τους οδηγεί σε ένα παιχνίδι αμείλικτης εξουσίας.
Τεχνηέντως με στρατηγική που λυγίζει γόνατα αδυνάτων, δημιουργούν λόγους, με λέξεις που υποκρύπτουν φόβο. Οι χειριστές του φόβου, κλονίζονται στην ιδέα της απώλειας του στόχου, της δόξας, της ευημερίας, της οικονομικής άνεσης, μα πάνω απ’ όλα τρέμουν μη χάσουν την εξουσία. Έχουν, όμως, ένα πλεονέκτημα υποκριτικής τέχνης που εξασκούν καθημερινά, θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.
Όλοι φοβόμαστε κάτι. Δεν ξέρω τι είναι φόβος για τον καθένα
από εσάς, αλλά ξέρω πως σίγουρα υπάρχουν τρωτά σημεία, άλλοτε ορατά και άλλοτε
βαθιά κρυμμένα χαμένα πίσω από την υποτιθέμενη ζωή μας.
Αυτά, είναι τα όπλα μας. Προς τα πού τα στρέφουμε, όμως;
- Σε εμάς. Με
στόχο την αυτοκαταστροφή.
- Στους
άλλους. Για να πατήσουμε επί πτωμάτων…
- Στην
ελπίδα. Επιδιώκοντας την εξυγίανση ή την εξέλιξή μας.
Φοβάμαι πως ο φόβος μας κυβερνά. Στην καθημερινότητα μας,
στις προσωπικές και επαγγελματικές μας επιλογές. Στις κοινωνικές μας
υποχρεώσεις. Μα το χειρότερο απ’ όλα; Διαπράττεται μέγα έγκλημα, όταν ψηφίζουμε
υπό το βλέμμα αυτού που μας κάνει να τρέμουμε.
Τι σημαίνει ¨δεν ήξερα τι με περιμένει¨; Την πάτησα εκ’ των
υστέρων;
Πόσες φορές ακόμα θα μας ποδοπατήσουν;
Αλήθεια, τι άλλο έχεις να φοβηθείς;
Χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Αναλώνουμε τη ζωή μας άσκοπα,
ανούσια, αχρωμάτιστα, ασυναίσθητα. Πληγώνουμε κάθε τι, που μας αγαπά.
Επιβιώνουμε χωρίς κύρος, χωρίς εργασία.
Να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, λένε οι ειδικοί. Να
κοιτάξεις κατάματα το τέρας που σε κυνηγά και να αντισταθείς. Πολλές οι μάχες.
Πολλά τα τέρατα. Πολλοί οι φόβοι…
Φοβάμαι πως ο φόβος μας κυβερνά. Αυτό το επίκτητο συναίσθημα
που αποθηκεύεις στη μνήμη σου όταν είσαι ακόμα μωρό, σε ακολουθεί πάντα.
Φοβάμαι πως ο φόβος μας κυβερνά… κυριολεκτικά και
μεταφορικά. Όπως κι’ αν το ερμηνεύσεις ο
φόβος υπάρχει στο βλέμμα σου, στο άγγιγμά σου, στον λόγο σου, στο παγωμένο σου
χαμόγελο.
Φοβάμαι πως και αύριο… ο φόβος θα συνεχίσει να μας κυβερνά,
αν εμείς το επιτρέψουμε. Χρειάζεται μόνο να κοιτάξουμε κατάματα την
καταχωνιασμένη μας αλήθεια και να αποτινάξουμε το υπερεκτιμημένο μας «εγώ».
