ήταν χώρα του ράγκμπι.
Στα gaelic, τη δική
τους γλώσσα με ρίζα...
στα κέλτικα την Ουαλία την
αποκαλούν CUMRU που -σε
ελεύθερη μετάφραση-
σημαίνει η χώρα των πολλών
αντιθέσεων.
Λατρεύουν τη μπύρα,
συγκινούνται με τη φωνή
της Σίρλει Μπάσεϊ και του
Σερ Τομ Τζόουνς,
περηφανεύονται για τους
δύο ηθοποιούς με την χαρακτηριστική ίδια χροιά στη φωνή αλλά ιδίως
προφορά, πράγμα φυσιολογικό αφού γεννήθηκαν σε γειτονικά κοντά στο Port
Talbot, τον σερ Αντονι Χόπκινς και τον αείμνηστο Ρίτσαρντ Μπάρτον (του
οποίου το καονικό όνομα ήταν Τζένκινς παρεμπιπτόντως).
Δεν είναι το ίδιο παθιασμένοι με το ποδόσφαιρο όπως με το ράγκμπι, ωστόσο
δεν παύουν να το βλέπουν σαν μία μορφή διασκέδασης. Τους χάρισε κάποιες
χαρές αλλά διαχρονικά περισσότερες λύπες.
Από το 1958, όταν η ομάδα που καθοδηγούσε ο μεγαλύτερος φορ που έβγαλε η
χώρα, ο Τζον Τσαρλς, έφτασε στα προημιτελικά του Μουντιάλ της Σουηδίας
αποκλειόμενη από το γκολ του νεαρού Πελέ κόντρα στη Βραζιλία, δεν είδαν ξανά
άσπρη μέρα. Το 2004 στο δρόμο για το EURO που αποτέλεσε τη δική μας
τεράστια στιγμή, οι Ουαλοί έφτασαν μία ανάσα από το να προκριθούν. Όμως,
στα μπαράζ τους λύγισε σε διπλά ματς η Ρωσία, πετυχαίνοντας τη κρίσιμη νίκη με
1-0 στο Κάρντιφ μετά το 0-0 της Μόσχας.
Το 1985, με τον Ίαν Ρας και τον Μαρκ Χιουζ στην ενδεκάδα, έφτασαν πάλι
κοντά στο όνειρο και πλησίασαν το μουντιάλ του Μεξικού, έχοντας διαλύσει την
Ισπανία 3-0 και φέρνοντας 1-1 στο φινάλε με τη Σκωτία. Ήταν το ματς που
κέρδιζαν και έπαιρναν την πρόκριση μέχρι το 85’, όταν με πέναλτι του Κούπερ,
ήρθε η μοιραία ισοφάριση και δεν άντεξε η καρδιά του Σκωτσέζου τεχνικού –
θρύλου Τζοκ Στιν που πέθανε στον πάγκο από την υπέρμετρη συγκίνηση,
έχοντας δίπλα του ως βοηθό τον (μετέπειτα Σερ) Αλεξ Φέργκιουσον.
Η Ουαλία εδώ και λίγες εβδομάδες έχει πια διπλή εκπροσώπηση στην
Πρέμιερ Λιγκ. Η Σουόνσι, που ήρθε για να μείνει καθώς φαίνεται, πήρε φέτος
και το Λιγκ Καπ και θα εκπροσωπήσει την Αγγλία στο Γιουρόπα Λιγκ! Η Κάρντιφ
από την άλλη πλευρά που τα τελευταία πέντε χρόνια είχε κάνει άλματα, μετά
τους χαμένους τελικούς στο Κύπελλο το 2008 και στο Λιγκ Καπ το 2012,
κατάφερε να βγει πρωταθλήτρια στην Τσάμπιονσιπ και να πάρει το εισιτήριο της
ανόδου!
Οι μέρες που ζει η χώρα ποδοσφαιρικά είναι σημαντικές, αλλά όπως έγραψε
πολύ σωστά κάποιος φίλαθλος στο site της Independent «Είναι άλλο το ουαλικό
ποδόσφαιρο και άλλο το ποδόσφαιρο στην Ουαλία. Μην μπερδεύουμε τα δύο
πράγματα αφού, η εθνική ομάδα δεν ακολουθεί τα χνάρια των συλλόγων πλην,
όμως, εμείς δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ!»
Και όντως έτσι είναι. Όλα αυτά τα χρόνια όπου οι νίκες είναι η εξαίρεση και οι
ήττες ο κανόνας, το γήπεδο συνεχίζει να γεμίζει! Πιθανώς η εξήγηση κρύβεται
σε ένα μήνυμα στο site του BBC από ένα μετανάστη Ουαλό στην Αυστραλία, ο
οποίος πρόσφατα ταξίδεψε μέχρι τη χώρα του ξανά για να δει απλά ένα ματς της
εθνικής ομάδας!
«Αυτή η ομάδα που εκπροσωπεί τη χώρα είναι κομμάτι από την ψυχή μου, ενώ η
ομάδα που αγαπώ και υποστηρίζω απλά κομμάτι από την καθημερινότητά μου».
Δεν είναι μία καταπληκτική υπενθύμιση προς όλους μας που γκρινιάζουμε για την
εθνική μας ομάδα με το παραμικρό, λησμονώντας τι μας έχει χαρίσει από το
2004 και έπειτα;
