να πλευρίσω γλυκά το
θυμικό μας.
Τον πολύπαθό μας ψυχισμό, αυτόν που ‘χει πάρει επ’ ώμου τα προβλήματα της καινούργιας εποχής, αναπολώντας πιο ήρεμες περιόδους με ασφαλέστερα ρευστά χρήματα στο πορτοφόλι. Για τότε, όχι πολύ μακριά, λέω. Που μπορούσαμε να κάνουμε και δυο-τρία ή και πέντε χατίρια στον εαυτό μας, άσχετα αν στην πραγματικότητα τρέχαμε πάντα σα Βέγγοι, λέγαμε –είχαμε το πλεονέκτημα- να κουβεντιάσουμε με το μικρούλι εγώ μας για το αν θέλουμε να κατέβουμε μια απλωτή την Έρμου ως τα κάτω, «χαζεύοντας» για παράδειγμα κανένα ρούχο. Ή για τότε, που προγραμματίζαμε ένα ταξίδι διαφυγής σε χωροχρόνο δικό μας κι είχαμε τη σιγουριά ότι μπορούμε να το στηρίξουμε οικονομικά.
Οκέι. Και τώρα που μας λείψανε πολλά, τι επιλογές έχουμε; Θέλετε-έχετε τη διάθεση να πιάσει κάθε πολυκατοικία και μια ταράτσα, όπως στη γνωστή ταινία του Λάκη και να ουρλιάζουμε τα ψυχολογικά μας. Και τι παραπάνω θ’ αποδώσει αυτό, πέρα από στιγμιαία εκτόνωση και κάψιμο φωνητικών χορδών; Τα ελάχιστα αναμενόμενα…
Βγες έξω, θα αντιπροτείνω εγώ. Και κάν’ το εναλλακτικά, όπως εναλλακτικά λειτουργείς έτσι κι αλλιώς κι ίσως να μην έχεις προλάβει να τ’ αντιληφθείς. Στοιχηματίζοντας να μη ξοδέψεις λεφτά ή αποφεύγοντάς το απλώς. Βλέποντας φίλους σε χαλαρές βόλτες στις όμορφες γειτονιές της πόλης και τις ανάλογες στάσεις σε μαγικά σημεία. Απ’ το να μείνεις μέσα σε τέσσερις τοίχους ν’ ανακυκλώνεις στο μυαλό σου τα πολυσυζητημένα και τα γνωστά σε βαθμό δυσανεξίας, ένας ωραίος περίπατος μ’ εμπιστεύσιμη συντροφιά. Προτίμα βαθύ απογευματάκι κι ας έχει ζέστη, οι υπερήλικοι που θα συναντήσεις στο δρόμο, αποδεικνύουν ότι δε κινδυνεύεις από αποπληξία ή μίνι εγκεφαλικό. Οπότε, μπορείς άνετα να πιεις μια μπυρίτσα συνοδεία ηλιοβασιλέματος, αν ειδικά κυλήσεις προς Μοναστηράκι-Θησείο ή Ακρόπολη, θα δεις πολλές παρέες μικρές ή μεγαλύτερες, να ‘χουνε σταθεί να ξαποστάσουν στα τοιχαλάκια του πεζόδρομου μ’ ένα αναψυκτικό στο χέρι, αν δεν υπάρχει το κατιτίς παραπάνω, ν’ ανέβουν σε κάποια από τις ταράτσες στα κοντινά μαγαζιά. Εσύ μπορείς κι αλλιώς, επεξεργάσου το σα σκέψη.
Και στάματα όλο αυτό το –αναπόφευκτο συχνά- κολλητηλίκι με τη γκρίνια, την «αδιαθεσία» και τη μιζέρια, κοντεύει να σου γίνει έξη.
Ζεις σε μια από τις πιο ονειρικά παραθαλάσσιες χώρες, είσαι καθ’ ύλην ύποπτος/η ότι έχεις κοντά σου ή σχεδόν κοντά σου παραλία και την αφήνεις να σκάει το γοητευτικό της κυματάκι, ανεκμετάλλευτη από σένα. Βρες ένα καλό προσβάσιμο σημείο, απέφυγε ξαπλώστρες κι εξαναγκαστικούς λογαριασμούς σε καφέδες χάριν της ομπρέλας, εσύ έτσι κι αλλιώς τον ήλιο ψάχνεις και καλά θα κάνεις να συνεχίσεις να τον ψάχνεις. Ιδανικά σημεία στο Σαρωνικό από την εδώ του μεριά, αριστερά της Βάρκιζας λίγο πιο πέρα από τις πληρωτέες πλαζ. Αν είσαι ακόμα τυχερός/ή να ‘χεις ΙΧ, ένα βλεμματάκι ακόμα κι έχεις βρει το μαγικό σημείο ν’ αράξεις ελεύθερα και με τον οικονομικότερο καντινιέρη δίπλα σου και μια θάλασσα αμμουδερή, όπου αν δεν βρίσκεσαι Κυριακή μεσημέρι, μέχρι και Κυκλάδες μπορεί να σου φέρει στο νου, αρκεί να το ‘χεις λίγο σα διάθεση. Ή αλλιώς, πάρε συγκοινωνία από Σύνταγμα για Λαγονήσι κι έφυγες αυθημερόν ταξίδι με εισιτήριο τοπικής συγκοινωνίας.
Γι αυτό σου λέω: Έξω, ψάξε να βρεις τον ελληνικό ήλιο, αυτόν που άλλοι λαοί χρυσοπληρώνουν για να απολαύσουν λίγες μονάχα μέρες της γκρίζας ζωής τους κι εσύ τον έχεις δεδομένο, συχνά τον υποτιμάς κιόλας. Κι ως την επόμενη φορά, να ‘χεις πάρει το χρωματάκι σου το μεσογειακό. Έχεις σκεφτεί άλλωστε πόσο σου πάει;
Γιάννης Φιλιππίδης
