και ανία. Βορίδης.
Πριν κάνα χρόνο τον θεωρούσα ως μια πολύ επικίνδυνη προοπτική για την ηγεσία μιας νεοφιλελεύθερης συμμαχίας με πολλά ενσωματωμένα ακροδεξιά φυντάνια. Μπα, λίγος. Μπορεί να το καταφέρει δηλαδή, αλλά σε μία τελειωμένη ελληνική κοινωνία. Ξεδοντιασμένος, δίχως το τσεκούρι του, με τους επικοινωνιολόγους του να του έχουν προϋπολογίσει πως χρειάζονται περίπου 1.500 ώρες κοστουμάτης και ψύχραιμης τηλεοπτικής παρουσίας για να ξεπλυθεί από την περίφημη φωτογραφία, και τον Πρετεντέρη να έχει αναλάβει υπεργολαβία να του εξασφαλίσει τουλάχιστον τις 1.000. Μειδιά συχνά στα πάνελ γιατί ξέρει πολλά αλλά υπομένει τους άσχετους συνομιλητές του - υποδύεται πως γνωρίζει τους κανόνες του τηλεοπτικού διαλόγου, πουλάει επιστημονική επάρκεια, καμώνεται πως παράγει πολιτική και πως κατεβάζει εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές ιδέες, αλλά μόλις πιάνει το μικρόφωνο σε συγκεντρώσεις και συνέδρια νεοδημοκρατών, η χαρά δεν τον αφήνει…
Σιχαίνεται τους Αριστερούς. Όταν αναφέρεται σε αυτούς μου θυμίζει μια φράση του Κλιντ Ήστγουντ: "Θα σου βγάλω τα μάτια και θα κατουρήσω μέσα στο κρανίο σου". Ονειρεύεται την ανεπίστρεπτη πόλωση. Τότε που θα ενώσει κάτω από το καλοραμμένο του τίποτα όλους εκείνους που σιχαίνονται τους Αριστερούς. Και θα ξεθάψουν τα τσεκούρια. Τον έχω ικανό να ράψει και στολή. Αν δεν την έχει ήδη ράψει. Δεν μιλάει, βέβαια, σαν τον μέντορά του, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ή, τουλάχιστον, προσπαθεί. Δήθεν ευγενικός, μορφωμένος, ένα σκαλί πάνω από τον αμόρφωτο, βλάχο, δικτατορίσκο με το μουστάκι, επιπλέει σπεκουλάροντας στο εμφυλιοπολεμικό μίσος. Άλλοι αυνανίζονται με playmates και άλλοι με τις φωτογραφίες της Βάρκιζας. Αλλά επ’ αυτού δεν μας πέφτει λόγος. Φαντάζομαι πως θα αναγνωρίζει και θα αποδέχεται ανάλογα "δύσκολα βίτσια" και σε άλλους συνανθρώπους του όπως, για παράδειγμα, τους ομοφυλόφιλους.
Βέβαια, οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν είναι δίκαιο να σε κυνηγάει για πάντα μια φωτογραφία από τα νιάτα σου. Ναι, όταν απεικονίζεσαι να κατουράς στον δρόμο στην πενταήμερη ή να πετάς μια τούρτα σε έναν συμμαθητή σου. Κάποιες άλλες φωτογραφίες φαντάζουν οριστικές. Όπως οριστικό θα ήταν όποιο θύμα έβρισκε εκείνο το βράδυ στον δρόμο του.
Δεν έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες. Ούτε οι υπουργοποιήσεις, ούτε ο δήθεν πολιτικός πολιτισμός, μπορούν να κρύψουν πως όλα αυτά τα θεωρεί αναγκαία κακά για τον στόχο. Πόσο μάλλον η επίκληση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας! Βρυχάται, δηλώνοντας το παρόν, χρησιμοποιώντας ό,τι ποιο σκοτεινό και μαύρο μπορεί να γεννήσει ένα ανθρώπινο μυαλό. Γατάκι. Πιστεύει πως είναι το μέλλον. Μπορεί. Αλλά μόνο για καμιά επταετία, δεν τον κόβω για περισσότερο…
