαρεθεί ειλικρινά να ακούω
πολιτικούς να μιλούν για ανάπτυξη. Έχουν κάνει τη λέξη καραμέλα.
Αλήθεια, πώς θα φτάσουμε σε αυτό το νέο μοντέλο ανάπτυξης που
ευαγγελιζόμαστε χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο;
Ένα σχέδιο
εθνικό, με την αποδοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων και τις ευλογίες όλων
των πολιτών για την ημέρα που θα ξημερώσει μετά τη μακρά και άγρια
νύχτα. Ένα σχέδιο που θα διαγράφει τις στρεβλώσεις του
παρελθόντος μοντέλου και θα ανοίγει νέους δρόμους έχοντας μετρήσει σωστά
τις νέες ελληνικές δυνάμεις.
Ποιοι είναι οι τομείς της οικονομίας
που πρέπει να ποντάρουμε; Ποια είναι τα πλεονεκτήματά μας; Ποιοι είναι
οι νέοι τομείς που πρέπει να αναπτύξουμε; Πώς θα ανοίξουμε την έρευνα;
Καθημερινά
ακούω για νέους ανθρώπους που εγκατέλειψαν ή εγκαταλείπουν την Ελλάδα
όχι επειδή δεν υπάρχουν δουλειές, -αυτό είναι δεδομένο, αλλά γιατί εδώ
δεν υπάρχει το αντικείμενό τους ή επειδή εδώ υπάρχουν ελάχιστες θέσεις
για αυτούς, επειδή δε θα αμειφθούν ή δε θα αναγνωριστούν όπως στο
εξωτερικό.
Νέοι που ασχολούνται με την έρευνα, την
τεχνολογία, το design και τόσους άλλους τομείς που στην Ελλάδα είτε δεν
υπάρχουν είτε βρίσκονται σε εμβρυακή κατάσταση. Ο Άγγελος σπουδάζει
μοριακή βιολογία και θα πάει στην Αμερική να αφοσιωθεί στην έρευνα. Ο
Γιώργος είναι κορυφαίος προγραμματιστής και τον κρατά γερά μη της φύγει
πασίγνωστη πολυεθνική στο Λονδίνο. Ο Αλέξανδρος είναι σπουδαίος
μηχανολόγος μηχανικός ανερχόμενο στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία στο Χονγκ
Κονγκ.
Η πατρίδα οφείλει να τους δώσει ευκαιρίες. Να αναπτύξει
νέους τομείς, να επενδύσει στην καινοτομία, την έρευνα, την τεχνολογία.
Να δώσει νέα πνοή και νέα προοπτική στους ήδη δυνατούς τομείς της
οικονομίας μας, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τον τουρισμό, τη ναυτιλία,
τον πολιτισμό. Να δώσει διέξοδο στη γνώση, την εξειδίκευση, τις
ιδέες των νέων ανθρώπων. Να αξιοποιήσει το ανθρώπινο κεφάλαιό της. Τις
γενιές των Master και των Phd. Να
φέρει πίσω αυτούς που έχασε, να κρατήσει εδώ αυτούς που ετοιμάζουν
βαλίτσες και να ανοίξει νέους δρόμους στους παραμένοντες.
Ποιος
και πώς θα καταρτίσει αυτό το εθνικό σχέδιο; Να γίνει ένα υπουργείο
ανασυγκρότησης; Να δημιουργηθεί μία Αρχή με τη συμμετοχή των κορυφαίων
από τους κορυφαίους; Δεν έχει σημασία το πώς. Σημασία έχει να γίνει. Και
επειδή η μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης παίρνει χρόνια, πρέπει
να ξεκινήσουμε τώρα.
