Από την προσπάθεια στην απροθυμία και, τελικά, στη ντροπή.Για το πολιτικοοικονομικό τέλμα κοινωνικών προεκτάσεων που βιώνουμε εθνικά, για μήνες πλέον, «επιστροφή» από το «όνειρο» δεν υπάρχει. Αυτό έχει δώσει τη θέση του σε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη.
Αξίες που κρατούσαν στιβαρές, ικανές να αντιμετωπίσουν σωρεία «εχθρών», πλέον λυγίζουν σαν χρόνια αγιάτρευτες. Η χαρά του να ζεις σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, με τον αέρα της συμμετοχής και της υπολογίσιμης άποψης, έχει ταξιδέψει χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Σταχυολογώντας κανείς από την ειδησεογραφία των τελευταίων δέκα ημερών, τα θέματα που αφορούν στην πολιτική αντιπροσώπευση και τη λειτουργία «ναών» της Δημοκρατίας -εντός και εκτός των τειχών- ερωτηματικά, οργή, θλίψη, και τελικά απαξίωση κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους.
Προ ημερών, ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής της Ελβετικής Βουλής, Ιωσήφ Ζησιάδης, μέσα από την εκπομπή «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα, κατήγγειλε ότι δεν προχωρά η φορολογική συμφωνία που έχει προτείνει από το 2005 η ελβετική κυβέρνηση στην ελληνική, καθώς «οι περισσότεροι βουλευτές (δεξιοί και ΠΑΣΟΚ) έχουν πάρα πολλά χρήματα εδώ στην Ελβετία. Έχω την εντύπωση ότι είναι προς το συμφέρον τους να μη δηλωθούν και να ανοίξουν όλοι οι λογαριασμοί, όπως εμείς θέλουμε να είναι με όλες τις χώρες του κόσμου». Σε συνέχεια της καταγγελίας, ο πρόεδρος του ελληνικού Κοινοβουλίου, ζήτησε κάθε διαθέσιμο στοιχείο για κατοχή τραπεζικών λογαριασμών στο εξωτερικό από πολιτικά πρόσωπα τα οποία τυχόν προέκυψαν από τους ελέγχους του υπουργείου Οικονομικών. «Η επιτροπή της Βουλής με την λήψη των σχετικών στοιχείων θα προβεί, όπου κριθεί απαραίτητο, σε επανέλεγχο των υποβληθεισών δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης», καταλήγει ο Φίλιππος Πετσάλνικος. Αυτόματα, στο μυαλό του πολίτη έρχεται ο προ δεκαετίας «νόμος περί ευθύνης υπουργών». Αρχικά αναρωτιέται, εξοργίζεται, θλίβεται και, τελικά, απαξιεί ακόμα περισσότερο.
Στις 20 Νοεμβρίου, στη νεοεκλεγμένη ισπανική Βουλή, η Ενωμένη Αριστερά επωφελήθηκε από τις τελευταίες εκλογές. Τα φλάς πέφτουν στη σαρωτική νίκη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος και στον καταποντισμό των Σοσιαλιστών, κι όμως λίγο ακούστηκε ότι η Ισπανία αποκτά για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια μια τόσο πολύχρωμη και πολυκομματική Βουλή. Δεκατρία κόμματα θα συμμετέχουν συνολικά στο νεοσυσταθέν Κοινοβούλιο. Μεγάλοι κερδισμένοι, εκτός από την Ενωμένη Αριστερά, οι καταλανοί εθνικιστές, το νεόδμητο Ριζοσπαστικό κόμμα των βάσκων αυτονομιστών, αλλά και ο πρώτος εκπρόσωπος των ισπανών αγανακτισμένων. Στο μυαλό του ισπανού πολίτη έρχεται μια διάθεση νεωτερισμού, πολιτικής ανατροπής που, όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα δώσει τη θέση της στον ωχαδερφισμό και σε επερχόμενη απροθυμία συμμετοχής. Μεσογειακό ταμπεραμέντο γαρ… Ο ίδιος ο νεοεκλεγείς indignado φοβάται μήπως το κίνημα που δημιουργήθηκε «διαλυθεί, αν δεν συνεργαστεί και με άλλους κοινωνικούς φορείς, όπως τα συνδικάτα. Η πάλη στο δρόμο είναι απαραίτητη, αλλά από μόνη της δεν αρκεί».
Όλα τα παραπάνω, την ώρα που οι αρμόδιες αρχές «έβαλαν λουκέτο» στο καφενείο της Βουλής της ΠΓΔΜ για 15 ημέρες, λόγω παραβίασης του νόμου περί απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Η αγορανομία διαπίστωσε ότι αρκετοί βουλευτές δεν τηρούσαν το νόμο που ψήφισε το νομοθετικό σώμα, καθώς στα διαλείμματα των συνεδριάσεων κάπνιζαν συστηματικά στο χώρο του καφενείου. Τώρα, η Βουλή πρέπει να καταβάλει και πρόστιμο 5000 ευρώ για την παραβίαση του νόμου περί καπνίσματος. Στο μυαλό του εκεί πολίτη έρχεται το αίσθημα δικαίωσης, και έτσι ξεφυσά ανακουφισμένος, στη συνέχεια απορεί αν θα τηρηθεί ο νόμος, αν θα εισπραχθεί το ποσό και, τελικά, πιθανόν να απογοητευτεί όταν διαπιστώσει ότι ο εκπρόσωπός του υποτροπίασε & το ποσό δεν κατατέθηκε. Παύει, λοιπόν, να ασχολείται.
Οι τρεις παραπάνω πολίτες δεν περιμένουν πια «γιατροσόφια» από τους άλλοτε πολιτικούς εκφραστές τους. Ζητούν –όσοι ακόμα τρέφουν ψήγματα ελπίδων- τα αυτονόητα: Απόδοση δικαιοσύνης, εκπόνηση λύσεων ή -έστω- παραδειγματισμό, αξίες που οι ίδιοι δεν έχουν πια τη δύναμη να επιδιώξουν για ν’ αποκτήσουν.
Όχι μόνο γιατί αναρωτιούνται, εξοργίζονται, θλίβονται, και τελικά απαξιούν. Απλάντρέπονται… γιατί βαρέθηκαν να ελπίζουν.
