Επειδή ως Ελληνας είμαι κι εγώ... κομπλεξικά περήφανος για την πατρίδα μου, πιο πολύ μ’ ενοχλεί να μου τη λένε οι... Τούρκοι ότι είμαστε άφραγκοι και ΖΗΤΙΑΝΟΙ παρά να μας το λέει η Δύση ολόκληρη. Από Βρυξέλλες έως Ουάσινγκτον, άντε κι ανατολικά από Κατάρ μέχρι Κίνα. Αλλά όχι να το ακούω κι απ’ τους Τούρκους, όπως τα ’χωσε ο «γραφικός» τους αντιπρόεδρος, που έχω την υποψία ότι εκφράζει την πλειονότητα των γειτόνων μας.
Δύο γενιές τουλάχιστον μεγάλωσαν με το κόμπλεξ της Ευρωπαϊκής Ελλάδας απέναντι στη χώρα που πήγαινε μπροστά και έθετε στα λόγια έστω «βέτο» και είχε και κατά κεφαλήν εισόδημα να φάν’ κι οι «κότες» Βουλγαρίας. Και τώρα; Τώρα μας αποκαλούν ζητιάνους... οι Τούρκοι! Γίναμε κυριολεκτικά ρεζίλι των σκυλιών. Κυριολεκτικά ξαναλέω. Δεν υπεισέρχομαι καν στην ουσία της υπόθεσης, γιατί δεν... μας συμφέρει.
Τι να συζητήσουμε; Το αν... ζητιανεύουμε ή όχι; Απ’ όποια πλευρά κι αν το πάρεις, με απλωμένο το χέρι είμαστε. Ελεήστε, επιμηκύνετε, αναδιαρθρώστε, όλα τον ίδιο παρονομαστή έχουν... Σε τι να επιχειρηματολογήσουμε; Το αν κλείνουν τα εργοστάσιά μας ή όχι; Αμάν- αμάν, εφέντ’, δύο δεκαετίες πίσω είσαι! Τα εργοστάσια τα κλείσαμε από το ’85-’90. Τώρα κλείνουν τα εμπορικά, τα... περίπτερα, ακόμη και τα στέκια των πλανόδιων.
Αλλού τα κομπλιμέντα, λοιπόν, εκτός κι αν σταθούμε στο ότι είναι ψέμα το ότι ξεπουλάμε τα πάντα, αλλά δεν βρίσκεται κανείς να τ’ αγοράσει. Ε όχι, μπουνταλά αγά Τούρκε, δεν ξε-που-λά-με. Απλώς τα ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ, αλλά οι διεθνείς αγορές δεν έχουν πιάσει ακόμα την ουσία της διαφοροποίησης. Ας ελπίσουμε για το καλό όλων των χωρών να αντιληφθούν σύντομα την τεράστια επενδυτική ευκαιρία που χάνουν, αλλιώς, αν ΔΕΝ προλάβουν, αυτοί θα βγουν χαμένοι!
Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους εξηγήσουμε ότι τα «φιλέτα» δεν είναι για να τα τρως αλλά... για να τα αξιοποιείς. Πώς βγήκε η Lady Gaga ντυμένη με φόρεμα από φιλετο-μπριζόλες; Κάπως έτσι! Χειρότερα από ρεζίλι των σκυλιών, λοιπόν: ρεζίλι των Τούρκων. «Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία καταδίκασε τις... απολίτιστες εκφράσεις του Τούρκου αντιπροέδρου», έλεγαν και ξανάλεγαν τα δελτία ειδήσεων. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο ότι φαλιρίσαμε κι εμείς ακόμη στην κουβέντα μεταξύ μας είμαστε;
Αναδιάρθρωση; Και γιατί όχι; Αλλά γιατί ναι; Μήπως και ναι και όχι; Τρεις απόψεις την ώρα ακούμε από διάφορα κυβερνητικά κέντρα. Ολο ΛΟΓΙΑ! Μόνο που θα προτιμούσαμε αντί να καταδικάζουν τον κακό γείτονα στα λόγια, να τον καταδικάσουν στα έργα. Με τα έργα τους, όμως, οι πολιτικοί δεν καταδίκασαν σε αυτή την ατελείωτη ξεφτίλα την Τουρκία, αλλά την Ελλάδα.
Απαξ και τον τελευταίο καιρό φτάσαμε στο σημείο να μην πραγματοποιούμε αναχαιτίσεις στο Αιγαίο ελλείψει χρημάτων για καύσιμα και ανταλλακτικά των αεροπλάνων, πώς να μη γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών; Οταν πέσαμε στην ανάγκη του υπ' αριθμόν 1 ανθέλληνα, του Σκοπιανού Σόρος, που σπονσοράρει τις επιδιώξεις του κρατιδίου για την ονομασία, για ποια αξιοπρέπεια να μιλήσουμε;
Κι αυτό είναι που μας πληγώνει περισσότερο: το να περάσουμε μια δεκαετία λιτότητας, λόγω εγχώριας ανευθυνοϋπευθυνότητας δεκαετιών αλλά και διεθνούς συγκυρίας, είναι μέσα στο παιχνίδι. Ολες οι χώρες το έχουν υποστεί κατά καιρούς αυτό.
