αλλά πιο δύσκολο
δημοσίως.
Ο διάσημος πίνακας "Nighthawks" του Edward Hopper έχει ήδη αναλυθεί αρκετά ως τώρα και δε χρειάζεται άλλη ερμηνεία, κι όμως, εγώ θα την επιχειρήσω.
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός περί τέχνης για να καταλάβεις ποια είναι η ατμόσφαιρα: τρεις πελάτες κι ένας υπάλληλος (μαγαζάτορας;) σε ένα diner κάπου σε μία πόλη της Αμερικής –μάλλον στο Μανχάταν. Είναι νύχτα, οι δύο, ένας άντρας και μία γυναίκα προφανώς γνωρίζονται γιατί κάθονται μαζί. Όμως δε φαίνεται να μιλάνε, και από το ύφος της γυναίκας φαίνεται σα να είναι τσακωμένοι ή απομακρυσμένοι, απογοητευμένοι. Είναι εραστές ίσως, γιατί τα χέρια τους μοιάζουν να ακουμπιούνται. Και απέναντί τους, ένας άντρας μόνος του, με γυρισμένη την πλάτη, τρώει μόνος του.
Και οι τέσσερις μοιάζουν μόνοι τους, ακόμα και οι δύο που κάθονται κοντά, κάτι που επαναλαμβάνεται σε όλους τους πίνακες του Hopper με διάφορες παραλλαγές: η μοναξιά. Σα να φωτίζονται από ένα προβολέα στο σκοτεινό περιβάλλον που κάνει τη θλίψη ακόμα πιο έντονη. Είναι από τους πίνακες που δε χορταίνω να κοιτάζω.
Γάλλος στρατιώτης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Υπάρχει κάτι που κάνει αυτούς που τρώνε μόνοι τους δημόσια ή θαρραλέους ή θλιβερούς, ή θλιβερά θαρραλέους ή θαρραλέα θλιβερούς; Πάντως είναι κάτι που λίγοι μπορούν να το κάνουν, ακόμα λιγότερο από αυτούς που πάνε μόνοι τους σινεμά. Όταν πηγαίνεις μόνος σου σινεμά κάθεσαι ωραία ωραία στο σκοτάδι και το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις κάποιον να συζητήσεις την ταινία. Όταν όμως τρως μόνος σου, πρέπει να υποστείς ένα μισάωρο κατά το οποίο αν δεν είσαι συνηθισμένος ή άνετος, νομίζεις ότι σε κοιτάνε όλοι με συμπόνια.
Από το blog Media του Brian Edwards:
Το φαγητό δεν είναι μόνο ζήτημα του να διατηρηθεί ζωντανό το σώμα αλλά και κοινωνικής συναναστροφής και ομαδικής δραστηριότητας. Το να τρως μόνος σου στο σπίτι σου είναι κάτι που γίνεται εύκολα αλλά το να τρως μόνος σου σε διάσημο χώρο προκαλεί υποψία για προσωπική αποτυχία.
Η υποψία προσωπικής αποτυχίας και ο πίνακας Nighthawks έκανε έναν άλλο μεγάλο καλλιτέχνη, τον Tom Waits, να γράψει ένα τραγούδι που περιγράφει έναν άντρα που τρώει μόνος του λουκάνικα με αβγά σε ένα diner σκεπτόμενος κάποια αποτυχία, μέχρι να έρθει η σερβιτόρα να πάρει παραγγελία:
(In a Cadillac With Susan Michelson)
nighthawks at the diner
of Emma's 49er, there's a rendezvous
of strangers around the coffee urn tonight
all the gypsy hacks, the insomniacs
now the paper's been read
now the waitress said
eggs and sausage and a side of toast
coffee and a roll, hash browns over easy
chile in a bowl with burgers and fries
what kind of pie?
In a graveyard charade, a late shift masquerade
2 for a quarter, dime for a dance
with Woolworth rhinestone diamond
earrings, and a sideway's glance
and now the register rings
and now the waitress sings
(chorus)
the classified section offered no direction
it's a cold caffeine in a nicotine cloud
now the touch of your fingers
lingers burning in my memory
I've been 86ed from your scheme
I'm in a melodramatic nocturnal scene
I'm a refugee from a disconcerted affair
as the lead pipe morning falls
and the waitress calls
Aπό την άλλη, είναι και κάτι που μπορεί να κάνει και ο Mister Bean
