Αν ήσουν καλός μαθητής κουβάλαγες το φορτίο να το αποδεικνύεις ανά πάσα
στιγμή, αν ήσουν κακός άκουγες τα σχολιανά σου. Αν ήσουν, όμως,
μέτριος κανένα πρόβλημα, δεν σε ενοχλούσε κανείς.
Στον στρατό η συμβουλή για να περάσεις καλά ήταν: "Ούτε να φαίνεσαι πολύ, ούτε να λουφάρεις πολύ". Να είσαι μέτριος δηλαδή.
Στην πρώτη μου δουλειά απολύθηκα γιατί έκανα παραπάνω από όσα έπρεπε και έθιξα κάποιους "βολεμένους", αλλά κι αν έκανα πολύ λίγα πάλι θα απολυόμουν, Ενώ αν ήμουν μέτριος θα έμενα.
Στο Δημόσιο έκανα πολύ καλά την δουλειά μου και...με φόρτωναν με την δουλειά όλων των άλλων, αλλά κι αν ήμουν αρνητικός θα είχα πρόβλημα. Όμως αν ήμουν μέτριος θα "βολευόμουν".
Στην πολιτική το ίδιο. Αν "τα δίνεις όλα" είσαι κορόιδο, αν αδιαφορείς αποτυχημένος, ενώ αν προωθείς μόνο "τα βασικά" (και τα συμφέροντα των φίλων), αν είσαι μέτριος δηλαδή, τότε είσαι καλός.
Στην κοινωνία, πάλι, όταν αγωνίζεσαι ασυμβίβαστα είσαι "γραφικός", αν δεν κάνεις τίποτα άχρηστος, αλλά αν που και που σηκώνεσαι από τον καναπέ και εμφανίζεσαι στο κοινωνικό πεδίο, αν δηλαδή είσαι μέτριος, θεωρείσαι χρήσιμος.
Κυριαρχούν λοιπόν οι μέτριοι.
Γίναμε "κοινωνία των μετρίων". Κι όχι μόνο αυτό. Αναπαράγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα - δεν έχει σημασία) το "μοντέλο του μέτριου".
Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ, σ΄ αυτό το χάλι.
Αλλά δεν πάει άλλο.
Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε τα παιδιά μας στην μετριότητα. Δεν μπορούμε να τους κόβουμε - από μικρά - τα φτερά, να μην τους επιτρέπουμε να ανέβουν ψηλά.
Στον στρατό η συμβουλή για να περάσεις καλά ήταν: "Ούτε να φαίνεσαι πολύ, ούτε να λουφάρεις πολύ". Να είσαι μέτριος δηλαδή.
Στην πρώτη μου δουλειά απολύθηκα γιατί έκανα παραπάνω από όσα έπρεπε και έθιξα κάποιους "βολεμένους", αλλά κι αν έκανα πολύ λίγα πάλι θα απολυόμουν, Ενώ αν ήμουν μέτριος θα έμενα.
Στο Δημόσιο έκανα πολύ καλά την δουλειά μου και...με φόρτωναν με την δουλειά όλων των άλλων, αλλά κι αν ήμουν αρνητικός θα είχα πρόβλημα. Όμως αν ήμουν μέτριος θα "βολευόμουν".
Στην πολιτική το ίδιο. Αν "τα δίνεις όλα" είσαι κορόιδο, αν αδιαφορείς αποτυχημένος, ενώ αν προωθείς μόνο "τα βασικά" (και τα συμφέροντα των φίλων), αν είσαι μέτριος δηλαδή, τότε είσαι καλός.
Στην κοινωνία, πάλι, όταν αγωνίζεσαι ασυμβίβαστα είσαι "γραφικός", αν δεν κάνεις τίποτα άχρηστος, αλλά αν που και που σηκώνεσαι από τον καναπέ και εμφανίζεσαι στο κοινωνικό πεδίο, αν δηλαδή είσαι μέτριος, θεωρείσαι χρήσιμος.
Κυριαρχούν λοιπόν οι μέτριοι.
Γίναμε "κοινωνία των μετρίων". Κι όχι μόνο αυτό. Αναπαράγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα - δεν έχει σημασία) το "μοντέλο του μέτριου".
Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που φτάσαμε εδώ, σ΄ αυτό το χάλι.
Αλλά δεν πάει άλλο.
Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε τα παιδιά μας στην μετριότητα. Δεν μπορούμε να τους κόβουμε - από μικρά - τα φτερά, να μην τους επιτρέπουμε να ανέβουν ψηλά.
Πρέπει να
ξεκινήσουμε την "επανάσταση των ικανών".
Να τσακίσουμε την μετριότητα, όπου την συναντούμε. Στο Σχολείο, τον Στρατό, την Κοινωνία, την Πολιτική.
Να τσακίσουμε την μετριότητα, όπου την συναντούμε. Στο Σχολείο, τον Στρατό, την Κοινωνία, την Πολιτική.
Δεν είναι δύσκολο, απλά δεν το
έχουμε συνειδητοποιήσει. Δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη των ικανών.
Κι αν εμείς δεν μπορούμε, ας δώσουμε τον λόγο στα παιδιά μας.
Αλλά, όπως και να ΄ναι αυτή η κυριαρχία των μετρίων πρέπει να τελειώσει.
Κι αν εμείς δεν μπορούμε, ας δώσουμε τον λόγο στα παιδιά μας.
Αλλά, όπως και να ΄ναι αυτή η κυριαρχία των μετρίων πρέπει να τελειώσει.