Μέχρι και η ίδια η Γερμανία την εποχή της επανένωσης (που χίλιες φορές να μη γινόταν). Ομως το να σκύβουμε το κεφάλι στον Τούρκο, στον Σκοπιανό ή στον κύριο Αλβανό δεν είναι θέμα του αν έχουμε ή όχι λεφτά, αλλά του αν έχουμε τα λοιπά που απαιτούνται.
Παρατηρώ μια γενικευμένη προσπάθεια να μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΝ. Οχι απλώς να... υποβαθμίσουν «την πιστοληπτική μας ικανότητα», να μας βάλουν κάνα πρόστιμο ή να μας βαθμολογήσουν με κακό βαθμό στο μνημόνιο. Θέλουν να μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΝ και δεν ξέρω από πόσες χιλιάδες χρόνια πίσω ζόρια και συμπλέγματα προέρχεται αυτό.
Από τους Γερμανούς που ζητάνε προκλητικά να νοικιάσουμε την Ακρόπολη και να πουλήσουμε νησιά έως τους... ανύπαρκτους Σλοβάκους που δηλώνουν ότι δεν μας δίνουν δανεικά κι από τους Φινλανδούς που ξαφνικά το παίζουν Βίκινγκς της διεθνούς νομισματικής τάξης έως τους Τουρκαλάδες που μας λένε ζητιάνους, το βαθύτερο ζητούμενο για μένα δεν είναι το να... πάρουν πίσω τα δανεικά.
Θέλουν να μας πάρουν και τα σώβρακα, εθνικά και ψυχικά, θέλουν, το ξαναλέω, να μας ταπεινώσουν. Ε, λοιπόν, εκεί θα ’πρεπε να χαραχθεί η λεγόμενη «κόκκινη γραμμή», το «μη περαιτέρω» δηλαδή, κι όχι αν θα πουληθεί και σε τι τιμή η κάθε παλιο-ΔΕΚΟ και η τάδε κοινοτική αγροτοτουριστική επιχείρηση. Αυτό είναι το πρόβλημά μας τώρα; Οχι, το θέμα μας είναι να θωρακίσουμε την Ελλάδα για να μην πάθει ανεπανόρθωτες ΕΘΝΙΚΕΣ ΖΗΜΙΕΣ, που, όπως ξέρουμε όλοι καλά, πάνε πάντα παράλληλα με τα οικονομικά αδιέξοδα. Κι εμείς ακόμη κουβεντιάζουμε...
Δύο γενιές τουλάχιστον μεγάλωσαν με το κόμπλεξ της Ευρωπαϊκής Ελλάδας απέναντι στη χώρα που πήγαινε μπροστά και έθετε στα λόγια έστω «βέτο» και είχε και κατά κεφαλήν εισόδημα να φάν’ κι οι «κότες» Βουλγαρίας. Και τώρα; Τώρα μας αποκαλούν ζητιάνους... οι Τούρκοι! Γίναμε κυριολεκτικά ρεζίλι των σκυλιών. Κυριολεκτικά ξαναλέω. Δεν υπεισέρχομαι καν στην ουσία της υπόθεσης, γιατί δεν... μας συμφέρει.
Τι να συζητήσουμε; Το αν... ζητιανεύουμε ή όχι; Απ’ όποια πλευρά κι αν το πάρεις, με απλωμένο το χέρι είμαστε. Ελεήστε, επιμηκύνετε, αναδιαρθρώστε, όλα τον ίδιο παρονομαστή έχουν... Σε τι να επιχειρηματολογήσουμε; Το αν κλείνουν τα εργοστάσιά μας ή όχι; Αμάν- αμάν, εφέντ’, δύο δεκαετίες πίσω είσαι! Τα εργοστάσια τα κλείσαμε από το ’85-’90. Τώρα κλείνουν τα εμπορικά, τα... περίπτερα, ακόμη και τα στέκια των πλανόδιων.
Αλλού τα κομπλιμέντα, λοιπόν, εκτός κι αν σταθούμε στο ότι είναι ψέμα το ότι ξεπουλάμε τα πάντα, αλλά δεν βρίσκεται κανείς να τ’ αγοράσει. Ε όχι, μπουνταλά αγά Τούρκε, δεν ξε-που-λά-με. Απλώς τα ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ, αλλά οι διεθνείς αγορές δεν έχουν πιάσει ακόμα την ουσία της διαφοροποίησης. Ας ελπίσουμε για το καλό όλων των χωρών να αντιληφθούν σύντομα την τεράστια επενδυτική ευκαιρία που χάνουν, αλλιώς, αν ΔΕΝ προλάβουν, αυτοί θα βγουν χαμένοι!
Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους εξηγήσουμε ότι τα «φιλέτα» δεν είναι για να τα τρως αλλά... για να τα αξιοποιείς. Πώς βγήκε η Lady Gaga ντυμένη με φόρεμα από φιλετο-μπριζόλες; Κάπως έτσι! Χειρότερα από ρεζίλι των σκυλιών, λοιπόν: ρεζίλι των Τούρκων. «Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία καταδίκασε τις... απολίτιστες εκφράσεις του Τούρκου αντιπροέδρου», έλεγαν και ξανάλεγαν τα δελτία ειδήσεων. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο ότι φαλιρίσαμε κι εμείς ακόμη στην κουβέντα μεταξύ μας είμαστε;
Αναδιάρθρωση; Και γιατί όχι; Αλλά γιατί ναι; Μήπως και ναι και όχι; Τρεις απόψεις την ώρα ακούμε από διάφορα κυβερνητικά κέντρα. Ολο ΛΟΓΙΑ! Μόνο που θα προτιμούσαμε αντί να καταδικάζουν τον κακό γείτονα στα λόγια, να τον καταδικάσουν στα έργα. Με τα έργα τους, όμως, οι πολιτικοί δεν καταδίκασαν σε αυτή την ατελείωτη ξεφτίλα την Τουρκία, αλλά την Ελλάδα.
Απαξ και τον τελευταίο καιρό φτάσαμε στο σημείο να μην πραγματοποιούμε αναχαιτίσεις στο Αιγαίο ελλείψει χρημάτων για καύσιμα και ανταλλακτικά των αεροπλάνων, πώς να μη γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών; Οταν πέσαμε στην ανάγκη του υπ' αριθμόν 1 ανθέλληνα, του Σκοπιανού Σόρος, που σπονσοράρει τις επιδιώξεις του κρατιδίου για την ονομασία, για ποια αξιοπρέπεια να μιλήσουμε;
Κι αυτό είναι που μας πληγώνει περισσότερο: το να περάσουμε μια δεκαετία λιτότητας, λόγω εγχώριας ανευθυνοϋπευθυνότητας δεκαετιών αλλά και διεθνούς συγκυρίας, είναι μέσα στο παιχνίδι. Ολες οι χώρες το έχουν υποστεί κατά καιρούς αυτό.
Μέχρι και η ίδια η Γερμανία την εποχή της επανένωσης (που χίλιες φορές να μη γινόταν). Ομως το να σκύβουμε το κεφάλι στον Τούρκο, στον Σκοπιανό ή στον κύριο Αλβανό δεν είναι θέμα του αν έχουμε ή όχι λεφτά, αλλά του αν έχουμε τα λοιπά που απαιτούνται.
Παρατηρώ μια γενικευμένη προσπάθεια να μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΝ. Οχι απλώς να... υποβαθμίσουν «την πιστοληπτική μας ικανότητα», να μας βάλουν κάνα πρόστιμο ή να μας βαθμολογήσουν με κακό βαθμό στο μνημόνιο. Θέλουν να μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΟΥΝ και δεν ξέρω από πόσες χιλιάδες χρόνια πίσω ζόρια και συμπλέγματα προέρχεται αυτό.
Από τους Γερμανούς που ζητάνε προκλητικά να νοικιάσουμε την Ακρόπολη και να πουλήσουμε νησιά έως τους... ανύπαρκτους Σλοβάκους που δηλώνουν ότι δεν μας δίνουν δανεικά κι από τους Φινλανδούς που ξαφνικά το παίζουν Βίκινγκς της διεθνούς νομισματικής τάξης έως τους Τουρκαλάδες που μας λένε ζητιάνους, το βαθύτερο ζητούμενο για μένα δεν είναι το να... πάρουν πίσω τα δανεικά.
Θέλουν να μας πάρουν και τα σώβρακα, εθνικά και ψυχικά, θέλουν, το ξαναλέω, να μας ταπεινώσουν. Ε, λοιπόν, εκεί θα ’πρεπε να χαραχθεί η λεγόμενη «κόκκινη γραμμή», το «μη περαιτέρω» δηλαδή, κι όχι αν θα πουληθεί και σε τι τιμή η κάθε παλιο-ΔΕΚΟ και η τάδε κοινοτική αγροτοτουριστική επιχείρηση. Αυτό είναι το πρόβλημά μας τώρα; Οχι, το θέμα μας είναι να θωρακίσουμε την Ελλάδα για να μην πάθει ανεπανόρθωτες ΕΘΝΙΚΕΣ ΖΗΜΙΕΣ, που, όπως ξέρουμε όλοι καλά, πάνε πάντα παράλληλα με τα οικονομικά αδιέξοδα. Κι εμείς ακόμη κουβεντιάζουμε...
proto thema
