Πολλά χρόνια φίλοι. Το «συνεργάτες» είναι δευτερεύον και ούτε θυμόμαστε πώς προέκυψε. Οι «Βυθισμένες άγκυρες» ήταν η αρχή. Μετά το «Στα είπα όλα», και «Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος». Ένα τραγούδι εδώ, δύο στον επόμενο δίσκο, τρία στον άλλο…
Ως παιχνίδι. Πολύ ΑΕΚ, πολύ μπάλα γενικώς, και ενδιαμέσως κανένα τραγούδι. Πριν δύο χρόνια μου είπε, δεν βαρέθηκες να είσαι guest στους δίσκους μου; πάμε να κάνουμε έναν ολόκληρο. Περάσαμε από πολλές φάσεις. Υπήρξε κάποια στιγμή που θυμωμένοι και οι δύο, είπαμε να κάνουμε έναν δίσκο που να αποτυπώνει αυτό τον θυμό, δίχως να πέσουμε στην παγίδα του στείρου καταγγελτικού λόγου, του προσχηματικά πολιτικού. Αλλά δεν είμαστε μόνο αυτό, και η καθημερινότητά μας δεν είναι μόνο αυτή. Φρέσκοι μπαμπάδες και οι δύο, δεν γίνεται να μην υπάρχει στον δίσκο και το σημάδι αυτής της ευλογίας. Και η χαρά, και ο έρωτας και οτιδήποτε συνεχίζει, πολλές φορές ανεξάρτητο ακόμη και από τη γύρω μας απόγνωση. Ναι, τα πάντα είναι πολιτικά, αλλά ας αφήσουμε τα μωρά μας απέξω…
Ο Μίλτος είναι από τους πλέον χαρισματικούς μελωδούς της γενιάς του. Γράφει, στροφικό, πλήρες τραγούδι, έχοντας αφομοιωμένη την μεγάλη παράδοση του ελληνικού τραγουδιού σε αυτό το άθλημα, στην μελωδία. Λαϊκός δημιουργός με ηλεκτρικές ανησυχίες…
Μας αρέσει ο δίσκος. Εννοώ πως είμαστε «εμείς» μέσα σε αυτόν τον δίσκο. Τα υπόλοιπα, δεν τα ξέρω. Το «Δικοί μου άνθρωποι», είναι για την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Το «Σκυλίσια μέρα» για τα καλοκαίρια της Νάξου. Ξανά και ξανά, ελπίζω.
Μας αρέσει ο δίσκος. Εννοώ πως είμαστε «εμείς» μέσα σε αυτόν τον δίσκο. Τα υπόλοιπα, δεν τα ξέρω. Το «Δικοί μου άνθρωποι», είναι για την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Το «Σκυλίσια μέρα» για τα καλοκαίρια της Νάξου. Ξανά και ξανά, ελπίζω.
