Σήμερα το πρωί
σηκώθηκα με
μια αίσθηση
βιασύνης.
Σε δυο ώρες
θα μας κόβανε
το ρεύμα, όπως
μας είχαν
ενημερώσει
ενημερώσει
από τη ΔΕΗ μερικές
μέρες πριν...
[προφανώς λόγω έργων], και έξω χιόνιζε. Ούτε ζεστό νερό, λοιπόν, ούτε θέρμανση, ούτε φως. Έπρεπε να τα κάνω όλα γρήγορα, πριν με προλάβει η διακοπή. Πλένοντας τα πιάτα και ζεσταίνοντας νερό για παν ενδεχόμενο, συνειδητοποίησα αυτό που μας διαφεύγει, όταν όλα δουλεύουν καλά, και δε μας λείπει τίποτα. Πόσο μη δεδομένα είναι ορισμένα βασικά πράγματα, και πόσο λίγη αξία
τους δίνουμε όταν είναι εδώ.
Σε άλλη περίπτωση δεν θα εκτιμούσα καθόλου τη δυνατότητά μου να κοιτάζω έξω το χιόνι, ενώ μέσα είναι ζεστά. Τη δυνατότητα μου να μαγειρέψω ένα φαγητό, να βράσω ένα τσάι, η να κάνω ένα μπάνιο. Και την άνεσή μου να έχω τα νεύρα μου ή κάποια κακοκεφιά.
Και, ξαφνικά, οι προτεραιότητες άλλαξαν, τα πράγματα πήραν τις σωστές τους διαστάσεις. Ούτε καιρός για χάσιμο, ούτε για γκρίνια η άλλες πολυτελείς »ανησυχίες».
Κάπως έτσι, νομίζω, μας βρήκε η Κρίση. Όταν ήσαν σερβιρισμένα όλα στο πιάτο, κι εμείς δεν είχαμε καμιά συνείδηση των πραγμάτων με αληθινή άξια. Τα θεωρούσαμε δεδομένα, και σπαταλούσαμε τη ζωή μας, δίχως έγνοια της πιθανής αναπάντεχης[;] »διακοπής ρεύματος».
Και τώρα που το ρεύμα διακόπηκε, πρέπει να κάτσουμε να σκεφτούμε τις πραγματικές μας ανάγκες, να βάλουμε προτεραιότητες, να εκτιμήσουμε καταστάσεις, να συγκροτηθούμε, ώστε όταν ξαναρθεί το ρεύμα, να μη μας βρει πάλι απροετοίμαστους.
Κάτω από το φως των κεριών, με δεδομένη τη δυσκολία, ας κάνουμε τους υπολογισμούς μας, ας χρησιμοποιήσουμε τη σκέψη μας με ψυχραιμία και ωριμότητα, και ας μην αφήσουμε
την ευκαιρία αυτή της περισυλλογής να πάει χαμένη. Μην τα ξεχάσουμε όλα όταν ανάψουν τα φώτα. Γιατί μετά, πάλι θα »τρέχουμε». Και θα’ χουν τελειώσει πια οι δικαιολογίες.
την ευκαιρία αυτή της περισυλλογής να πάει χαμένη. Μην τα ξεχάσουμε όλα όταν ανάψουν τα φώτα. Γιατί μετά, πάλι θα »τρέχουμε». Και θα’ χουν τελειώσει πια οι δικαιολογίες.
