Έχω περίπου 3.000 βιβλία. Από εξαιρετικά επιτεύγματα της ανθρώπινης σκέψης, φαντασίας και αισθήματος, μέχρι αποδεδειγμένα αδιάφορα που μόνο χώρο πιάνουν. Συχνά μου ζητάνε φίλοι να τους δανείσω κάποια για να διαβάσουν στις διακοπές ή στα νοσοκομεία! Στον ελεύθερο χρόνο ή στις αρρώστιες. «Διάλεξε εσύ κάτι», λένε.
Αρχίζει το project. Μου αρέσει η διαδικασία. Διάλεξε βιβλίο για αυτόν τον σωματότυπο (ψυχοσύνθεση ήθελα να πω).
Για τα κορίτσια πρέπει να έχει και μια γενναία μερίδα παρέκβασης ερωτικής ιστορίας. Ας είναι για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αρκεί να έχει και λίγο λανθάνοντα έρωτα της κυνικής έφηβης «αντάρτισσας» με τον ιδεολόγο του πυρήνα…
Για τους φίλους κάτι που να ανατρέπει τις σιγουριές τους, να αλλάζει λίγο την τροχιά τους. Τελικά αυτή είναι η διαφορά. Στα κορίτσια δίνω κάτι που δικαιώνει τις μέχρι τώρα επιλογές τους και στα αγόρια κάτι που τις υπονομεύει. Στον καθένα ό,τι αντέχει. Στα κορίτσια έρωτα, στα αγόρια επανάσταση. Πριν από μερικά χρόνια θα ειρωνευόμουν το πρώτο και θα υπερασπιζόμουν το δεύτερο. Είμαι πια κοντά στο άλλο άκρο.
To 2008 έγραψα ένα τραγούδι με τίτλο “Νικημένοι”, το μελοποίησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και το τραγούδησε ο μακαρίτης Μάνος Ξυδούς και οι VOX. Στο ρεφρέν έλεγε:
«Σαν άλλοι ζήσαν την ζωή τους
σαν να έδιναν παράσταση
τώρα που στέγνωσε η ψυχή τους
παρακαλάνε για μια αγκαλιά
και όχι για μια επανάσταση».
«Σαν άλλοι ζήσαν την ζωή τους
σαν να έδιναν παράσταση
τώρα που στέγνωσε η ψυχή τους
παρακαλάνε για μια αγκαλιά
και όχι για μια επανάσταση».
Μαγκουφέψανε οι περισσότεροι. Όχι ότι δεν παντρεύτηκαν και δεν έκαναν παιδιά. Όχι ότι δεν είχαν και δεν έχουν πάντα ένα κορμί τα βράδια. Αλλά δεν μπήκαν τελικά στην θέση του άλλου. Μπήκαμε στην θέση του Παλαιστίνιου, του μαχητή του Μάρκος, του Σέρβου, του αδικημένου, του απεγνωσμένου, του ανυπεράσπιστου. Και πολύ καλά κάναμε, δεν μετανιώνω στιγμή. Πήραμε όλες τις θέσεις εκτός από μία. Εκείνης της ψυχής δίπλα μας. Που δεν χτυπούσαν κόκκινα τα νεύρα της και οι θυμοί της όταν βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, που χάζευε σελίδες με φορέματα όταν εμείς βλέπαμε το αρρωστημένο και βουλημικό μάτι του νεοφιλελευθερισμού να «ζαχαρώνει» τις ζωές μας, αλλά ήταν εκεί και το μόνο που ήθελε ήταν μια ζωή μαζί μας. Με τις φτήνιες της και τις κορυφές της. Με νοικοκυριό αλλά και πάθος. Με όση αλήθεια μπορούν να μαγειρέψουν και να φάνε το βράδυ δυο άνθρωποι. Ζωή ήσυχη, σε πρώτη ανάγνωση, αλλά στην ουσία με τόση ένταση που δεν την αντέχαμε, εμείς οι θεωρητικοί της φωτιάς.
Μια μέρα θα μπερδέψω τα βιβλία. Στα αγόρια θα δώσω τα «κοριτσίστικα». Μετά θα κατεβάσω το τηλέφωνο και θα κλείσω το κινητό.
Μια μέρα θα μπερδέψω τα βιβλία. Στα αγόρια θα δώσω τα «κοριτσίστικα». Μετά θα κατεβάσω το τηλέφωνο και θα κλείσω το κινητό.
..του Οδυσσέα Ιωάννου
