φωτογραφία δύσκολα
με διακρίνεις.
Είναι ένα τεστ κυήσεως, θετικό, με ημερομηνία 9 Μαΐου του 1978. Γεννημένος θρεφτάρι στις 2 Ιανουαρίου του ’79, πρέπει να συνελήφθην γύρω στο πρώτο δεκαήμερο του περασμένου Απρίλη. Γι’ αυτό και δεν είμαι αναγνωρίσιμος: επειδή έχω μέγεθος κόκκου ρυζιού.
Βέβαια, αυτό που είμαι σήμερα, προϊόν αναρίθμητων επιρροών, δεν προϋπήρχε. Ωστόσο η βάση, ο καμβάς του εαυτού μου, είχε σχηματισθεί.
Για πολλούς ανθρώπους, η σκέψη πως τα πάντα είναι προκαθορισμένα, το δημιούργημα ενός ασύλληπτου δημιουργού, είναι ανακουφιστική, παρήγορη κι ωραία όπως μονάχα οι μύθοι είναι ωραίοι - το άυλο, άχρονο χέρι που με το άγγιγμά του έκανε το τίποτα παν.
Και για άλλους -ανάμεσά τους κι εγώ- το ενδεχόμενο πως όλα μα όλα (το σύμπαν, ο γαλαξίας μας, ο ήλιος, η Γη, ο άνθρωπος) προέκυψαν απλώς από μια σειρά συγκλονιστικές συγκυρίες, μοιάζει ακόμα πιο μαγευτικό.
Ένα αγόρι γεννημένο το 1901. Ένα κορίτσι γεννημένο το 1913. Ένα άλλο αγόρι του ’19 κι ένα άλλο κορίτσι του ’23. Κι έπειτα από μερικές δεκαετίες, γεμάτες κι αυτές από συμπτώσεις, από ευτυχείς, τυχαίες στιγμές, δυο πιτσιρίκια είκοσι και είκοσι δύο ετών (η Κατερίνα και ο Τάσος) γνωρίζονται κι ερωτεύονται.
Η μάνα μου ήθελε μονάχα ένα παιδί. Ως η μικρότερη από τέσσερα αδέλφια, λαχταρούσε να δώσει την αποκλειστική αφοσίωση που η ίδια δεν έλαβε ποτέ. Ωστόσο, η πρώτη της εγκυμοσύνη έληξε άδοξα, με αποβολή στον τρίτο μήνα.
Αν το πρώτο εκείνο παιδί είχε γεννηθεί, θα μου είχε πάρει τη θέση (άλλο που δεν θα το μάθαινα ποτέ). Μπορεί να ήταν φτυστό εγώ ή να μη μου ’μοιαζε καθόλου, να ’χε τον ίδιο χαρακτήρα ή να ’ταν τελείως διαφορετικός άνθρωπος από μένα. Ίσως φανεί αφελές, αλλά θα ’θελα να του ζητήσω συγγνώμη, και να το διαβεβαιώσω, στην ανυπαρξία απ’ όπου έφυγε και στην οποία επέστρεψε τόσο βιαστικά, ότι θα μεγάλωνε σκασμένο από αγάπη - όπως κι οποιοδήποτε άλλο αγόρι ή κορίτσι προέκυπτε, αν το φλογερό εκείνο βράδυ του Απριλίου, αντί για ένα συγκεκριμένο Υ χρωμόσωμα με σεβντά και κωλοπιλάλα για το αφράτο γκομενάκι του ωαρίου, είχε τερματίσει πρώτο κάποιο άλλο.
Κρατώ στα χέρια μου το χαρτί του γυναικολόγου, κοιτώντας το συν (+) που σημαίνει «Τα κατάφερα!».Έπειτα το βλέμμα μου γυρίζει στο Κουτάβι, τη δικαίωση του έξι χιλιοστών εαυτού μου: δεν υπήρξα τζάμπα: αγάπησα κι αγαπήθηκα.
Μεγάλη τύχη το τυχαίο.
www.protagon.gr
