Κυριακές στο
Μοναστηράκι,όπου
ήταν η γη της
επαγγελίας για
φτηνά πράγματα
κάθε λογής, για
όλα τα βαλάντια.
Σε νοητικό συναυλισμό η
ρήση »όλα τα σφάζω, όλα τα
μαχαιρώνω» δεν είναι μια
απλή έκφραση του συρμού,
η οποία έλκει την προέλευσή
της από κάποια
εκδοροσφαγεία του Δομοκού ή αλλαχού. Πρόκειται για νομοτεχνικά πονήματα,
που χάριν ευκολίας τα λέμε αντιρατσιστικά νομοσχέδια, προτάσεις νόμου,
συμπληρωματικές προτάσεις νόμου με διασταλτικές ή συσταλτικές ενίοτε
ερμηνείες και ούτω καθ΄ εξής….
Ο ένας είναι υπουργός. Του λένε «κατέβασε νομοσχέδιο», μετά τον αδειάζουν
μεγαλοπρεπώς και τον στέλνουν περίπου αδιάβαστο στη γενέτειρα, όπου κάτι
τέτοια εμείς εκεί τα συζητάμε στο »ΙL POSTO» τα καλοκαίρια. Ξέρει ο υπουργός
τι εννοώ. Ακολουθεί το επιχρυσωμένο χάπι. Όχι σχέδιο νόμου, αλλά πρόταση
νόμου, κοινή, των συνοδοιπόρων. Σφήνα τότε από Κουμουνδούρου, με δική της
πρόταση νόμου, διότι δεν είναι δυνατόν να κλέπτουν οι σύγχρονοι
κομιτατζήδες τας δικάς μας οπώρας. Από όποιο τηλεοπτικό παράθυρο και να
αγναντέψεις πήζει το μάτι σου στο νομοτεχνείο. Ρελάνς από Μαξίμου.
-Παλικάρια, συμπληρώνω τον υφιστάμενο από το 1979 και το λήγουμε ισοπαλία.
-Όχι, επιμένουμε, λένε οι δύο Καππαδόκηδες.
-Όχι εμείς κάνουμε μάνα διατείνονται ΄»οι συνιστάμενοι».
Και πάει λέγοντας…
Με τούτα και με εκείνα κάναμε άρχοντες κάτι μπουκαδόρους με μαύρα
κοντομάνικα, Χρυσαυγίτες κατ’ όνομα. Πιάνουν πόστα, αγκαλιά με την
ανασφάλειά μας, με την ανέχεια και τη μιζέρια μας. Μελανοχίτωνες των ημερών,
ψευτόμαγκες, πληρωμένοι με δημόσιο χρήμα. Είπαμε ότι η κρίση οδηγεί στην
αντίδραση, στη μαύρη αντίδραση ενδεχομένως. Όμως, ας ψάξουμε για κανένα
καθρέφτη. Κυρίως εκείνοι που διοικούν με συνοπτικές διαδικασίες, διατάγματα
και πολυνόμους με ένα άρθρο. Εντάξει, την πατρίδα τη σώσατε. Την παρτίδα,
όμως, της κοινωνικής αρμονίας μάλλον τη χάσατε…
Οδηγώντας μας στον μαζανθρωπισμό, μας διατάσσετε σε κοινωνικά εύθραυστα
αμυντικά συστήματα. Είμαστε, πλέον, σαν την αμυντική διάταξη ποδοσφαιρικής
ομάδας, που οι παίχτες, δηλαδή εμείς, είναι σαν να βγήκαμε από σανατόριο της
δεκαετίας του ‘30. Τον ΦΠΑ στην «κοινωνική» εστίαση τον απομείωσαν, σχεδόν
τον εκμηδένισαν οι Χρυσαυγίτες.
Καπηλεύονται για πλάκα τα πάντα. Μπλοκάρουν ένα ολόκληρο αστικό πολιτικό
σύστημα, το οποίο αργεί να μεταλλαχθεί και δυσκολεύεται στον μεταπρατισμό.
Δεν χρειάζονται νόμοι για δαύτους. Δεν χρειάζονται απαγορεύσεις.
Η Δημοκρατία δεν απειλείται από τους τυχάρπαστους ολετήρες της συγκυρίας,
αλλά από εμάς που υποτίθεται ότι τη δομούμε και την υπερασπιζόμαστε. Από μας
που αναζητούμε συνεχώς άλλοθι για τις αδυναμίες μας, για την ανεπάρκειά μας,
για τη βουλιμική μας ματαιοδοξία.
Όσο το σύστημα εξακολουθεί να καθιστά αντιπάλους κάτι μπλοφαδόρους
που παινεύουν την εθνικοφροσύνη, τόσο θα δυσκολεύεται να σκοράρει.
Όσο το πολιτικό κατεστημένο κλώθει στην προστατευμένη φωλιά του, τόσο θα
γεννά αδιέξοδα. Απαντήσεις ζητούν οι πολίτες. Προσπαθούμε καιρό τώρα να
βρούμε τα μίλια μας με σας τους, υποτίθεται, αποφασίζοντες.
Τι, στο καλό θέλετε να μας πείτε για τους χρόνους που έρχονται;
Ο ρατσισμός είναι μάστιγα. Είναι η επιτομή των πιο άθλιων ενστίκτων του
ανθρώπινου είδους. Τους ρατσιστές, όμως, με υπομονή και στρατηγική μπορείς
να τους πολεμήσεις. Όποιος, έστω και για μια φορά στη ζωή του, έτυχε να
σφίξει το χέρι του Μαντέλα το ξέρει καλά.
Νόμοι και νομοπλασίες κοσμούν χρόνια τώρα τα κομματικά οστεοφυλάκια.
Είναι ώρα να ξεκινήσουμε πάλι από τα βασικά. Οι Χρυσαυγίτες θα γίνουν
καταστατική ανάμνηση, όταν οι πολιτευόμενοι θέσουν τον δάκτυλον επί τον
τύπον των ήλων. Τα υπόλοιπα είναι άσφαιρα πυρά που οι λακέδες της πολιτικής
και οι δημοσιολογούντες δορυφόροι τους αρέσκονται να χρησιμοποιούν, όπου
βρούν τηλεοπτικό ξέφωτο…
