Στις μέρες μας, ο αυθορμητισμός και η έκπληξη είναι
υπερτιμημένες αξίες. Μας σερβίρονται στις ταινίες του κινηματογράφου ως
σημαντικές αρετές, που μάλιστα καταδεικνύουν αν ένας άνθρωπος έχει
ενδιαφέρον ή όχι. Ο πρωταγωνιστής, για να κερδίσει την αγαπημένη του,
πρέπει να είναι αυθόρμητος και να την εκπλήσσει διαρκώς. Διαφορετικά,
δεν έχει καμία τύχη. Ίσως να είναι και έτσι. Στην δική μου περίπτωση,
όμως, και με αφορμή αυτό το κείμενο, ο αυθορμητισμός πάει περίπατο και
οι εκπλήξεις απουσιάζουν.
Όσοι με ξέρουν δεν θα εκπλαγούν από τη φωτογραφία της
αγαπημένης μου γωνιάς εντός της οικίας μου. Τι άλλο θα μπορούσα να
φωτογραφήσω μέσα στο σπίτι μου στο «μαγευτικό» Χαλάνδρι; Φυσικά τη
δισκοθήκη μου. Ο όρος δισκοθήκη, βέβαια, μάλλον αποτελεί ευφημισμό πια,
καθώς τα cds ξεπερνούν κατά πολύ τα βινύλλια, αλλά νομίζω ότι – ειδικά
οι παλαιότεροι – καταλαβαινόμαστε.
Η δισκοθήκη μου, που αριθμεί (για να παινέσω και λίγο το
σπίτι μου) περί τα 1500 cds και 700 δίσκους βινυλλίου (μαζί με αρκετά
45άρια) περιέχει εντός της όλη τη διαδρομή μου έως τώρα. Και όταν λέω
διαδρομή, εννοώ, τόσο τη μουσική, όσο και την προσωπική διαδρομή μου.
Κάθε δίσκος κρύβει μια ιστορία. Κάθε cd ένα περιστατικό. Και τα θυμάμαι
όλα. Σας διαβεβαιώ. Το πρώτο cd που αγόρασα ήταν η «Οδός Νεφέλης» της
Χαρούλας (Αλεξίου). Δίσκους αγόραζα πριν αποκτήσω πικάπ. Μαζί με το φίλο
μου το Γιάννη αλωνίζαμε την Αθήνα – μικρά παιδιά – για να πάρουμε τους
δίσκους των αγαπημένων συγκροτημάτων μας. Η διαδρομή ROCK CITY
(Ακαδημίας) – HAPPENING (Χαριλάου Τρικούπη) είχε κάνει αυλάκι από τα all
star μας. Θυμάμαι που περιμέναμε στην ουρά να αγοράσουμε το «Black
album» των Metallica την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην Ελλάδα. Ο
Γιάννης ήταν ο δεύτερος που το πήρε στα χέρια του κι εγώ ο τρίτος. Πιο
συναρπαστική μάλλον θα είναι η αφήγηση εκείνου που ήταν πρώτος στην
ουρά, αλλά και η δική μου έχει το κατιτίς της.
Μην σας τα πολυλογώ. Λατρεύω την κάθε φορά που στέκομαι
όρθιος μπροστά στη δισκοθήκη μου, προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα
ακούσω. Νοσταλγώ τις εποχές που η μουσική πιανόταν με το χέρι και δεν
ήταν ολότελα άυλη, χωμένη σε ένα σκληρό δίσκο. «Πάρε 150.000 τραγούδια
που δεν θα ακούσεις ποτέ». Δεν είμαι οπισθοδρομικός. Ρομαντικός είμαι.
Θα ήθελα να είχα περισσότερους δίσκους και περισσότερα cds. Λυπάμαι που
δεν έχω λίγα χρήματα παραπάνω να ξοδέψω για τον εμπλουτισμό της συλλογής
μου. Και ελπίζω ο ανιψιός μου ο Οδυσσέας να εκτιμήσει τη συλλογή μου
όταν θα του τη χαρίσω. Όσο για εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές,
ελάτε κανένα βραδάκι να ακούσουμε καμιά μουσική. Ελάτε και θα σας πω
ακόμα περισσότερες ιστορίες.
Γιώργος Μυζάλης
