κιόλας, να κρύψουν
τον χρόνο.
Η γυμνή σάρκα, βλέπεις, αποκαλύπτει και προδίδει, κράτα σφιχτά, την ωμή αλήθεια του κορμιού, που πάντα νιώθει πως μπορεί να ξεφωνίζει, στις μικρές ιδιαίτερες, λαχταριστές στιγμές του.
Ο πικρός χρόνος, από την άλλη, πάντα ακούραστος, μιλά δίχως γλώσσα και
γράφει επάνω μας, κάθε μικρή ή μεγάλη εμπειρία.
Σαν να φοράμε διαφορετικά, όλουσδιόλου ξέχωρα, χρωματιστά γυαλιά, έτσι
αλλιώς καταλαβαίνουμε τις ίδιες εικόνες, δίνουμε άλλη διάσταση στα ίδια
ακριβώς πράγματα, ενώ μαζεύουμε μνήμες, μικρά απέθαντα αναμνηστικά, έπειτα
σβήνουμε το φως και ξεπετάγονται πάλι εκείνες οι ζάρες, το στεγνό,
σταφιδιασμένο δέρμα, που σε κάνει να μετράς και να σου λείπουν μέρες. Πού να
πήγαν, άραγε, οι ερωτευμένοι μήνες;
Μόνο με την Τέχνη ακούς και βλέπεις δίχως προσωπεία την αλήθεια, δίχως να
κρατάς αμφιβολίες, ανοίγεις, γουρλώνεις τα μάτια κι αφήνεις τα αυτιά να
θαλασσοπνιγούν σε σιωπηλές κραυγές.
Γίνεσαι ένα με εικόνες, ίδιες με εκείνες της μάνας, της συζύγου, της ερωμένης,
ή της άγνωστης ηλικιωμένης, που έκλεισες τα μάτια από φόβο, μην αντικρύσεις
ένα στυφό κομμάτι του εαυτού σου.
Μια έκθεση ζωγραφικής μας προκαλεί, στην καρδιά της ζορισμένης Αθήνας, στην
Πλάκα, στο μουσείο Φρυσίρα, από 15 Μάη μέχρι το τέλος Οκτώβρη, έργα του
Γάλλου, εξπρεσιονιστή ζωγράφου Jean Rustin, που ώρες ώρες δεν αντέχεται,
μαζί με 31 έλληνες και ξένους δημιουργούς, όλοι “μιλούν” για το γυναικείο
σώμα. Το υμνούν, σε όλους του τους χρόνους, σε όλες τις στιγμές, η γυναίκα
δίχως να το πολυκαταλαβαίνουμε αποκτά μια λατρευτική αξία.
Ακολουθείς το κοπάδι, φορτώνεσαι από στατικές εικόνες μια παγωμένης
ομορφιάς, όμως όλα καταρρέουν, σταθερά και αμίληκτα, όλα υπενθυμίζουν τη
ζωώδη φύση μας.
Τι να έχει μεγαλύτερη αξία από την χαρά των χρόνων, ίσως η αποδοχή, ίσως η
σταθερή μάλλον μάταιη, άρνηση στην παγκόσμια συνείδηση, αυτή που σε θέλει
μονάχα καταναλωτή.
Όσο κι αν αρνιόμαστε τη φύση μας, όσο κι αν μας πείθουν πως έχουμε
ανάγκη από ένα σωρό φτιασιδώματα, η σάρκα θα δείχνει πάντα τη φθίνουσα
πορεία του χρόνου, ενώ η Τέχνη θα βοηθά, για να ανοίγουμε, έστω
πρόσκαιρα, τα μάτια και έτσι να συγκρούεται το υπερ-εγώ με το εγώ, αυτό το
άγνωστο πράμα που βρίσκεται ανάμεσα στη κοιλιά και στα γεννητικά μας όργανα.
Το ψέμα της Σάρκας στο μουσείο Φρυσίρα.
