(από το ρήμα ψύχω,
δηλ. πνέω)
κυριολεκτικά
σημαίνει πνοή,
δηλαδή την
ένδειξη της
ζωής στο σώμα
η οποία
εκδηλώνεται
μέσω της αναπνοής.
Εντούτοις, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τις νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου και τη μετά θάνατον ζωή, με το τελευταίο να έχει κυριαρχήσει στη θρησκεία και τη φιλοσοφία.
Λόγω, της θρησκευτικο-φιλοσοφικής σημασίας της ψυχής, οι ορισμοί που υπάρχουν είναι πολλοί, με συνηθέστερο αυτόν που ορίζει την ψυχή ως ‘την άυλη ουσία του ανθρώπου η οποία αποτελεί την έδρα της προσωπικότητάς του, επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος, όντας η ίδια αθάνατη, και στη συνέχεια μεταβαίνει είτε σε κάποια άλλη κατάσταση, σε άλλο τόπο, είτε σε κάποιο άλλο σώμα’, βάσει καιτης Wikipedia, του διάσημου διαδικτυακού λεξικού.
Η ουσία αυτή, που ζυγίζει 29 γραμμάρια, σύμφωνα με τους σεναριογράφους τουHollywood, στον κόσμο, μα ιδιαίτερα στα κράτη της κρίσης, τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε μεγάλη δοκιμασία. Ολημερίς κι ολονυχτίς, ο πολίτης των κρατών αυτών (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) βάλλεται από ένα βομβαρδισμό πληροφοριών, ο οποίος του δημιουργεί σύγχυση, κατήφεια και τελικά τη στέρηση της επιθυμίας να ζήσει και να δημιουργήσει.
Ένας στους δύο Έλληνες λυγίζει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και αισθάνεται μελαγχολικός, πεσμένος, χωρίς καμία διάθεση για κάποια δραστηριότητα, επαγγελματική ή άλλη, σε καθημερινή βάση για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Παράλληλα, η σκέψη της αυτοκτονίας τριβελίζει το μυαλό ολοένα και περισσότερων, ενώ ένας στους πέντε εμφανίζει βαρύτερα και μόνιμα συμπτώματα που χρήζουν ψυχιατρικής φροντίδας, όπως αδιαφορία, αϋπνία, κόπωση, αίσθημα αναξιότητας, ελάττωση ή αύξηση όρεξης για φαγητό, μειωμένη ικανότητα σκέψης και συγκέντρωσης.
Τα στοιχεία δύο πανελλαδικών μελετών που διεξήχθησαν το 2009 και 2011 από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) καταγράφουν την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες.
Την άνοιξη του 2009 ανέφεραν το 47,2% των ερωτηθέντων ότι ένιωθαν μελαγχολικοί ή «πεσμένοι» σε καθημερινή βάση για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους το ποσοστό αυξήθηκε κατά 15,3%.
Ανοδικά ποσοστά καταγράφονται και σε ό,τι αφορά την τάση αυτοκτονίας, αλλά και στα περιστατικά κατάθλιψης. Τον περασμένο Απρίλιο 8 στους εκατό Έλληνες ποσοστό αυξημένο κατά 20,6% με το 2009, δήλωναν ότι εμφάνιζαν μια σειρά από συμπτώματα που - κατά τους ψυχιάτρους - αποτελούν καμπανάκι κινδύνου για την ψυχική υγεία του ατόμου, όπως αίσθημα θλίψης, ελάττωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης για κάθε δραστηριότητα, απότομη απώλεια ή αύξηση βάρους, υπερδιέγερση, αϋπνία, απώλεια ενεργητικότητας.
Η Ελλάδα σε κύνδυνο. Η Ελλάδα των δημοσίων υπαλλήλων, του ιδιωτικού τομέα, των κοινωνικών τάξεων, της κρίσης. Η τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν και η σαλαμοποίηση της κοινωνίας, έτσι ώστε διάφορες κοινωνικές ομάδες, να βρεθούν η μια απέναντι στην άλλη, ώστε να μη βρεθεί εκείνη απέναντι όλων.
Το γεγονός αυτό, βοήθησε πρόσκαιρα την κυβέρνηση να χειριστεί κάποιες καταστάσεις, αλλά από την άλλη λειτούργησε σαν μπούμερανγκ, αφού χάθηκε η αίσθηση του συνόλου στην κοινωνία, το οποίο είχε, ολέθριες συνέπειες για την αγορά με τελική συνέπεια, την ανεξέλεγκτη ύφεση που ζούμε.
Είναι, αλήθεια ένα επίτευγμα κι αυτό. Να διασπάσεις τους Έλληνες, που αν και έχουν στο αίμα τους τη φαγωμάρα, καταφέρνουν να είναι ενωμένοι, λες και τους έχεις κολλήσει μεταξύ τους! Η Ελλάδα, που μόνο η Σικελία ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις την οικογενειοκρατία, διασπάστηκε σε πολλά μικρά κομμάτια, που καθορίζονται πρωτίστως από το εισόδημα, αλλά και την δυνατότητα να το εξασφαλίζει κανείς στο μέλλον.
Κι όταν αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, όταν κάποιος για τους δικούς του λόγους δεν αντέχει άλλο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταλήξουμε σε απονενοημένες πράξεις, όπου ενας συμπολίτης μας αυτοκτονεί στην ίδια την πλατεία που κάποιοι Έλληνες απαίτησαν και τελικά απέκτησαν Σύνταγμα, κατοχυρώνοντας έτσι την Δημοκρατία!
Σύμφωνα με πληροφορίες, όπως αναφέρουν πλείστα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο αυτόχειρας άφησε σημείωμα στο οποίο αναφέρεται στους λόγους που τον οδήγησαν στο διάβημα αυτό, αναφερόμενος στην οικονομική του κατάσταση, στην ανέχεια του. Μεταξύ άλλων, στο σημείωμα που βρέθηκε πάνω του, ο 77χρονος έγραφε «Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου».
Θλίψη. Όργή. Αγανάκτηση. Μόνο αισθήματα πίκρας μπορεί να γεμίσουν οι ψυχές όλων των Ελλήνων από μια είδηση σαν κι αυτή. Αισθήματα αρνητικά που δύσκολα θα βρούν απάντηση από ένα πολιτικό προσωπικό που απέτυχε τα προηγούμενα χρόνια να δημιουργήσει συνθηκες ευνομίας και σταθερότητας στη χώρα. Αυτό το πολιτικό προσωπικό, αλλά και όσοι συμμετείχαν στο ‘πάρτι’ της προήγουμενης 30ετίας, είναι καιρός να βρει το δρόμο του εκεί στη λήθη της ιστορίας.
Αύριο κανείς δε δικαιούται να μιλά και να λέει δεν γνώριζα, δεν μπορούσα. Το μόνο που αρμόζει στην περίσταση, είναι ενός λεπτού σιγή. Κι έπειτα.. έργα κι όχι λόγια. Πράξεις! Οι ‘άλλοι’ δημιούργησαν αυτό το τέρας που κατατρώει τις σάρκες του, το τέρας του νεο-Έλληνα της απάθειας και του ατομικισμού.
Καιρός για ατομική ευθύνη.
ypsilantistzouros.blogspot.com
