"Ερχόμαστε εδώ γιατί έχουμε τη δυνατότητα της ψευδαίσθησης' την πιθανότητα ότι ακυρώνουμε για λίγες στιγμές το χρόνο" λέει η Α. "Κι επειδή στην παραλία διαπιστώνεις την ασταθή μελαγχολία της πόλης" συναινώ.
Είναι το σημείο που μπορώ να εστιάσω σ΄ αυτά που συμβαίνουν μέσα μου, γύρω μου, χωρίς την απειλή του χρόνου, την κατάρα που προξένησε το προπατορικό αμάρτημα.
Ιστιοφόρα γλείφουν τις κοιλιές τους στα κύματα, στο βάθος τα πλοία φεύγουν για Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόννησο. Λίγοι χλωμοί ταξιδιώτες με ολόιδια σακίδια ψάχνουν ένα διάλειμμα σαν κι εμένα, ένα Σαββατοκύριακο πνευματικής ανάτασης, ίσως.
Εκεί σταματάει ο χρόνος κι αρχίζει η ζωή, στην αναζήτηση ενός προορισμού. Ή είναι κάτι περισσότερο; Ένα σημείο ενδοσκόπησης, μακριά από τη βουή του κόσμου, γιατί μέσα μας όλοι έχουμε κρυμμένα τόσα ανείπωτα; Σε μια έστω, σύντομη απόδραση προσδοκούμε την μετατόπιση από την καθημερινή ζωή στην πραγματική ζωή.
Το τρομακτικό της υπόθεσης είναι ότι μες τη σύγχηση των γρήγορων ρυθμών, στο τέλος δεν ακούμε τίποτα, ούτε τον παφλασμό των κυμάτων, ούτε τις φωνές των γλάρων. Μες τη βιασύνη της, η ασθματική καθημερινότητα δεν έχει ήχους, ούτε πραγματικές εικόνες, ούτε
μυρωδιές. Ούτε καν εποχές έχει...
Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/12/blog-post_4520.html
